Αποκαλύπτει την αλήθεια. Ο διευθυντής του διάσημου Οικονομικού Ινστιτούτου Ifo, ο οικονομολόγος Χανς Βέρνερ Ζιν. Αλήθεια για το πόσο διαφορετικά μπορούσε να διαχειριστεί την δημοσιονομική κρίση της χώρας η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου.
Μόνο που η διαφορετική στρατηγική θα είχε άλλα θύματα και άλλους ωφελημένους.
Αλήθεια πρώτη: Αν η κυβέρνηση φορολογούσε τους πλουσίους (που αυτοί φοροδιαφεύγουν και αποτελούν την «καρδιά» της μαύρης οικονομίας) τότε θα έλυνε μεγάλο μέρος του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας. Θα πλήρωναν αυτοί που έγιναν πλουσιότεροι από την τρελή κούρσα της δεκαετίας του΄90, που μας οδήγησε στα πρόθυρα της καταστροφής. Η κυβέρνηση, όμως, επέλεξε να συντρίψει την μεσαία τάξη και να πληρώσουν οι συνταξιούχοι και η νέα γενιά.
Αλήθεια δεύτερη: Η αναδιάρθρωση του χρέους έπρεπε να έχει γίνει. Να πληρώσουν και οι τράπεζες την (μισο)χρεοκοπία της Ελλάδας, όπως κέρδισαν από την τρελή κούρσα της δεκαετίας του ΄90, που μας οδήγησε στα πρόθυρα της καταστροφής. Άλλωστε αυτές, σύμφωνα με τον Ζιν, «μπορούν να αντικαταστήσουν τα παλιά χρέη με νέα δάνεια». Ωστόσο, η κυβέρνηση επέλεξε να πληρώσουν οι επιχειρήσεις και, κυρίως, οι μικρομεσαίες.
Αλήθεια τρίτη: Πάλι σύμφωνα με τον Ζιν, «τον Μάιο του 2010, για να αποκρούσει η Ευρώπη την επίθεση των κερδοσκόπων κατά της Ελλάδας, αντί να παραβιάσει τη συνθήκη του Μάαστριχτ, έπρεπε να συνταχθεί με τις ΗΠΑ και να απαγορευτούν ακάλυπτες πωλήσεις ελληνικών ομολόγων". Αυτοί, όμως, άφησαν τους κερδοσκόπους να κερδοσκοπήσουν αγρίως σε βάρος της Ελλάδας, του Ευρωπαϊκού Νότου και του Ευρώ.
Υ.Γ. Όπως πάντα οι αιρετικές και μη αρεστές για την οικονομική ελίτ και την κυβέρνηση της απόψεις εξαφανίζονται από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Ακόμα κι όταν προέρχονται από πρωτοκλασάτους γερμανούς οικονομολόγους.
Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011
Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: μας δουλεύουν όλοι με το παραμύθι του "μνημόνιου" - "αντί-μνημόνιου"
Άρθρο | Δεκέμβριος 16, 2010
δημιουργός:Δον Ψυχώτης
πηγή: Waste of Time
"Μνημόνιο" εναντίον... "Δανειακής Σύμβασης"
Μου στείλανε σε pdf το "Μνημόνιο", το νόμο δηλαδή 3825/2010 που ψηφίστηκε την άνοιξη.
Και αμέσως έκατσα και έψαχνα για εκείνους τους όρους δανεισμού που έχω διαβάσει τόσες φορές να μιλάνε:
1) για παραίτηση της Ελλάδας από κάθε ασυλία σε ιδία περιουσία προς τους Δανειστές,
2) και μάλιστα συγκεκριμένα για ακύρωση της ασυλίας λόγω Εθνικής Κυριαρχίας,
3) για το Αγγλικό δίκαιο Δανεισμού που διέπει τον Δανεισμό αντί του Ελληνικού,
4) και για το πως οι Δανειστές μπορούν να καταγγείλουν μονομερώς τη Σύμβαση ανά πάσα στιγμή, και με κάθε δικαιολογία, και να απαιτήσουν το Δάνειο πίσω, κυρήσσοντας τη Χώρα σε πτώχευση,
5) και τέλος για το ότι δεν είναι απαραίτητο οι συμβάσεις με τους Δανειστές να περάσουν από τη Βουλή ή από τα Δικαστήρια.
Βρήκα μόνο το 5ο, στην τελευταία παράγραφο-4 του 1ου άρθρου.
Και αντίθετα από ότι λέγεται, έγραφε πως *χρειάζεται* να περάσουν από τη Βουλή.
Και παλιά που τα 'χα ψάξει (τέλη Μαΐου) πάλι δεν τα είχα βρει, κι είχα αισθανθεί αρκετά ανεπαρκής τότε.
Τελικά (με την υπόδειξη ενός φίλου, και διαβάζοντας το μανιφέστο της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη) συνειδητοποίησα πως:
* είναι άλλο πράμα το "Μνημόνιο" ,
* και άλλο η "Δανειακή Σύμβαση" με τους Δανειστές μας, που προβλεπόταν από το Μνημόνιο.
Με ένα απλό σχηματάκι θα το ζωγράφιζε ως εξης:
Η "Σύμβαση" είναι που περιέχει τους φριχτούς όρους που έλεγα παραπάνω:
http://soliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/06/17/δανειακή-σύμβαση/
Περιληπτικά,
1) το Μνημόνιο αποτελεί απειλή για το μισθούς, συντάξεις, πρόνοια και ανεργία,
2) ενώ η Σύμβαση αποτελεί απειλή για την Εθνική μας Ανεξαρτησία.
1) Το 1ο δηλώνει τις υποχρεώσεις της Κυβέρνησης προς την Τρόικα ως προς τα μέτρα που θα πρέπει να πάρει κατά των πολιτών της, ώστε να συμφωνηθεί η Δανειακή Σύμβαση.
2) Με τη 2η κατοχυρώνουμε τα δικαιώματα των Δανειστών μας πάνω στην Δημόσια Περιουσία μας.
1) Το Μνημόνιο ψηφίστηκε στις 6 του Μάη, με απλή πλειοψηφία.
2) Η Δανειακή Σύμβαση *υπογράφθηκε* 2 μέρες αργότερα, στις 8 του Μάη.
Και δεν έχει ψηφισθεί ακόμη! (τώρα γιατί το ΔΟΛ υποστήριζε άλλα?).
Περί Αντι-Συνταγματικότητος
Ενδιαφέρον έχει η τότε η «Ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών για τις καταγγελίες περί κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος» που προσπαθούσε να εξηγήσει τα αδιανότητα.
Βασικά υποστηρίζει πως η υπογραφή της Δανειακής Σύμβασης στηρίχτηκε στο άρθρο του Συντάγματος 36, παρ 1, όπου λέει πως:
«ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τήρηση οπωσδήποτε του άρθρου 35 παράγραφος 1, [...] κυρήσσει Πόλεμο, συνομολογεί [...] συνθήκες [..] οικονομική συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και τις ανακοινώνει στη Βουλή με τις αναγκαίες διασαφήσεις, όταν το συμφέρον και η ασφάλεια του Κράτους το επιτρέπουν.»
Τι λέει η 1η παράγραφος του άρθρου 35?
«Καμία πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ισχύει ούτε εκτελείται χωρίς την προσυπογραφή του αρμόδιου Υπουργού, ο οποίος με μόνη την υπογραφή του γίνεται υπεύθυνος, και χωρίς τη δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Φυσικά η "Δανειακή Σύμβαση" δεν έχει δημοσιευτεί σε κανένα φύλο της Κυβερνήσεως αφού δεν έχει καν ψηφιστεί!
Όμως πραγματικό ενδιαφέρον έχει και το υπόλοιπο άρθρο 36 του Συντάγματος,
όπου ορίζει στο τι συνίσταται μια "Διεθνής Συνθήκη", καθώς και το αν αυτή μπορεί να περάσει με απλό νόμο:
«2. Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει.»
«3. Μυστικά άρθρα συνθήκης δεν μπορούν ποτέ να ανατρέψουν τα φανερά.»
«4. Η κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης κατά το άρθρο 43 παράγραφοι 2 και 4.»
Αν κάτι υποψιαζόμαστε τελικά είναι πως πάνε να στηρίξουν τη Δανειακή Σύμβαση στη διάταξη του Συντάγματος σχετική με την κήρυξη Πολέμων.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν η Κυβέρνηση να αποδείξει την ισχύ των λεγόμενών της, δηλαδή πως απειλείται η Εθνική Αφάλεια, κτλπ.?
Μια δήλωση ενός πρωθυπουργού από το ακριτικό Καστελόριζο είναι αρκετή??
Άποψή μου είναι πως με βάση αυτά η όλη "μηχανή" της Κυβέρνησης είναι ευθέως αντισυνταγματική.
Σημειώνω εδω το άρθρο του χειρούργου Δημήτρη Αντωνίου, όπου προσπαθεί να ξεμπλέξει τις κωλοτούμπες της κυβέρνησής μας, την περασμένη άνοιξη.
Υποστηρίζει, ανάμεσα σε άλλα, πως παρότι τα 2 κείμενα είναι ξεχωριστά, το ένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου, με αποτέλεσμα η πτώση του ενός να συμπαρασύρει και την ακύρωση του άλλου.
Αν και θα βόλευε μια τέτοια θέση, μάλλον τελικά συσκοτίζει τα πράματα, αφού απαντάει στα νομικά τερτίπιτα της Κυβέρνησης, οχι στην ανάγκη μας για να γνωρίσουμε τι ακριβώς πολεμάμε.
«Τι να Κάνουμε?»
Προσωπικά βλέπω το Μνημόνιο ως μια καλή αφορμή για συνδικαλιστικές διεκδικήσεις.
Όμως αν μείνουμε μόνο σε αυτές:
* καταρχήν το ΠΑΣΟΚ με την πλειοψηφία του στη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ θα στομώσει τους αγώνες,
* κατα δεύτερον, εκπαιδεύουμε τους ευατούς μας σε μια ζητιανιά του στυλ "Δωσε και μένα μπαρμπα-Κράτος" και στον καταναλωτικό ευδαιμονισμό μας,
σα να διεκδικούμε δηλαδή την περαιτέρω αλλοτρίωσή μας.
* Ασε που έτσι εντείνεται ο αταβιστικός ανταγωνισμός("κοινωνικός αυτοματισμός") των εργαζόμενων, του στυλ, «γιατί δεν κόβεις κι από το μισθό αυτωνών, όπως έκανες σε μας!», όλοι εναντίον όλων.
Αντίθετα, το να συνειδητοποιήσουμε το τι παίζεται με τη Δανειακή Σύμβαση και να τη στοχοποιήσουμε,
απαιτεί σφαιρικότερη γνώση, πχ ιστορική, ταξική, οικονομική.
Και φαντάζομαι πως το γεγονός πως είναι ακόμη συνταγματικά μετέωρη, θα διευκολύνει στη αναγνώριση του χρέους που αυτή συνεπάγεται ως "επαχθούς".
Ακόμα δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που πρώτα ακούσαμε για το Μνημόνιο,
ενώ η Σύμβαση βρίσκεται σχεδόν ακόμη στο απυρόβλητο.
Παρόλο που προφανώς τίποτα από αυτά δεν ήταν "κρυφό", γιατί άραγε δεν έχουμε ακούσει μέχρι τώρα σχεδόν τίποτα από αυτά?
https://encrypted.google.com/search?q=Δανειακη+Συμβαση
Γιατί ο Στρος-Καν αποφεύγει να αναφερθεί στη Δανειακή Σύμβαση ως τέτοια, αλλά προτιμά να «...αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αλλαγών στο Μνημόνιο μεταξύ της Αθήνας και της τρόικας, επαναλαμβάνοντας την ειλημμένη απόφαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπέρ της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του δανείου»??
Τώρα καταλαβαίνω γιατί 3 μήνες πριν η ΓΣΕΕ και οι Δικηγόροι της Αθήνας (ΠΑΣΟΚ και οι 2) προσέφυγαν στο ΣτΕ "εκ μέρους" μας ενάντια στο Μνημόνιο, μόνο.
Δεν επέλεξαν να προσβάλλουν τη Δανειακή Σύμβαση, γιατί θα είχε περισσότερες πιθανότητες να πέσει ως "επαχθής για τη χώρα" νόμος (τί "νόμος" δηλαδή, αφού δεν έχει ψηφιστεί ακόμη??).
Επέλεξαν λοιπόν μια "εγγυημένη αποτυχία", αφού ουσιαστικά το Μνημόνιο είναι ένας ακόμη σκληρός-νόμος-λιτότητας.
Δεν είναι αντισυνταγματικός, τουλάχιστον όχι στο σύνολό του.
Θεωρώ λοιπόν τη προηγούμενη μεθόδευση(προσφυγή κατά του Μνημονίου του ΣτΕ, αλλά όχι κατά της Δανειακής Σύμβασης), μαζί με το ότι η ΓΣΕΕ την 29 Σεπτέμβρη, ημέρα Πανευρωπαϊκής Δράσης κατά της Λιτότητας, επέλεξε να μην απεργήσει(!), ως τα πιο προδοτικά χτυπήματα της συνδικαλιστικής ηγεσίας της Ελλάδας ενάντια στους εργαζομένους που λένε πως εκπροσωπούν.
Γιαυτό και πιστεύω πως σήμερα:
* ο πουλημένος συνδικαλισμός, μαζί με
* τα πουλημένα ΜΜΕ
είναι οι βασικές αιτίες που διαρκώς τον πίνουμε.
Όλα τα άλλα(Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Κράτος, κτλπ), λόγω του επείγοντος των καταστάσεων, έπονται.
[edit] 12-Δεκ-2010: Διορθώθηκαν λάθη πληροφόρησης, ημερομηνίες και προστέθηκαν νέα στοιχεία και links.
Ειδικότερα, διόρθωσα την λανθασμένη πληροφορία του ΔΟΛ πως η Δανειακή Σύμβαση κυρώθηκε από τη Βουλή μέσα στον Ιούνη.
δημιουργός:Δον Ψυχώτης
πηγή: Waste of Time
"Μνημόνιο" εναντίον... "Δανειακής Σύμβασης"
Μου στείλανε σε pdf το "Μνημόνιο", το νόμο δηλαδή 3825/2010 που ψηφίστηκε την άνοιξη.
Και αμέσως έκατσα και έψαχνα για εκείνους τους όρους δανεισμού που έχω διαβάσει τόσες φορές να μιλάνε:
1) για παραίτηση της Ελλάδας από κάθε ασυλία σε ιδία περιουσία προς τους Δανειστές,
2) και μάλιστα συγκεκριμένα για ακύρωση της ασυλίας λόγω Εθνικής Κυριαρχίας,
3) για το Αγγλικό δίκαιο Δανεισμού που διέπει τον Δανεισμό αντί του Ελληνικού,
4) και για το πως οι Δανειστές μπορούν να καταγγείλουν μονομερώς τη Σύμβαση ανά πάσα στιγμή, και με κάθε δικαιολογία, και να απαιτήσουν το Δάνειο πίσω, κυρήσσοντας τη Χώρα σε πτώχευση,
5) και τέλος για το ότι δεν είναι απαραίτητο οι συμβάσεις με τους Δανειστές να περάσουν από τη Βουλή ή από τα Δικαστήρια.
Βρήκα μόνο το 5ο, στην τελευταία παράγραφο-4 του 1ου άρθρου.
Και αντίθετα από ότι λέγεται, έγραφε πως *χρειάζεται* να περάσουν από τη Βουλή.
Και παλιά που τα 'χα ψάξει (τέλη Μαΐου) πάλι δεν τα είχα βρει, κι είχα αισθανθεί αρκετά ανεπαρκής τότε.
Τελικά (με την υπόδειξη ενός φίλου, και διαβάζοντας το μανιφέστο της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη) συνειδητοποίησα πως:
* είναι άλλο πράμα το "Μνημόνιο" ,
* και άλλο η "Δανειακή Σύμβαση" με τους Δανειστές μας, που προβλεπόταν από το Μνημόνιο.
Με ένα απλό σχηματάκι θα το ζωγράφιζε ως εξης:
Η "Σύμβαση" είναι που περιέχει τους φριχτούς όρους που έλεγα παραπάνω:
http://soliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/06/17/δανειακή-σύμβαση/
Περιληπτικά,
1) το Μνημόνιο αποτελεί απειλή για το μισθούς, συντάξεις, πρόνοια και ανεργία,
2) ενώ η Σύμβαση αποτελεί απειλή για την Εθνική μας Ανεξαρτησία.
1) Το 1ο δηλώνει τις υποχρεώσεις της Κυβέρνησης προς την Τρόικα ως προς τα μέτρα που θα πρέπει να πάρει κατά των πολιτών της, ώστε να συμφωνηθεί η Δανειακή Σύμβαση.
2) Με τη 2η κατοχυρώνουμε τα δικαιώματα των Δανειστών μας πάνω στην Δημόσια Περιουσία μας.
1) Το Μνημόνιο ψηφίστηκε στις 6 του Μάη, με απλή πλειοψηφία.
2) Η Δανειακή Σύμβαση *υπογράφθηκε* 2 μέρες αργότερα, στις 8 του Μάη.
Και δεν έχει ψηφισθεί ακόμη! (τώρα γιατί το ΔΟΛ υποστήριζε άλλα?).
Περί Αντι-Συνταγματικότητος
Ενδιαφέρον έχει η τότε η «Ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών για τις καταγγελίες περί κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος» που προσπαθούσε να εξηγήσει τα αδιανότητα.
Βασικά υποστηρίζει πως η υπογραφή της Δανειακής Σύμβασης στηρίχτηκε στο άρθρο του Συντάγματος 36, παρ 1, όπου λέει πως:
«ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τήρηση οπωσδήποτε του άρθρου 35 παράγραφος 1, [...] κυρήσσει Πόλεμο, συνομολογεί [...] συνθήκες [..] οικονομική συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και τις ανακοινώνει στη Βουλή με τις αναγκαίες διασαφήσεις, όταν το συμφέρον και η ασφάλεια του Κράτους το επιτρέπουν.»
Τι λέει η 1η παράγραφος του άρθρου 35?
«Καμία πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ισχύει ούτε εκτελείται χωρίς την προσυπογραφή του αρμόδιου Υπουργού, ο οποίος με μόνη την υπογραφή του γίνεται υπεύθυνος, και χωρίς τη δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Φυσικά η "Δανειακή Σύμβαση" δεν έχει δημοσιευτεί σε κανένα φύλο της Κυβερνήσεως αφού δεν έχει καν ψηφιστεί!
Όμως πραγματικό ενδιαφέρον έχει και το υπόλοιπο άρθρο 36 του Συντάγματος,
όπου ορίζει στο τι συνίσταται μια "Διεθνής Συνθήκη", καθώς και το αν αυτή μπορεί να περάσει με απλό νόμο:
«2. Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει.»
«3. Μυστικά άρθρα συνθήκης δεν μπορούν ποτέ να ανατρέψουν τα φανερά.»
«4. Η κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης κατά το άρθρο 43 παράγραφοι 2 και 4.»
Αν κάτι υποψιαζόμαστε τελικά είναι πως πάνε να στηρίξουν τη Δανειακή Σύμβαση στη διάταξη του Συντάγματος σχετική με την κήρυξη Πολέμων.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν η Κυβέρνηση να αποδείξει την ισχύ των λεγόμενών της, δηλαδή πως απειλείται η Εθνική Αφάλεια, κτλπ.?
Μια δήλωση ενός πρωθυπουργού από το ακριτικό Καστελόριζο είναι αρκετή??
Άποψή μου είναι πως με βάση αυτά η όλη "μηχανή" της Κυβέρνησης είναι ευθέως αντισυνταγματική.
Σημειώνω εδω το άρθρο του χειρούργου Δημήτρη Αντωνίου, όπου προσπαθεί να ξεμπλέξει τις κωλοτούμπες της κυβέρνησής μας, την περασμένη άνοιξη.
Υποστηρίζει, ανάμεσα σε άλλα, πως παρότι τα 2 κείμενα είναι ξεχωριστά, το ένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου, με αποτέλεσμα η πτώση του ενός να συμπαρασύρει και την ακύρωση του άλλου.
Αν και θα βόλευε μια τέτοια θέση, μάλλον τελικά συσκοτίζει τα πράματα, αφού απαντάει στα νομικά τερτίπιτα της Κυβέρνησης, οχι στην ανάγκη μας για να γνωρίσουμε τι ακριβώς πολεμάμε.
«Τι να Κάνουμε?»
Προσωπικά βλέπω το Μνημόνιο ως μια καλή αφορμή για συνδικαλιστικές διεκδικήσεις.
Όμως αν μείνουμε μόνο σε αυτές:
* καταρχήν το ΠΑΣΟΚ με την πλειοψηφία του στη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ θα στομώσει τους αγώνες,
* κατα δεύτερον, εκπαιδεύουμε τους ευατούς μας σε μια ζητιανιά του στυλ "Δωσε και μένα μπαρμπα-Κράτος" και στον καταναλωτικό ευδαιμονισμό μας,
σα να διεκδικούμε δηλαδή την περαιτέρω αλλοτρίωσή μας.
* Ασε που έτσι εντείνεται ο αταβιστικός ανταγωνισμός("κοινωνικός αυτοματισμός") των εργαζόμενων, του στυλ, «γιατί δεν κόβεις κι από το μισθό αυτωνών, όπως έκανες σε μας!», όλοι εναντίον όλων.
Αντίθετα, το να συνειδητοποιήσουμε το τι παίζεται με τη Δανειακή Σύμβαση και να τη στοχοποιήσουμε,
απαιτεί σφαιρικότερη γνώση, πχ ιστορική, ταξική, οικονομική.
Και φαντάζομαι πως το γεγονός πως είναι ακόμη συνταγματικά μετέωρη, θα διευκολύνει στη αναγνώριση του χρέους που αυτή συνεπάγεται ως "επαχθούς".
Ακόμα δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που πρώτα ακούσαμε για το Μνημόνιο,
ενώ η Σύμβαση βρίσκεται σχεδόν ακόμη στο απυρόβλητο.
Παρόλο που προφανώς τίποτα από αυτά δεν ήταν "κρυφό", γιατί άραγε δεν έχουμε ακούσει μέχρι τώρα σχεδόν τίποτα από αυτά?
https://encrypted.google.com/search?q=Δανειακη+Συμβαση
Γιατί ο Στρος-Καν αποφεύγει να αναφερθεί στη Δανειακή Σύμβαση ως τέτοια, αλλά προτιμά να «...αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αλλαγών στο Μνημόνιο μεταξύ της Αθήνας και της τρόικας, επαναλαμβάνοντας την ειλημμένη απόφαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπέρ της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του δανείου»??
Τώρα καταλαβαίνω γιατί 3 μήνες πριν η ΓΣΕΕ και οι Δικηγόροι της Αθήνας (ΠΑΣΟΚ και οι 2) προσέφυγαν στο ΣτΕ "εκ μέρους" μας ενάντια στο Μνημόνιο, μόνο.
Δεν επέλεξαν να προσβάλλουν τη Δανειακή Σύμβαση, γιατί θα είχε περισσότερες πιθανότητες να πέσει ως "επαχθής για τη χώρα" νόμος (τί "νόμος" δηλαδή, αφού δεν έχει ψηφιστεί ακόμη??).
Επέλεξαν λοιπόν μια "εγγυημένη αποτυχία", αφού ουσιαστικά το Μνημόνιο είναι ένας ακόμη σκληρός-νόμος-λιτότητας.
Δεν είναι αντισυνταγματικός, τουλάχιστον όχι στο σύνολό του.
Θεωρώ λοιπόν τη προηγούμενη μεθόδευση(προσφυγή κατά του Μνημονίου του ΣτΕ, αλλά όχι κατά της Δανειακής Σύμβασης), μαζί με το ότι η ΓΣΕΕ την 29 Σεπτέμβρη, ημέρα Πανευρωπαϊκής Δράσης κατά της Λιτότητας, επέλεξε να μην απεργήσει(!), ως τα πιο προδοτικά χτυπήματα της συνδικαλιστικής ηγεσίας της Ελλάδας ενάντια στους εργαζομένους που λένε πως εκπροσωπούν.
Γιαυτό και πιστεύω πως σήμερα:
* ο πουλημένος συνδικαλισμός, μαζί με
* τα πουλημένα ΜΜΕ
είναι οι βασικές αιτίες που διαρκώς τον πίνουμε.
Όλα τα άλλα(Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Κράτος, κτλπ), λόγω του επείγοντος των καταστάσεων, έπονται.
[edit] 12-Δεκ-2010: Διορθώθηκαν λάθη πληροφόρησης, ημερομηνίες και προστέθηκαν νέα στοιχεία και links.
Ειδικότερα, διόρθωσα την λανθασμένη πληροφορία του ΔΟΛ πως η Δανειακή Σύμβαση κυρώθηκε από τη Βουλή μέσα στον Ιούνη.
Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010
«Ολέθρια η πολιτική των τραπεζιτών»
«Ολέθρια η πολιτική των τραπεζιτών»
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Στον ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ
ΣΧΕΔΙΑ απάτης των τραπεζών και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος αποκαλεί ο διεθνούς κύρους οικονομολόγος και αναλυτής της Γουόλ Στριτ Michael Hudson τα προγράμματα διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για Ελλάδα και Ιρλανδία.
Τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται τα χαρακτηρίζει οικονομικές στρατηγικές που θα μετατρέψουν τις εμπλεκόμενες χώρες σε νέες Λετονίες (σ.σ.: το παράδειγμα της Λετονίας επικαλέστηκε και ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στ. Καν ως επιχείρημα ότι το Ταμείο βοηθά τις χώρες που χρηματοδοτεί), δηλαδή σε κοινωνίες όπου επικρατούν ακραία αντιεργασιακά μέτρα και όπου το βιοτικό επίπεδο συρρικνώνεται με στόχο να ξεπληρωθούν τα χρέη προς τις ξένες τράπεζες.
Ενα πρόσφατο άρθρο σας, «Σχέδια απάτης των πλουσίων και των απλήστων», περιγράφει τα σχέδια διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για τις χώρες της ευρωζώνης ακριβώς ως τέτοιου είδους σχέδια. Κατά την άποψή σας, ποια είναι τα κύρια ελαττώματα των σχεδίων διάσωσης για την ευρωζώνη και τι σκοπούς εξυπηρετούν;
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας προσπαθεί να αναγκάσει τους πολιτικούς να ρουφήξουν χρήματα από τους εργαζόμενους και τη βιομηχανία για να αποπληρώσουν τους τραπεζίτες. Αυτή η εξέλιξη θα μειώσει σταδιακά τον σχηματισμό κεφαλαίου και θα συμπιέσει προς τα κάτω το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Οι τράπεζες παραποίησαν την πραγματική αξία των ισολογισμών και ως εκ τούτου το τι πραγματικά τους χρωστάνε κάτω από συνθήκες αγοράς. Τώρα, που πήραν τα χρήματά τους και τη σκαπουλάρισαν, η «πραγματική» οικονομία καλείται να πληρώσει.
Καλή προσπάθεια, αν οι τραπεζίτες τα καταφέρουν να αποδράσουν με αυτό το κόλπο που επιχειρούν! Αλλά είμαι χαρούμενος που βλέπω τη Γερμανία να εναντιώνεται στην πρόταση της Ε.Ε. για διπλασιασμό των κεφαλαίων προς το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης.
Εχετε επίσης γράψει ότι «η Λετονία έχει γίνει ένα πειραματόζωο ως προς το πόσο πολύ μπορεί να μειωθεί το βιωτικό επίπεδο...». Θεωρείτε ότι το ίδιο πράγμα προορίζεται για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και για οποιοδήποτε άλλο «γουρουνάκι» έχει την ατυχία να δει τον έλεγχο των δημοσιονομικών του να περνάει στα χέρια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ;
Οι ξένοι τραπεζίτες ωθούν την Ελλάδα να γίνει σαν τη Λετονία και να θυσιάσει την οικονομία της προς όφελός τους. Η πραγματικότητα είναι ότι η αποπληρωμή των δανειστριών ξένων τραπεζών κάτω από τους όρους που έχουν επιβληθεί είναι όπως η πληρωμή του φόρου σε μια δύναμη που σας έχει κατακτήσει στρατιωτικά.
Η υπόλοιπη Ευρώπη έχει τώρα τη δυνατότητα να δει τα αποτελέσματα αυτής της άθλιας πολιτικής που εφαρμόζεται στη Λετονία και να τα αποφύγει. Οταν η νεοφιλελεύθερη φούσκα έσκασε, η κυβέρνηση της Λετονίας δανείστηκε από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ υπό όρους που επιβάλλουν τόσο βαθιά λιτότητα, που η οικονομία βυθίστηκε κατά πάνω από 20% και η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη. Παράλληλα, οι φόροι στους μισθούς και τις αμοιβές ανήλθαν στο 68%. Πάνω από το 12% του πληθυσμού αναγκάστηκε να καταφύγει στο εξωτερικό για να βρει δουλειά.
Πώς εξηγείτε την επέμβαση του ΔΝΤ στην κρίση του ευρωπαϊκού χρέους; Οφείλεται αυτό στο ότι η Ε.Ε. στερείται την τεχνική πείρα ή επειδή είναι ετερόρρυθμος εταίρος του πολυεθνικού χρηματικού κεφαλαίου;
Αυτό που θεωρείται «τεχνική πείρα» εκ μέρους του ΔΝΤ είναι κάτι καθαρά πολιτικό, όχι αντικειμενικό και ουδέτερο. Στα χέρια των νεοφιλελεύθερων, «χρηματοοικονομική πείρα» σημαίνει πόσο φορολογήσιμο πλεόνασμα, πόσο διαθέσιμο προσωπικό εισόδημα και πόσα κέρδη μπορεί να βουτήξει ο χρηματοπιστωτικός τομέας για τον εαυτό του.
Οι πραγματικοί ειδικοί θα ακολουθούσαν τη συμβουλή που έδωσε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς τη δεκαετία του 1920 σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις και τα ενδοσυμμαχικά δάνεια. Είναι καλύτερα να σβηστούν τα «κακά» χρέη από το να προσπαθήσει μια χώρα να πληρώσει τους πιστωτές της με αντίτιμο τη συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και των δημόσιων δαπανών στην εκπαίδευση, στην υγειονομική περίθαλψη και σε άλλες βασικές υποδομές. Μια σοφή κυβέρνηση θα υποτάξει τον χρηματοπιστωτικό τομέα στην προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης, του σχηματισμού κεφαλαίου και των αυξανόμενων επιπέδων διαβίωσης. Η πολιτική «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» που έχει δρομολογήσει σήμερα για την Ευρώπη η Ε.Ε. και το ΔΝΤ εφαρμόστηκε στις δικτατορίες του Τρίτου Κόσμου στις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80 κάτω από την απειλή των όπλων, αλλά η Ευρώπη είναι ελεύθερη να επιλέξει.
Βλέπετε διέξοδο από την κρίση κρατικού χρέους και κρατικής κυριαρχίας που μαστίζουν σήμερα την Ευρώπη;
Το οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης δεν έχει προκληθεί από το «κρατικό χρέος» αλλά από τα κακά δάνεια των τραπεζών, την παραπλανητική χρηματοοικονομική πρακτική και τη νεοφιλελεύθερη άρση των ελέγχων στον τραπεζικό τομέα. Οι «επιδρομείς Βίκινγκ» της Ισλανδίας, η Anglo Irish Bank της Ιρλανδίας και άλλες ξένες τράπεζες προσπαθούν να αποφύγουν απώλειες από χρηματοπιστωτικές αξιώσεις που είναι κατά μεγάλο μέρος φανταστικές, τουλάχιστον όσον αφορά τη δυνατότητα υπερχρεωμένων οικονομιών να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες. Η «κρίση» μπορεί να επιλυθεί αναγκάζοντας τις τράπεζες να διαγράψουν (write down) τις αξιώσεις τους περί χρέους στο επίπεδο «σκουπιδιών», όπως είναι και το πλέον ρεαλιστικό σενάριο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να καταστραφούν εθνικές οικονομίες υποβαλλόμενες σε περιουσιακό ξεγύμνωμα.
Η σημερινή κρίση στην Ευρώπη είναι μια κρίση κρατικής κυριαρχίας. Το ερώτημα είναι: Ποιος θα έχει τον έλεγχο της οικονομίας, της φορολογικής φιλοσοφίας και των δημόσιων δαπανών; εκλεγμένοι αξιωματούχοι που ενεργούν στο πλαίσιο του δημόσιου συμφέροντος ή μια παρεισφρητική οικονομική ολιγαρχία; Η Ε.Ε. έκανε λάθος να πει στις κυβερνήσεις να πληρώσουν επειδή ακολούθησαν τη συμβουλή της και υπέκυψαν στην πίεσή της να εμπιστευθούν τους χρηματοπιστωτικούς απατεώνες και να ενδώσουν στην απελευθέρωση των τραπεζών. Η ΕΚΤ πρέπει να επιστρέψει χρήματα για τη διάσωση των τραπεζών στις κυβερνήσεις που έπεσαν θύματα. Ανάμεσα σε άλλες αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της φορολόγησης στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, η Ευρώπη χρειάζεται μια κεντρική τράπεζα που θα μπορεί να κάνει αυτό που υποτίθεται ότι κάνουν οι κεντρικές τράπεζες: να δημιουργεί χρήματα για να χρηματοδοτεί τα κυβερνητικά ελλείμματα. Αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το άρθρο 123 του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, όπως τροποποιήθηκε από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αποτρέπουν την κεντρική τράπεζα να δανείζει στις κυβερνήσεις. Αυτό αναγκάζει τις τελευταίες να επιβάλλουν φόρους.
Ο κρατικός τραπεζισμός δεν είναι απαραιτήτως πληθωριστικός. Χρηματοδοτεί αυτό που είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη των οικονομιών: επένδυση στις υποδομές και σχηματισμό κεφαλαίου για την αύξηση της παραγωγικότητας και την ελαχιστοποίηση του κόστους του επιχειρείν.
Προκύπτει ότι αυτό που προκαλεί πληθωριστικές πιέσεις είναι ο δανεισμός από εμπορικές τράπεζες, οι οποίες διογκώνουν τις αξίες των περιουσιακών στοιχείων -μη αποδοτικά. Δεν είναι απαραίτητο να συνεχιστούν τα πράγματα ως έχουν. Τα πρόσφατα 30 χρόνια νεοφιλελεύθερης χρηματοοικονομικής πόλωσης είναι αντιστρέψιμα.
WHO is who?
Είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι, στο Κάνσας, ενώ διδάσκει παράλληλα στη Σχολή Οικονομικών του Βερολίνου και είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Μελέτη Μακροπρόθεσμων Οικονομικών Τάσεων. Διατέλεσε ανώτατος οικονομικός σύμβουλος για την προεδρική εκστρατεία του Dennis Kucinich το 2008.
Γράφει τακτικά για το «Harper's Magazine», τους «New York Times» και άλλες ξένες οικονομικές εφημερίδες.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Στον ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ
ΣΧΕΔΙΑ απάτης των τραπεζών και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος αποκαλεί ο διεθνούς κύρους οικονομολόγος και αναλυτής της Γουόλ Στριτ Michael Hudson τα προγράμματα διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για Ελλάδα και Ιρλανδία.
Τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται τα χαρακτηρίζει οικονομικές στρατηγικές που θα μετατρέψουν τις εμπλεκόμενες χώρες σε νέες Λετονίες (σ.σ.: το παράδειγμα της Λετονίας επικαλέστηκε και ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στ. Καν ως επιχείρημα ότι το Ταμείο βοηθά τις χώρες που χρηματοδοτεί), δηλαδή σε κοινωνίες όπου επικρατούν ακραία αντιεργασιακά μέτρα και όπου το βιοτικό επίπεδο συρρικνώνεται με στόχο να ξεπληρωθούν τα χρέη προς τις ξένες τράπεζες.
Ενα πρόσφατο άρθρο σας, «Σχέδια απάτης των πλουσίων και των απλήστων», περιγράφει τα σχέδια διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για τις χώρες της ευρωζώνης ακριβώς ως τέτοιου είδους σχέδια. Κατά την άποψή σας, ποια είναι τα κύρια ελαττώματα των σχεδίων διάσωσης για την ευρωζώνη και τι σκοπούς εξυπηρετούν;
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας προσπαθεί να αναγκάσει τους πολιτικούς να ρουφήξουν χρήματα από τους εργαζόμενους και τη βιομηχανία για να αποπληρώσουν τους τραπεζίτες. Αυτή η εξέλιξη θα μειώσει σταδιακά τον σχηματισμό κεφαλαίου και θα συμπιέσει προς τα κάτω το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Οι τράπεζες παραποίησαν την πραγματική αξία των ισολογισμών και ως εκ τούτου το τι πραγματικά τους χρωστάνε κάτω από συνθήκες αγοράς. Τώρα, που πήραν τα χρήματά τους και τη σκαπουλάρισαν, η «πραγματική» οικονομία καλείται να πληρώσει.
Καλή προσπάθεια, αν οι τραπεζίτες τα καταφέρουν να αποδράσουν με αυτό το κόλπο που επιχειρούν! Αλλά είμαι χαρούμενος που βλέπω τη Γερμανία να εναντιώνεται στην πρόταση της Ε.Ε. για διπλασιασμό των κεφαλαίων προς το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης.
Εχετε επίσης γράψει ότι «η Λετονία έχει γίνει ένα πειραματόζωο ως προς το πόσο πολύ μπορεί να μειωθεί το βιωτικό επίπεδο...». Θεωρείτε ότι το ίδιο πράγμα προορίζεται για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και για οποιοδήποτε άλλο «γουρουνάκι» έχει την ατυχία να δει τον έλεγχο των δημοσιονομικών του να περνάει στα χέρια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ;
Οι ξένοι τραπεζίτες ωθούν την Ελλάδα να γίνει σαν τη Λετονία και να θυσιάσει την οικονομία της προς όφελός τους. Η πραγματικότητα είναι ότι η αποπληρωμή των δανειστριών ξένων τραπεζών κάτω από τους όρους που έχουν επιβληθεί είναι όπως η πληρωμή του φόρου σε μια δύναμη που σας έχει κατακτήσει στρατιωτικά.
Η υπόλοιπη Ευρώπη έχει τώρα τη δυνατότητα να δει τα αποτελέσματα αυτής της άθλιας πολιτικής που εφαρμόζεται στη Λετονία και να τα αποφύγει. Οταν η νεοφιλελεύθερη φούσκα έσκασε, η κυβέρνηση της Λετονίας δανείστηκε από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ υπό όρους που επιβάλλουν τόσο βαθιά λιτότητα, που η οικονομία βυθίστηκε κατά πάνω από 20% και η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη. Παράλληλα, οι φόροι στους μισθούς και τις αμοιβές ανήλθαν στο 68%. Πάνω από το 12% του πληθυσμού αναγκάστηκε να καταφύγει στο εξωτερικό για να βρει δουλειά.
Πώς εξηγείτε την επέμβαση του ΔΝΤ στην κρίση του ευρωπαϊκού χρέους; Οφείλεται αυτό στο ότι η Ε.Ε. στερείται την τεχνική πείρα ή επειδή είναι ετερόρρυθμος εταίρος του πολυεθνικού χρηματικού κεφαλαίου;
Αυτό που θεωρείται «τεχνική πείρα» εκ μέρους του ΔΝΤ είναι κάτι καθαρά πολιτικό, όχι αντικειμενικό και ουδέτερο. Στα χέρια των νεοφιλελεύθερων, «χρηματοοικονομική πείρα» σημαίνει πόσο φορολογήσιμο πλεόνασμα, πόσο διαθέσιμο προσωπικό εισόδημα και πόσα κέρδη μπορεί να βουτήξει ο χρηματοπιστωτικός τομέας για τον εαυτό του.
Οι πραγματικοί ειδικοί θα ακολουθούσαν τη συμβουλή που έδωσε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς τη δεκαετία του 1920 σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις και τα ενδοσυμμαχικά δάνεια. Είναι καλύτερα να σβηστούν τα «κακά» χρέη από το να προσπαθήσει μια χώρα να πληρώσει τους πιστωτές της με αντίτιμο τη συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και των δημόσιων δαπανών στην εκπαίδευση, στην υγειονομική περίθαλψη και σε άλλες βασικές υποδομές. Μια σοφή κυβέρνηση θα υποτάξει τον χρηματοπιστωτικό τομέα στην προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης, του σχηματισμού κεφαλαίου και των αυξανόμενων επιπέδων διαβίωσης. Η πολιτική «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» που έχει δρομολογήσει σήμερα για την Ευρώπη η Ε.Ε. και το ΔΝΤ εφαρμόστηκε στις δικτατορίες του Τρίτου Κόσμου στις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80 κάτω από την απειλή των όπλων, αλλά η Ευρώπη είναι ελεύθερη να επιλέξει.
Βλέπετε διέξοδο από την κρίση κρατικού χρέους και κρατικής κυριαρχίας που μαστίζουν σήμερα την Ευρώπη;
Το οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης δεν έχει προκληθεί από το «κρατικό χρέος» αλλά από τα κακά δάνεια των τραπεζών, την παραπλανητική χρηματοοικονομική πρακτική και τη νεοφιλελεύθερη άρση των ελέγχων στον τραπεζικό τομέα. Οι «επιδρομείς Βίκινγκ» της Ισλανδίας, η Anglo Irish Bank της Ιρλανδίας και άλλες ξένες τράπεζες προσπαθούν να αποφύγουν απώλειες από χρηματοπιστωτικές αξιώσεις που είναι κατά μεγάλο μέρος φανταστικές, τουλάχιστον όσον αφορά τη δυνατότητα υπερχρεωμένων οικονομιών να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες. Η «κρίση» μπορεί να επιλυθεί αναγκάζοντας τις τράπεζες να διαγράψουν (write down) τις αξιώσεις τους περί χρέους στο επίπεδο «σκουπιδιών», όπως είναι και το πλέον ρεαλιστικό σενάριο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να καταστραφούν εθνικές οικονομίες υποβαλλόμενες σε περιουσιακό ξεγύμνωμα.
Η σημερινή κρίση στην Ευρώπη είναι μια κρίση κρατικής κυριαρχίας. Το ερώτημα είναι: Ποιος θα έχει τον έλεγχο της οικονομίας, της φορολογικής φιλοσοφίας και των δημόσιων δαπανών; εκλεγμένοι αξιωματούχοι που ενεργούν στο πλαίσιο του δημόσιου συμφέροντος ή μια παρεισφρητική οικονομική ολιγαρχία; Η Ε.Ε. έκανε λάθος να πει στις κυβερνήσεις να πληρώσουν επειδή ακολούθησαν τη συμβουλή της και υπέκυψαν στην πίεσή της να εμπιστευθούν τους χρηματοπιστωτικούς απατεώνες και να ενδώσουν στην απελευθέρωση των τραπεζών. Η ΕΚΤ πρέπει να επιστρέψει χρήματα για τη διάσωση των τραπεζών στις κυβερνήσεις που έπεσαν θύματα. Ανάμεσα σε άλλες αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της φορολόγησης στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, η Ευρώπη χρειάζεται μια κεντρική τράπεζα που θα μπορεί να κάνει αυτό που υποτίθεται ότι κάνουν οι κεντρικές τράπεζες: να δημιουργεί χρήματα για να χρηματοδοτεί τα κυβερνητικά ελλείμματα. Αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το άρθρο 123 του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, όπως τροποποιήθηκε από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αποτρέπουν την κεντρική τράπεζα να δανείζει στις κυβερνήσεις. Αυτό αναγκάζει τις τελευταίες να επιβάλλουν φόρους.
Ο κρατικός τραπεζισμός δεν είναι απαραιτήτως πληθωριστικός. Χρηματοδοτεί αυτό που είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη των οικονομιών: επένδυση στις υποδομές και σχηματισμό κεφαλαίου για την αύξηση της παραγωγικότητας και την ελαχιστοποίηση του κόστους του επιχειρείν.
Προκύπτει ότι αυτό που προκαλεί πληθωριστικές πιέσεις είναι ο δανεισμός από εμπορικές τράπεζες, οι οποίες διογκώνουν τις αξίες των περιουσιακών στοιχείων -μη αποδοτικά. Δεν είναι απαραίτητο να συνεχιστούν τα πράγματα ως έχουν. Τα πρόσφατα 30 χρόνια νεοφιλελεύθερης χρηματοοικονομικής πόλωσης είναι αντιστρέψιμα.
WHO is who?
Είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι, στο Κάνσας, ενώ διδάσκει παράλληλα στη Σχολή Οικονομικών του Βερολίνου και είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Μελέτη Μακροπρόθεσμων Οικονομικών Τάσεων. Διατέλεσε ανώτατος οικονομικός σύμβουλος για την προεδρική εκστρατεία του Dennis Kucinich το 2008.
Γράφει τακτικά για το «Harper's Magazine», τους «New York Times» και άλλες ξένες οικονομικές εφημερίδες.
«Υπάρχουν τα Χρήματα»; Όψεις της Παραγωγής και Κατανομής Εισοδήματος στην Ελληνική Οικονομία
(Απόσπασμα)
Toυ Θεόδωρου Μαριόλη
Ορισμένα Χαρακτηριστικά της Ελληνικής και της Γερμανικής Οικονομίας
Από την επεξεργασία των Πινάκων του 2005 διαπιστώνουμε τα ακόλουθα:
(Χ1). Ο λόγος των συνολικών ακαθάριστων (προ φόρων-επιδοτήσεων) κερδών προς τους συνολικούς μισθούς ισούται με 134%. Στη Γερμανία ισούται με 54% και, άρα, στην Ελλάδα είναι υπερδιπλάσιος. Ως γνωστόν, αυτός ο λόγος αποτελεί δείκτη του μαρξικού «ποσοστού εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης», και είναι τόσο υψηλότερος όσο είναι (i) υψηλότερη η μέση παραγωγικότητα της εργασίας, και (ii) μικρότερος ο μέσος μισθός ανά εργαζόμενο.
(Χ2). Η μέση παραγωγικότητα της εργασίας στη Γερμανία είναι 1.24 φορές υψηλότερη από αυτήν της Ελλάδας, ενώ ο μέσος μισθός ανά εργαζόμενο είναι σχεδόν διπλάσιος, δηλ. 1.88 φορές υψηλότερος (συγκεκριμένα, στη Γερμανία είναι 2427 ευρώ ανά μήνα και στην Ελλάδα είναι 1290 ευρώ ανά μήνα).[3] Συνεπώς, το «ποσοστό εκμετάλλευσης» στην Ελλάδα δεν είναι υπερδιπλάσιο επειδή η μέση παραγωγικότητα είναι υψηλή, αλλά επειδή ο μέσος μισθός είναι χαμηλός. Εάν στη Γερμανία ίσχυε ο μέσος ελληνικός μισθός, τότε το «ποσοστό εκμετάλλευσης» θα ήταν 190%.
(Χ3). Στη Γερμανία, το μερίδιο των μισθών στο καθαρό προϊόν, το οποίο ισούται με το λόγο του μέσου μισθού ανά εργαζόμενο προς την παραγωγικότητα της εργασίας (γνωστό και ως «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος»), είναι περίπου 1.5 φορές υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, δηλ. 65% έναντι 45%.
(Χ4). Στην Ελλάδα, οι συνολικοί μισθοί αποτελούν το 50% των καταναλωτικών δαπανών του συνόλου των νοικοκυριών. Στη Γερμανία αποτελούν, περίπου, το 100% και, άρα, τα ακαθάριστα κέρδη είναι περίπου ίσα με το άθροισμα των κρατικών καταναλωτικών δαπανών, των καθαρών επενδύσεων και των καθαρών εξαγωγών (εξαγωγές μείον εισαγωγές). Συνεπώς, σε αντίθεση με τη Γερμανία, στην Ελλάδα το ήμισυ της ιδιωτικής κατανάλωσης δεν προέρχεται από τους μισθούς, και θα πρέπει να προέρχεται κυρίως από τα κέρδη παρά από τις μεταβιβαστικές πληρωμές του δημοσίου για κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια (αλλά απαιτείται πρόσθετη έρευνα για να διαπιστωθεί αυτό). Τέλος, στην Ελλάδα οι κρατικές καταναλωτικές δαπάνες αποτελούν το 20% του συνόλου των καταναλωτικών δαπανών (και το 21% του καθαρού προϊόντος), ενώ στη Γερμανία αποτελούν το 26% (και το 24% του καθαρού προϊόντος).[4]
Δεδομένων αυτών των τεσσάρων χαρακτηριστικών μπορούμε να αντλήσουμε τρία βασικά συμπεράσματα για την ελληνική οικονομία:
(Σ1). Η κατανομή του εισοδήματος είναι έντονα υπέρ των κερδών και, άρα, εις βάρος των μισθών. Με αυτό δεν εννοώ, βέβαια, ότι υπάρχει «ανισοκατανομή» (έννοια που στερείται, κατά την άποψή μου, νοήματος), αλλά ότι το «ποσοστό εκμετάλλευσης» είναι σημαντικά υψηλότερο σε σχέση με τη Γερμανία (τα στοιχεία του 1997-1998, στα οποία αναφέρθηκα στην αρχή του παρόντος κειμένου, δείχνουν ότι αυτό ισχύει και σε σχέση με την Ισπανία και την Φινλανδία).
(Σ2). Η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεροποιήσει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό βάσει της παραγωγικότητάς της, επειδή είναι συγκριτικά χαμηλή. Και ούτε το μπορεί, φυσικά, βάσει νομισματικής, συναλλαγματικής, δημοσιονομικής ή εμπορικής πολιτικής, ακριβώς επειδή είναι ενταγμένη την ΕΕ. Συνεπώς, το επιχειρεί βάσει μονομερούς εισοδηματικής πολιτικής, δηλ. εις βάρος των μισθών. Ωστόσο, δεν το κατορθώνει, όπως δείχνουν τα εμπειρικά δεδομένα: σύμφωνα με την τελευταία Έκθεση της Τράπεζα της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική (βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, 2010, σσ. 137-138), όλοι οι διαθέσιμοι δείκτες πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας καταγράφουν, από το 1987-1988, συνεχή μείωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας (εξαιρείται μόνον η περίοδος 1998-2000, όπου η υποτίμηση της δραχμής δεν έπαιξε ασήμαντο ρόλο στην αντιστροφή της τάσης, όπως εξάλλου είχε υποστηριχθεί ante factum στο Μαριόλης et al., 1996). Και στην ίδια ακριβώς κατάσταση με την Ελλάδα βρίσκονται η Σλοβακία, η Ισπανία και η Ιρλανδία. Να τονισθεί εδώ ότι, σε αντίθεση με ό,τι έχει υποστηριχθεί από ορισμένους, η Γερμανία δεν στηρίζει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό σε μειώσεις μισθών: ένα κλάσμα, εν προκειμένω ο λόγος του μέσου μισθού ανά εργαζόμενο προς την παραγωγικότητα της εργασίας, δηλ. το «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος» (το οποίο αποτελεί, ιδίως σε μία ζώνη ενιαίου νομίσματος, σημαντικό δείκτη της διεθνούς ανταγωνιστικότητας), είναι δυνατόν να μειώνεται ακόμα κι όταν αυξάνονται και ο αριθμητής και ο παρανομαστής, αρκεί ο πρώτος να αυξάνεται ποσοστιαία λιγότερο από ό,τι αυξάνεται ο δεύτερος. Και, αυτό ακριβώς συνέβη, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ,[5] στη Γερμανία κατά την περίοδο 2005-2008, όπου οι μισθοί ανά εργαζόμενο δεν μειώθηκαν σε καμία υποπερίοδο, ενώ το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε σε ορισμένες υποπεριόδους. Εν κατακλείδι, η Ελλάδα επιχειρεί να στηριχθεί, κυρίως, στους χαμηλούς μισθούς, και δεν το κατορθώνει, ενώ η Γερμανία στηρίζεται, κυρίως, στην υψηλή παραγωγικότητά της, και το κατορθώνει. Τέλος, έχει επίσης υποστηριχθεί ότι τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της ελληνικής οικονομίας εκφράζουν, τρόπον τινά, το δυναμισμό της. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι εξωτερικό έλλειμμα δεν σημαίνει κατανάγκην χαμηλή ανταγωνιστικότητα: η διαχρονική εξέλιξη του εν λόγω ελλείμματος εξαρτάται από τους ρυθμούς μεγέθυνσης της ημεδαπής και της αλλοδαπής, τις αντίστοιχες ροπές προς εισαγωγές, τις αντίστοιχες συνθέσεις των ΑΕΠ, την πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία και, τέλος, την ελαστικότητα των εισαγωγών-εξαγωγών σε μεταβολές της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας. Όλοι όσοι, όμως, επιμένουμε να θεωρούμε τα ελλείμματα του ελληνικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ως το θεμελιώδες ζήτημα επικαλούμαστε, κυρίως, (i) τους προαναφερθέντες δείκτες πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας, και (ii) το γεγονός ότι η όποια ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας βασίζεται, όπως δείχνουν τα στοιχεία, σε τομείς που είναι προστατευμένοι από το διεθνή ανταγωνισμό ή/και χαμηλής έντασης κεφαλαίου και τεχνολογίας (εμπόριο, κατασκευές, αγροτικός τομέας και είδη τροφίμων, εκπαιδευτικές και υγειονομικές υπηρεσίες – βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, 2010, σσ. 140-142, και εφημερίδα Νέα, 24-25/10/2009, σσ. 40-41). Έτσι, δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη η εκτίμηση ορισμένων μελετητών (και του ΔΝΤ) ότι η συμπίεση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (ως ποσοστού του ΑΕΠ) από τα σημερινά επίπεδα του 15% στο επίπεδο του 3.8%, το οποίο θεωρείται (ή, καλύτερα, υποτίθεται) διατηρήσιμο, προαπαιτεί υποτίμηση σε πραγματικούς όρους της τάξης του 45%, η οποία, εφόσον υπάρχει ενιαίο νόμισμα και ελευθερία στην κίνηση των χρηματικών κεφαλαίων (άρα, τάση εξίσωσης του επιτοκίου), και εφόσον η οικονομία υστερεί σε παραγωγικότητα, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον με συμπίεση του μισθού ανά εργαζόμενο.
Toυ Θεόδωρου Μαριόλη
Ορισμένα Χαρακτηριστικά της Ελληνικής και της Γερμανικής Οικονομίας
Από την επεξεργασία των Πινάκων του 2005 διαπιστώνουμε τα ακόλουθα:
(Χ1). Ο λόγος των συνολικών ακαθάριστων (προ φόρων-επιδοτήσεων) κερδών προς τους συνολικούς μισθούς ισούται με 134%. Στη Γερμανία ισούται με 54% και, άρα, στην Ελλάδα είναι υπερδιπλάσιος. Ως γνωστόν, αυτός ο λόγος αποτελεί δείκτη του μαρξικού «ποσοστού εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης», και είναι τόσο υψηλότερος όσο είναι (i) υψηλότερη η μέση παραγωγικότητα της εργασίας, και (ii) μικρότερος ο μέσος μισθός ανά εργαζόμενο.
(Χ2). Η μέση παραγωγικότητα της εργασίας στη Γερμανία είναι 1.24 φορές υψηλότερη από αυτήν της Ελλάδας, ενώ ο μέσος μισθός ανά εργαζόμενο είναι σχεδόν διπλάσιος, δηλ. 1.88 φορές υψηλότερος (συγκεκριμένα, στη Γερμανία είναι 2427 ευρώ ανά μήνα και στην Ελλάδα είναι 1290 ευρώ ανά μήνα).[3] Συνεπώς, το «ποσοστό εκμετάλλευσης» στην Ελλάδα δεν είναι υπερδιπλάσιο επειδή η μέση παραγωγικότητα είναι υψηλή, αλλά επειδή ο μέσος μισθός είναι χαμηλός. Εάν στη Γερμανία ίσχυε ο μέσος ελληνικός μισθός, τότε το «ποσοστό εκμετάλλευσης» θα ήταν 190%.
(Χ3). Στη Γερμανία, το μερίδιο των μισθών στο καθαρό προϊόν, το οποίο ισούται με το λόγο του μέσου μισθού ανά εργαζόμενο προς την παραγωγικότητα της εργασίας (γνωστό και ως «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος»), είναι περίπου 1.5 φορές υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, δηλ. 65% έναντι 45%.
(Χ4). Στην Ελλάδα, οι συνολικοί μισθοί αποτελούν το 50% των καταναλωτικών δαπανών του συνόλου των νοικοκυριών. Στη Γερμανία αποτελούν, περίπου, το 100% και, άρα, τα ακαθάριστα κέρδη είναι περίπου ίσα με το άθροισμα των κρατικών καταναλωτικών δαπανών, των καθαρών επενδύσεων και των καθαρών εξαγωγών (εξαγωγές μείον εισαγωγές). Συνεπώς, σε αντίθεση με τη Γερμανία, στην Ελλάδα το ήμισυ της ιδιωτικής κατανάλωσης δεν προέρχεται από τους μισθούς, και θα πρέπει να προέρχεται κυρίως από τα κέρδη παρά από τις μεταβιβαστικές πληρωμές του δημοσίου για κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια (αλλά απαιτείται πρόσθετη έρευνα για να διαπιστωθεί αυτό). Τέλος, στην Ελλάδα οι κρατικές καταναλωτικές δαπάνες αποτελούν το 20% του συνόλου των καταναλωτικών δαπανών (και το 21% του καθαρού προϊόντος), ενώ στη Γερμανία αποτελούν το 26% (και το 24% του καθαρού προϊόντος).[4]
Δεδομένων αυτών των τεσσάρων χαρακτηριστικών μπορούμε να αντλήσουμε τρία βασικά συμπεράσματα για την ελληνική οικονομία:
(Σ1). Η κατανομή του εισοδήματος είναι έντονα υπέρ των κερδών και, άρα, εις βάρος των μισθών. Με αυτό δεν εννοώ, βέβαια, ότι υπάρχει «ανισοκατανομή» (έννοια που στερείται, κατά την άποψή μου, νοήματος), αλλά ότι το «ποσοστό εκμετάλλευσης» είναι σημαντικά υψηλότερο σε σχέση με τη Γερμανία (τα στοιχεία του 1997-1998, στα οποία αναφέρθηκα στην αρχή του παρόντος κειμένου, δείχνουν ότι αυτό ισχύει και σε σχέση με την Ισπανία και την Φινλανδία).
(Σ2). Η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεροποιήσει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό βάσει της παραγωγικότητάς της, επειδή είναι συγκριτικά χαμηλή. Και ούτε το μπορεί, φυσικά, βάσει νομισματικής, συναλλαγματικής, δημοσιονομικής ή εμπορικής πολιτικής, ακριβώς επειδή είναι ενταγμένη την ΕΕ. Συνεπώς, το επιχειρεί βάσει μονομερούς εισοδηματικής πολιτικής, δηλ. εις βάρος των μισθών. Ωστόσο, δεν το κατορθώνει, όπως δείχνουν τα εμπειρικά δεδομένα: σύμφωνα με την τελευταία Έκθεση της Τράπεζα της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική (βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, 2010, σσ. 137-138), όλοι οι διαθέσιμοι δείκτες πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας καταγράφουν, από το 1987-1988, συνεχή μείωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας (εξαιρείται μόνον η περίοδος 1998-2000, όπου η υποτίμηση της δραχμής δεν έπαιξε ασήμαντο ρόλο στην αντιστροφή της τάσης, όπως εξάλλου είχε υποστηριχθεί ante factum στο Μαριόλης et al., 1996). Και στην ίδια ακριβώς κατάσταση με την Ελλάδα βρίσκονται η Σλοβακία, η Ισπανία και η Ιρλανδία. Να τονισθεί εδώ ότι, σε αντίθεση με ό,τι έχει υποστηριχθεί από ορισμένους, η Γερμανία δεν στηρίζει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό σε μειώσεις μισθών: ένα κλάσμα, εν προκειμένω ο λόγος του μέσου μισθού ανά εργαζόμενο προς την παραγωγικότητα της εργασίας, δηλ. το «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος» (το οποίο αποτελεί, ιδίως σε μία ζώνη ενιαίου νομίσματος, σημαντικό δείκτη της διεθνούς ανταγωνιστικότητας), είναι δυνατόν να μειώνεται ακόμα κι όταν αυξάνονται και ο αριθμητής και ο παρανομαστής, αρκεί ο πρώτος να αυξάνεται ποσοστιαία λιγότερο από ό,τι αυξάνεται ο δεύτερος. Και, αυτό ακριβώς συνέβη, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ,[5] στη Γερμανία κατά την περίοδο 2005-2008, όπου οι μισθοί ανά εργαζόμενο δεν μειώθηκαν σε καμία υποπερίοδο, ενώ το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε σε ορισμένες υποπεριόδους. Εν κατακλείδι, η Ελλάδα επιχειρεί να στηριχθεί, κυρίως, στους χαμηλούς μισθούς, και δεν το κατορθώνει, ενώ η Γερμανία στηρίζεται, κυρίως, στην υψηλή παραγωγικότητά της, και το κατορθώνει. Τέλος, έχει επίσης υποστηριχθεί ότι τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της ελληνικής οικονομίας εκφράζουν, τρόπον τινά, το δυναμισμό της. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι εξωτερικό έλλειμμα δεν σημαίνει κατανάγκην χαμηλή ανταγωνιστικότητα: η διαχρονική εξέλιξη του εν λόγω ελλείμματος εξαρτάται από τους ρυθμούς μεγέθυνσης της ημεδαπής και της αλλοδαπής, τις αντίστοιχες ροπές προς εισαγωγές, τις αντίστοιχες συνθέσεις των ΑΕΠ, την πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία και, τέλος, την ελαστικότητα των εισαγωγών-εξαγωγών σε μεταβολές της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας. Όλοι όσοι, όμως, επιμένουμε να θεωρούμε τα ελλείμματα του ελληνικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ως το θεμελιώδες ζήτημα επικαλούμαστε, κυρίως, (i) τους προαναφερθέντες δείκτες πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας, και (ii) το γεγονός ότι η όποια ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας βασίζεται, όπως δείχνουν τα στοιχεία, σε τομείς που είναι προστατευμένοι από το διεθνή ανταγωνισμό ή/και χαμηλής έντασης κεφαλαίου και τεχνολογίας (εμπόριο, κατασκευές, αγροτικός τομέας και είδη τροφίμων, εκπαιδευτικές και υγειονομικές υπηρεσίες – βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, 2010, σσ. 140-142, και εφημερίδα Νέα, 24-25/10/2009, σσ. 40-41). Έτσι, δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη η εκτίμηση ορισμένων μελετητών (και του ΔΝΤ) ότι η συμπίεση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (ως ποσοστού του ΑΕΠ) από τα σημερινά επίπεδα του 15% στο επίπεδο του 3.8%, το οποίο θεωρείται (ή, καλύτερα, υποτίθεται) διατηρήσιμο, προαπαιτεί υποτίμηση σε πραγματικούς όρους της τάξης του 45%, η οποία, εφόσον υπάρχει ενιαίο νόμισμα και ελευθερία στην κίνηση των χρηματικών κεφαλαίων (άρα, τάση εξίσωσης του επιτοκίου), και εφόσον η οικονομία υστερεί σε παραγωγικότητα, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον με συμπίεση του μισθού ανά εργαζόμενο.
Αν είχαμε δημοκρατία, κ. Μοσχόπουλε, κ. βουλευτή...
Για το βουλευτή μας, κ Σπύρο Μοσχόπουλο,
Αν είχαμε δημοκρατία, θάλεγα πως ζούμε το τέλος της. Αυτό το τέλος ψηφίζουν κάθε μέρα οι τελευταίοι "έλληνες" βουλευτές, που ταυτόχρονα, είναι οι πρώτοι της νέα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Με το μνημόνιο, έχετε εκχωρήσει και κυριαρχικά δικαιώματα, κ. Σπύρο, αν δεν το θυμάστε.
Αυτά ψηφίζετε, κ. Μοσχόπουλε. Για να μη πάμε σε πρόωρες εκλογές και χάσετε το μισθό λίγων, ακόμα , μηνών.
Δεν έχετε κάποιον άλλον λόγο. Δεν πείθετε. Τα πιο κάτω λόγια του "πρωθυπουργού" , όταν δεν θυμίζουν Παττακό, είναι για τα σκουπίδια.
"...το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε το έργο της σωτηρίας και αναμόρφωσης της πατρίδας ή αν θα πάμε πίσω στην παρακμή, τη φαυλοκρατία και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου"...
Αυτό το δίλημμα, πάνω στο οποίο στηρίζετε την ψήφο σας, μόνοι σας το φτιάξατε, για να δικαιολογήσετε τη συνέχιση της μισθοδοσίας σας. Άκουσα και τη φίλη τη Λούκα να λέει τα ίδια και παραπλήσια. Έχουμε κι άλλα, δικά μας, διλήμματα, κύριε βουλευτά, αλλά κανείς δεν μας αφήνει να τα βάλουμε στο τραπέζι. Μόνοι σας τα λέτε, μόνοι σας ψηφίζετε, ερήμην της κοινωνίας, ερήμην αυτών που σας ψήφισαν. Είμαστε μια από τις λίγες χώρες που ποτέ δεν κάνει δημοψήφισμα.
Τον Παπαδόπουλο τον Α' , θυμίζετε, κ.Μοσχόπουλε, όταν βάζετε τέτοια διλήμματα και μας καλείτε να διαλέξουμε με το "μπρος γκρεμός και πίσω πάλι γκρεμός". (Ετοιμάζεται ο Αλ. Παπαδόπουλος ο Β' και πρέπει να τα ξεχωρίζουμε , πια).
"Ελαυνόμεθα αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα και επιδιώκομεν να καταργήσωμεν την φαυλοκρατίαν. Να εξυγιάνωμεν τον δημόσιον βίον. Να απομακρύνωμεν από τον οργανισμόν της Χώρας την σήψιν από την οποίαν εκινδύνευε". (Αυτό είναι από το Διάγγελμα της χούντας προς τον Ελληνικό Λαό, μετά το Πολυτεχνείο!
Πόσο σας μοιάζει, κύριε Σπύρο!!!
"Έχουμε σχέδια και στρατηγική και το αποδεικνύουμε", είπε και διευκρίνισε ο "πρωθυπουργός": "Το 2011 συνεχίζουμε την προσπάθεια. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο δεύτερο ημίχρονο. Δημιουργούμε εμπιστοσύνη στην οικονομία, ώστε το 2011 να είναι η τελευταία χρονιά της ύφεσης και το 2012 να επανέλθει η ανάπτυξη και, το 2013 να δρομολογήσουμε εξελίξεις οριστικής πια εξόδου από την κρίση, αλλά και από την οικονομική εξάρτηση".(θα τη βρεις, όπου και την προηγούμενη δήλωση)
Επειδή, την ίδια περίοδο, δήλωνε πως μέσα στο 2010 οι τράπεζες θα βγουν από την κρίση και ...μετά τους έδωσε εγγυήσεις για άλλα 25 δις, μήπως πρέπει να σας τη φυλάξουμε αυτή τη δήλωση, κ.Μοσχόπουλε, και να σας ρωτήσουμε το 2011, 2012 ή 2013; Πότε θα είσαστε εύκαιρος για τέτοιες ερωτήσεις;
Μία - μία ξηλώνετε τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Και το μπορείτε, γιατί ποτέ δεν είχαμε δημοκρατία. Κι έτσι, η παιδεία, τα ΜΜΕ, η πληροφόρηση, τα κόμματα, οι ναρκωτικές ιδεολογίες και πολλά άλλα μπορούσαν να φτιάξουν έναν άχρηστο και ανίκανο να αντιδράσει πληθυσμό. (Φταίω κι εγώ. Πολλά δεν ήξερα, αλλά τώρα έμαθα και για μένα, ποτέ δεν είναι αργά. Όσο υπάρχουν άνθρωποι.)
Ακόμα και με ναρκωτικά, σκορπίζετε θάνατο και αποβλάκωση. Ναρκώνετε και σκοτώνετε παιδιά, στο σχολείο, παριστάνοντας τους κήνσορες της απαγόρευσης. Και, φυσικά, ποτέ δεν ασχοληθήκατε πραγματικά, για να δείτε τι συμβαίνει. Και σας κατηγορώ ευθέως γι' αυτό. Δική σας επιλογή είναι η διαφθορά κι ο θάνατος.
Τα 120 ευρώ για μηνιάτικο σε μια οικοδομή είναι ένας καλός "πάτος", για όσους ψάχνουν να τον βρουν ακόμα, στηρίζοντας πολιτικούς πράκτορες της διεθνούς του κεφαλαίου, σαν τον βουλευτή μας. Τόσο παίρνει ένας εργάτης στη Λετονία, από την οποία το ΔΝΤ πέρασε , πριν από μας.
Δείτε αυτό, κ.Σπύρο:
Κέρδη ανά εργαζόμενο
Τρίτοι στην Ευρώπη, με δεύτερη την άλλη κατεστραμμένη, την Ιρλανδία! Παγκόσμιο το πρόβλημα, παγκόσμια και η διακυβέρνηση της οποίας είστε βουλευτής.
Οι μισθοί και ο δημόσιος τομέας σας φταίει για το χρέος, κ.Μοσχόπουλε, ή το γεγονός πως έχετε πάψει να φορολογείτε τα κέρδη των λίγων;
Λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν τα παίρνετε από αυτούς που τα έχουν, κ.Σπύρο.
Τα παίρνετε από τους μη έχοντες και όπως ξέρετε, είμαι κι εγώ ανάμεσα τους. Πρέπει να πληρώσω φόρο, όντας , στην κυριολεξία, ζητιάνος. Δίνω, όπως ξέρετε, ένα έντυπο, όπως κάποιοι άλλοι δίνουν ένα στυλό ή χαρτομάντηλα. (δεν γράφω "πουλάω", γιατί θα με πάτε για φοροδιαφυγή).
Έκανα διακοπή εργασιών, γιατί δεν μπορώ να πληρώσω το ΤΕΒΕ και με φορολογείτε, αντι να δείτε που είναι τα κέρδη.
Για "τεκμήριο", έχω ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο ετών 29 και με φορολογείτε, κ. Μοσχόπουλε. Το έχετε ψηφίσει. Ο Πρόεδρος του ΣΕΒ έχει έδρα των επιχειρήσεων του το Λιχτενστάιν.
Το πιο μεγάλο μου έξοδο είναι η βενζίνη. Αν καταθέσω πινακίδες, επειδή δεν θάχω να πληρώσω τέλη και ασφάλιστρα, θα με γράψουν τα όργανα σας; Ξέρω κι άλλους, που έχουν το ίδιο πρόβλημα. Ξέρω και δεκάδες σπίτια, που δεν έχουν ηλεκτρικό, γιατί το έκοψε η ΔΕΗ. Ξέρω και πεινασμένους, που δεν έχουν να φάνε. (Εγώ έχω φίλους, γι' αυτό).
ΠΟΤΕ' ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΜΕ και το ξέρετε. Κανείς δεν ξεχρεώνει, δανειζόμενος.
Και πώς να μη δανειζόμαστε, αφού , με υπογραφή ΠΑΣΟΚ και ανοχή ΝΔ,ΚΚΕ,ΣΥΝ,ΛΑΟΣ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάθε άλλης πολιτικής δύναμης, που μιλά ελληνικά, παραδώσατε το χρήμα στους τραπεζίτες; Υποχρεωτικά , το δημόσιο αγαθό το κάνατε μονοπωλιακή ιδιοκτησία μιας διεθνούς ολιγαρχίας. Χτες , αυτό δεν το ξέραμε. Τώρα, ξέρουμε. Το ξέρετε κι εσείς κ. Μοσχόπουλε, πως, με αυτές τις προϋποθέσεις, ποτέ δεν θα ξεχρεώσουμε. Λέτε ψέμματα, κ. Σπύρο.
Για να πουληθούμε φτηνά, το κάνετε, κ. Σπύρο. Για να μας πάρουν την περιουσία φτηνά οι τράπεζες, για να μας πάρουν τη ζωή, πιο γρήγορα, δίχως περίθαλψη και σύνταξη, για να δουλέψουμε στα κάτεργα, που ετοιμάζετε. Πηγαίνετε μια βόλτα , κ.Σπύρο Μοσχόπουλε, στον κινέζικο ΟΛΠ, για να πάρετε μια γεύση από αυτό που μας ετοιμάζετε. Ελάτε μαζί μου, να πάμε μια βόλτα, όπου δε θα μιλάτε. Μόνο να ακούτε. Μπορείτε;
Σου τα έγραψα, έτσι, φίλε Σπύρο, γιατί μερικοί σε γλύφουν και μπορεί να νομίζεις πως όλα πάνε καλά για σένα στη σκέψη και τις καρδιές μας. Όλα στραβά είναι όσα ζούμε. Κι εσείς στραβά αρμενίζετε. Δεν θα περάσετε στην ιστορία, με καλό τρόπο. Ούτε έχετε ανάγκη τέτοια "δόξα" και τέτοιο μισθό.
Αυτό που λέγαμε "δημοκρατία", κ.Σπύρο το εκτελέσατε το 2010. Έχετε δίκιο, όταν λέτε η μεταπολίτευση τέλειωσε. Τέλειωσε και τώρα αρχίζει η κατοχή. Με την ψήφο σας. Και ο Χίτλερ, με τη ψήφο του λαού έγινε κυβέρνηση. Βαρειά η σύγκριση; Δε νομίζω.
Ο κ. Πάγκαλος ζητά ονόματα από το διαδίκτυο. Πόσο καιρό, άραγε, θα μπορώ να μιλάω, άφοβα; Να στο πω εγώ: όσο δεν νιώθετε απειλή, από τα λόγια μας.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, κ. Σπύρο, αγαπητέ μου φίλε.
Σκληρά τα λόγια μου; Έχετε δίκιο και γι' αυτό ζητώ συγνώμη. Πολύ πιο σκληρό, όμως, είναι αυτό που βιώνουμε.
ΥΓ: Όσοι νιώθουν και ζουν έτσι, ας σμίξουμε, να φτιάξουμε τη ζωή μας, δημοκρατικά. Να αντισταθούμε σε όσα ψηφίζει ο βουλευτής. ΑΝΥΠΑΚΟΗ, με κάθε τρόπο. Να κάνουμε τις σπίθες , φωτιά.
http://www.ithacanet.gr
Αν είχαμε δημοκρατία, θάλεγα πως ζούμε το τέλος της. Αυτό το τέλος ψηφίζουν κάθε μέρα οι τελευταίοι "έλληνες" βουλευτές, που ταυτόχρονα, είναι οι πρώτοι της νέα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Με το μνημόνιο, έχετε εκχωρήσει και κυριαρχικά δικαιώματα, κ. Σπύρο, αν δεν το θυμάστε.
Αυτά ψηφίζετε, κ. Μοσχόπουλε. Για να μη πάμε σε πρόωρες εκλογές και χάσετε το μισθό λίγων, ακόμα , μηνών.
Δεν έχετε κάποιον άλλον λόγο. Δεν πείθετε. Τα πιο κάτω λόγια του "πρωθυπουργού" , όταν δεν θυμίζουν Παττακό, είναι για τα σκουπίδια.
"...το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε το έργο της σωτηρίας και αναμόρφωσης της πατρίδας ή αν θα πάμε πίσω στην παρακμή, τη φαυλοκρατία και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου"...
Αυτό το δίλημμα, πάνω στο οποίο στηρίζετε την ψήφο σας, μόνοι σας το φτιάξατε, για να δικαιολογήσετε τη συνέχιση της μισθοδοσίας σας. Άκουσα και τη φίλη τη Λούκα να λέει τα ίδια και παραπλήσια. Έχουμε κι άλλα, δικά μας, διλήμματα, κύριε βουλευτά, αλλά κανείς δεν μας αφήνει να τα βάλουμε στο τραπέζι. Μόνοι σας τα λέτε, μόνοι σας ψηφίζετε, ερήμην της κοινωνίας, ερήμην αυτών που σας ψήφισαν. Είμαστε μια από τις λίγες χώρες που ποτέ δεν κάνει δημοψήφισμα.
Τον Παπαδόπουλο τον Α' , θυμίζετε, κ.Μοσχόπουλε, όταν βάζετε τέτοια διλήμματα και μας καλείτε να διαλέξουμε με το "μπρος γκρεμός και πίσω πάλι γκρεμός". (Ετοιμάζεται ο Αλ. Παπαδόπουλος ο Β' και πρέπει να τα ξεχωρίζουμε , πια).
"Ελαυνόμεθα αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα και επιδιώκομεν να καταργήσωμεν την φαυλοκρατίαν. Να εξυγιάνωμεν τον δημόσιον βίον. Να απομακρύνωμεν από τον οργανισμόν της Χώρας την σήψιν από την οποίαν εκινδύνευε". (Αυτό είναι από το Διάγγελμα της χούντας προς τον Ελληνικό Λαό, μετά το Πολυτεχνείο!
Πόσο σας μοιάζει, κύριε Σπύρο!!!
"Έχουμε σχέδια και στρατηγική και το αποδεικνύουμε", είπε και διευκρίνισε ο "πρωθυπουργός": "Το 2011 συνεχίζουμε την προσπάθεια. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο δεύτερο ημίχρονο. Δημιουργούμε εμπιστοσύνη στην οικονομία, ώστε το 2011 να είναι η τελευταία χρονιά της ύφεσης και το 2012 να επανέλθει η ανάπτυξη και, το 2013 να δρομολογήσουμε εξελίξεις οριστικής πια εξόδου από την κρίση, αλλά και από την οικονομική εξάρτηση".(θα τη βρεις, όπου και την προηγούμενη δήλωση)
Επειδή, την ίδια περίοδο, δήλωνε πως μέσα στο 2010 οι τράπεζες θα βγουν από την κρίση και ...μετά τους έδωσε εγγυήσεις για άλλα 25 δις, μήπως πρέπει να σας τη φυλάξουμε αυτή τη δήλωση, κ.Μοσχόπουλε, και να σας ρωτήσουμε το 2011, 2012 ή 2013; Πότε θα είσαστε εύκαιρος για τέτοιες ερωτήσεις;
Μία - μία ξηλώνετε τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Και το μπορείτε, γιατί ποτέ δεν είχαμε δημοκρατία. Κι έτσι, η παιδεία, τα ΜΜΕ, η πληροφόρηση, τα κόμματα, οι ναρκωτικές ιδεολογίες και πολλά άλλα μπορούσαν να φτιάξουν έναν άχρηστο και ανίκανο να αντιδράσει πληθυσμό. (Φταίω κι εγώ. Πολλά δεν ήξερα, αλλά τώρα έμαθα και για μένα, ποτέ δεν είναι αργά. Όσο υπάρχουν άνθρωποι.)
Ακόμα και με ναρκωτικά, σκορπίζετε θάνατο και αποβλάκωση. Ναρκώνετε και σκοτώνετε παιδιά, στο σχολείο, παριστάνοντας τους κήνσορες της απαγόρευσης. Και, φυσικά, ποτέ δεν ασχοληθήκατε πραγματικά, για να δείτε τι συμβαίνει. Και σας κατηγορώ ευθέως γι' αυτό. Δική σας επιλογή είναι η διαφθορά κι ο θάνατος.
Τα 120 ευρώ για μηνιάτικο σε μια οικοδομή είναι ένας καλός "πάτος", για όσους ψάχνουν να τον βρουν ακόμα, στηρίζοντας πολιτικούς πράκτορες της διεθνούς του κεφαλαίου, σαν τον βουλευτή μας. Τόσο παίρνει ένας εργάτης στη Λετονία, από την οποία το ΔΝΤ πέρασε , πριν από μας.
Δείτε αυτό, κ.Σπύρο:
Κέρδη ανά εργαζόμενο
Τρίτοι στην Ευρώπη, με δεύτερη την άλλη κατεστραμμένη, την Ιρλανδία! Παγκόσμιο το πρόβλημα, παγκόσμια και η διακυβέρνηση της οποίας είστε βουλευτής.
Οι μισθοί και ο δημόσιος τομέας σας φταίει για το χρέος, κ.Μοσχόπουλε, ή το γεγονός πως έχετε πάψει να φορολογείτε τα κέρδη των λίγων;
Λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν τα παίρνετε από αυτούς που τα έχουν, κ.Σπύρο.
Τα παίρνετε από τους μη έχοντες και όπως ξέρετε, είμαι κι εγώ ανάμεσα τους. Πρέπει να πληρώσω φόρο, όντας , στην κυριολεξία, ζητιάνος. Δίνω, όπως ξέρετε, ένα έντυπο, όπως κάποιοι άλλοι δίνουν ένα στυλό ή χαρτομάντηλα. (δεν γράφω "πουλάω", γιατί θα με πάτε για φοροδιαφυγή).
Έκανα διακοπή εργασιών, γιατί δεν μπορώ να πληρώσω το ΤΕΒΕ και με φορολογείτε, αντι να δείτε που είναι τα κέρδη.
Για "τεκμήριο", έχω ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο ετών 29 και με φορολογείτε, κ. Μοσχόπουλε. Το έχετε ψηφίσει. Ο Πρόεδρος του ΣΕΒ έχει έδρα των επιχειρήσεων του το Λιχτενστάιν.
Το πιο μεγάλο μου έξοδο είναι η βενζίνη. Αν καταθέσω πινακίδες, επειδή δεν θάχω να πληρώσω τέλη και ασφάλιστρα, θα με γράψουν τα όργανα σας; Ξέρω κι άλλους, που έχουν το ίδιο πρόβλημα. Ξέρω και δεκάδες σπίτια, που δεν έχουν ηλεκτρικό, γιατί το έκοψε η ΔΕΗ. Ξέρω και πεινασμένους, που δεν έχουν να φάνε. (Εγώ έχω φίλους, γι' αυτό).
ΠΟΤΕ' ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΜΕ και το ξέρετε. Κανείς δεν ξεχρεώνει, δανειζόμενος.
Και πώς να μη δανειζόμαστε, αφού , με υπογραφή ΠΑΣΟΚ και ανοχή ΝΔ,ΚΚΕ,ΣΥΝ,ΛΑΟΣ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάθε άλλης πολιτικής δύναμης, που μιλά ελληνικά, παραδώσατε το χρήμα στους τραπεζίτες; Υποχρεωτικά , το δημόσιο αγαθό το κάνατε μονοπωλιακή ιδιοκτησία μιας διεθνούς ολιγαρχίας. Χτες , αυτό δεν το ξέραμε. Τώρα, ξέρουμε. Το ξέρετε κι εσείς κ. Μοσχόπουλε, πως, με αυτές τις προϋποθέσεις, ποτέ δεν θα ξεχρεώσουμε. Λέτε ψέμματα, κ. Σπύρο.
Για να πουληθούμε φτηνά, το κάνετε, κ. Σπύρο. Για να μας πάρουν την περιουσία φτηνά οι τράπεζες, για να μας πάρουν τη ζωή, πιο γρήγορα, δίχως περίθαλψη και σύνταξη, για να δουλέψουμε στα κάτεργα, που ετοιμάζετε. Πηγαίνετε μια βόλτα , κ.Σπύρο Μοσχόπουλε, στον κινέζικο ΟΛΠ, για να πάρετε μια γεύση από αυτό που μας ετοιμάζετε. Ελάτε μαζί μου, να πάμε μια βόλτα, όπου δε θα μιλάτε. Μόνο να ακούτε. Μπορείτε;
Σου τα έγραψα, έτσι, φίλε Σπύρο, γιατί μερικοί σε γλύφουν και μπορεί να νομίζεις πως όλα πάνε καλά για σένα στη σκέψη και τις καρδιές μας. Όλα στραβά είναι όσα ζούμε. Κι εσείς στραβά αρμενίζετε. Δεν θα περάσετε στην ιστορία, με καλό τρόπο. Ούτε έχετε ανάγκη τέτοια "δόξα" και τέτοιο μισθό.
Αυτό που λέγαμε "δημοκρατία", κ.Σπύρο το εκτελέσατε το 2010. Έχετε δίκιο, όταν λέτε η μεταπολίτευση τέλειωσε. Τέλειωσε και τώρα αρχίζει η κατοχή. Με την ψήφο σας. Και ο Χίτλερ, με τη ψήφο του λαού έγινε κυβέρνηση. Βαρειά η σύγκριση; Δε νομίζω.
Ο κ. Πάγκαλος ζητά ονόματα από το διαδίκτυο. Πόσο καιρό, άραγε, θα μπορώ να μιλάω, άφοβα; Να στο πω εγώ: όσο δεν νιώθετε απειλή, από τα λόγια μας.
Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, κ. Σπύρο, αγαπητέ μου φίλε.
Σκληρά τα λόγια μου; Έχετε δίκιο και γι' αυτό ζητώ συγνώμη. Πολύ πιο σκληρό, όμως, είναι αυτό που βιώνουμε.
ΥΓ: Όσοι νιώθουν και ζουν έτσι, ας σμίξουμε, να φτιάξουμε τη ζωή μας, δημοκρατικά. Να αντισταθούμε σε όσα ψηφίζει ο βουλευτής. ΑΝΥΠΑΚΟΗ, με κάθε τρόπο. Να κάνουμε τις σπίθες , φωτιά.
http://www.ithacanet.gr
Μερόνυχτα κρίσης ξανά: νύχτωσε και τάχω πάρει
Στη μνήμη της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, 1974-2010
[βλ. και Radical Desire, Αντώνης, "Σχέσεις του αιτιατού, ή το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου", για σχετικούς συνδέσμους]
"...το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε το έργο της σωτηρίας και αναμόρφωσης της πατρίδας ή αν θα πάμε πίσω στην παρακμή, τη φαυλοκρατία και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου"...
Ελαυνόμεθα αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα και επιδιώκομεν να καταργήσωμεν την φαυλοκρατίαν. Να εξυγιάνωμεν τον δημόσιον βίον. Να απομακρύνωμεν από τον οργανισμόν της Χώρας την σήψιν από την οποίαν εκινδύνευε.
1. Παττακώς, ή η αργή διολίσθηση προς την κόλαση
Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επιβλήθηκε στο κέντρο της Αθήνας ενόψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οι αγριότητες των ΜΑΤ παντού, που οδήγησαν σε επίθεση (νομίζω για πρώτη φορά από την εποχή της χούντας) σε γραφεία πολιτικής νεολαίας κοινοβουλευτικού κόμματος και, σε διαφορετικό επεισόδιο, στον τραυματισμό του γραματέα της, είναι στοιχεία μιας δημοκρατικής εκτροπής σε αργή κίνηση - στο δρόμο προς την μεταδημοκρατία.
Η δραματική αποχή, ήταν και αυτή ένα βήμα προς τα εκεί, όπως πολύ καλά περιγράφει ο Δ. Μπελαντής στο άρθρο του. Η αποχή αυτή δεν σηματοδότησε τόσο μια διαμαρτυρία αλλά την πρόσληψη ως ματαιότητας κάθε πολιτικής διαμαρτυρίας: σαν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας να έχει παραιτηθεί από κάθε παρέμβαση, από κάθε λόγο συμμετοχής, έστω και εκλογικής και να αντιμετωπίζει το καθεστώς σαν άλλη μια φυσική καταστροφή. Η πελατειακότητα και η μιντιακή προπαγάνδα τόσων δεκαετιών, μαζί με την αδυναμία της αριστεράς (και οιουδήποτε άλλου) να αρθρώσει εναλλακτικό λόγο, η έλλειψη συγκεκριμένων στόχων, η μη-επαρκής επίθεση σε φαινόμενα διαφθοράς που άνθιζαν δίπλα της, η εγκληματική αδυναμία να δημιουργήσει έναν ακηδεμόνευτο και απαλλαγμένο από την καμαρίλα συνδικαλισμό (τα ανεξάρτητα πρωτοβάθμια σωματεία, άργησαν να έρθουν στο προσκήνιο και δεν έχουν επαρκή αναγνωρισιμότητα ακόμα) έχουν διευκολύνει την ατέρμονη επωδό των καθεστωτικών απολογητών: "όλοι ίδιοι είναι".
Αλλά και όταν οι άνθρωποι πάνε στις κάλπες, η ερμηνεία της ψήφου τους ανήκει σε άλλους: Στις αυτοδιοκητικές εκλογές η αποχή ήταν πρωτοφανής. Τα λευκά και τα άκυρα επίσης. Η φιλοπασοκική ψήφος στον πρώτο γύρω καταβαραρθρώθηκε, και επιβίωσε στον δεύτερο μόνο χάρη στο γεγονός είχαν να αντιμετωπίσουν δεξιές δημοτικές αρχές που μόνο σαν συμφορά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι υποψήφιοι διαχώρισαν εαυτούς από την οικονομική πολιτική. Παρόλα αυτά, με την επιδοκιμασία του 25% των πραγματικών ψηφοφόρων και λιγότερο, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου βγήκε στην τηλεόραση και μετά το πέρας του συντριπτικού πρώτου γύρου, και του υποτονικού δεύτερου και μας εξήγησε πως το ΠΑΣΟΚ νίκησε, πως είχαμε μόλις υπερψηφίσει την οικονομική του πολιτική (κάτι που δεν μας το ανέφεραν ούτε ο κ. Καμίνης, ούτε ο κ. Μπουτάρης, ούτε καν ο κ. Σγουρός προεκλογικά). Είναι πλέον σαφές ότι ούτε μηνύματα δεν μπορούν να σταλθούν διότι ανεξάρτητα από το περιεχόμενό τους, οι παραλήπτες τους είναι αποφασισμένοι, όχι απλά να μην τα καταλάβουν, αλλά τα ερμηνεύσουν όπως θέλουν αυτοί, κάτι στο οποίο διευκολύνονται από την ενιαία πολυκαναλική ΥΕΝΕΔ που είναι η τηλεόραση των κρατικοδίαιτων εργολάβων και των αφορολόγητων εφοπλιστών. Από εκεί και μετά τα παίρνει ο φέρελπις υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας με τους σοσιαλιστές και μας λέει μπράβο κορόιδα, η γενναιοδωρία σας με τους τοποτηρητές μας είναι πέρα από κάθε προσδοκία μας...
2. Το κόμμα της φτηνής εργασίας
Αφηνιασμένοι. Έμπλεοι οργής και ταξικής τελικά απαρέσκειας το Κοινωνικό Στρώμα Που Έχει Πρόσβαση Στα ΜΜΕ, το Κόμμα που απαιτεί την φτηνή εργασία (των Άλλων), δεν καταλαβαίνει τις ενστάσεις, την δυσαρέσκεια... Ή μάλλον την καταλαβαίνει, αλλά την οικτίρει: Μα δεν βλέπετε πως αυτή είναι η αρχή ενός γενναίου νέου κόσμου; Η σωτηρία της Ελλάδος. Για την πατρίδα σας, λένε οι μέχρι πρότινος καγχάζοντες και επισημαίνοντες την διευρυνόμενη ασημαντότητα των εθνικών ταυτίσεων, δεν είστε έτοιμοι να κάνετε θυσίες, να πεινάσετε, να ζοριστείτε για να φτάσουμε όλοι μαζί στην Γη Χαναάν της πολιτικής ωριμότητας; μα τι σόι ζώα είστε; Άλλωστε, έλεγε ο άλλος μέγας γνώστης της Ελληνικής πραγματικότητας προ μηνών, το βασικό σας πρόβλημα είναι η χλίδα στην οποία ανάξια ζείτε - ε θα κόψετε τα πολλά ταξίδια στην Νέα Υόρκη κάθε μήνα, μια ή δύο φορές το χρόνο φτάνει. "Όλοι φταίμε", λένε, που σημαίνει "όλοι φταίτε" και κανένας περισσότερο: το φερέφωνο του διαπλεκόμενου καναλάρχη, ο εργολάβος του δημοσίου είναι αθώοι, εξίσου αθώοι τέλος πάντων με τον οδηγό του ΗΣΑΠ που παίρνει 1800 Ευρώ τον μήνα μετά από 20ετία εργασίας.
Εξ αυτών και όχι μόνο, από την ανησυχία που γεννά η κρίση και οι δυνάμει απαιτήσεις των πληβείων έτσι και δεν πιάσει το Δόγμα του Σοκ, προκύπτει ένας λόγος που έχει απενοχοποιήσει την απέχθεια προς την δημοκρατία, μια τεχνοκρατία που όλο και λιγότερο νιώθει την ανάγκη να κρύψει την αποστροφή της για το πόπολο. Οι αστυνομικές ενέργειες δικαιολογούνται, επιβάλλονται μάλιστα για την προστασία της εθνικής οικονομίας, οι μηχανισμοί γενικευμένης κοινωνικής επιτήρησης μας προστατεύουν από τo ενδεχόμενο τρομοκρατικών ενεργειών, οι διαδικασίες της βουλής και η κοινοβουλευτική νομιμότητα μπορεί να γίνονται τελατίνι για υπέρτερο εθνικό συμφέρον, ενώ η υπόμνηση των δεδηλωμένων υποσχέσεων με τις οποίες εξελέγη το κυβερνών κόμμα είναι σαμποτάζ της οικονομίας. Ξαναβρίσκει ο φιλελεύθερος λόγος το νήμα που τον συνέδεσε κατά το παρελθόν με την ακροδεξιά (με την οποία επορεύθηκε χέρι-χέρι όλο αυτόν τον καιρό η σοσιαλιστική κυβέρνηση) εδώ κι αλλού - γιατί άλλωστε οι τοπικές μας εξελίξεις δεν είναι παρά μικρά παρακλάδια του γενικότερου μετά την Κρίση τοπίου, όπου το πόσο μετά είναι το "μετά", είναι ένα σοβαρό ζήτημα.
Αναρωτιέται κανείς όλοι αυτοί οι φλογεροί κήρυκες του Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση, και του Όλοι Mαζί τα Φάγαμε, ποια λύση θεωρούν πως υπηρετούν και πόσα έχουν φάει από τα φαγωμένα. Ποιο είναι το εισοδηματικό επίπεδο του κυρίου που την πέφτει στον "ακαμάτη συνδικαλιστή" και στον "μη παραγωγικό" Έλληνα με την βεβαιότητα χιλίων πιθήκων εργοδοτών; Αυτοί που λένε ότι τα 1200 το μήνα είναι πολλά, πόσους ξέρουν που να βγάζουν από κει και κάτω; Πώς δικαιολογούν τον δικό τους εισόδημα όταν μιλάνε για παραγωγικότητα; Ακόμα περισσότερο ποιος εξιδανικευμένος νεοφιλελεύθερος σταχανοβιτισμός είναι το σημείο αναφοράς τους;
Και όσο για την οικονομία και τις παθογένειές της: με σχεδόν ερωτικό πάθος τις υπηρετούσαν όλοι αυτοί, τις εποχές της μεγάλης κερδοφορίας των Ελληνικών επιχειρήσεων. Τις ίδιες εποχές που οι εργαζόμενοι "απασφαλίστηκαν" νομίμως για πρώτη φορά, έγιναν περιστασιακοί και με το κομμάτι και δεν έπαιρναν αυξήσεις που να καλύπτουν καν τον πληθωρισμό.
Όταν λοιπόν ερωτούν όλοι "τι παράγαμε" και λένε ανοησίες περί υπερβολικών μισθών, ή μη παραγωγικής εργασίας, λες και η εργασία στον καπιταλισμό έχει κάποιον ηθικό στόχο και όχι την κερδοφορία, ας λάβουν υπόψη τα εξής, γραμμένα στην Ελευθεροτυπία σε ανύποπτο χρόνο το 2007 (και παραθέτω εκτενές απόσπασμα):
Σύμφωνα με στοιχεία της ICAP από επεξεργασία των ισολογισμών 25.972 εταιρειών Α.Ε. και ΕΠΕ, ο ρυθμός αύξησης των κερδών προ φόρων, εξαιρουμένου του χρηματοπιστωτικού κλάδου, προσέγγισε το 60% (δεκαπέντε φορές ταχύτερος του ΑΕΠ), ενώ σε απόλυτο μέγεθος τα κέρδη προ φόρων έφτασαν στα 8,6 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει πως κατά μέσο όρο οι επιχειρήσεις κερδίζουν μικτά 44.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, ενώ τους κοστίζει λιγότερο από 10.000 ευρώ...
Τη στιγμή που οι επιχειρήσεις έβγαζαν, σε μέσα επίπεδα, 44.000 ευρώ από κάθε εργαζόμενο, πλήρωναν στη «γενιά των 700 ευρώ» αυξήσεις 2,9% από τις αρχές του 2006 και άλλο ένα 2,9% το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, ήτοι σε μέσα επίπεδα 3,9%.
Έτσι, κατά το πρώτο 9μηνο του, άκρως κερδοφόρου για τις επιχειρήσεις, έτους 2006 οι εργαζόμενοι «απολάμβαναν» βασικό-εισαγωγικό μισθό 608,32 ευρώ, αλλά το τελευταίο τετράμηνο αυτός έφτασε, αισίως, στα 626 ευρώ.
Στο Δημόσιο οι αυξήσεις που ανακοίνωσε πέρυσι η κυβέρνηση ήταν 3%, δηλαδή οι μισθοί κινήθηκαν κάτω του πληθωρισμού (3,2%). Ετσι, τη χρονιά που οι επιχειρήσεις κατέγραφαν τεράστια κέρδη (60% περισσότερα από το 2005), οι εργαζόμενοι είχαν μείωση του πραγματικού-διαθέσιμου εισοδήματος. Τις γλίσχρες αυξήσεις έφαγε ο πληθωρισμός, χωρίς να υπολογίζεται η φορολογική τσιμπίδα, η οποία «συνέλαβε» την αυξημένη φορολογητέα ύλη των μισθωτών και των συνταξιούχων, αφού δεν τιμαριθμοποιήθηκε η φορολογική κλίμακα.
Την ίδια στιγμή οι επιχειρηματίες κατέβαλαν φόρο 25% επί των κερδών (μερισμάτων), ενώ όσοι μισθωτοί, λόγω θέσης, προϋπηρεσίας ή απλώς υπερωριών και εργασίας στις γιορτές, συγκέντρωσαν ετήσιες αποδοχές πέραν των 23.000 ευρώ πλήρωσαν φόρο 40%.
Προσθήκη: Η έκθεση της ICAP για το 2006
Προσθήκη 2: Αμφισβητήθηκε από τον σχολιαστή ΑΦ η -εχμ- επάρκεια της απόδοσης της Ελευθεροτυπίας σε σχετική συζήτηση στου Old-Boy, και όχι αδίκως. Παρά την ένσταση αυτή νομίζω πως η συγκριτική ανάγνωση των σχετικών στοιχείων στην ΕΕ, δικαιώνει απόλυτα τον γενικό στόχο της παρατήρησής μου - βλ τον παρακάτω πίνακα για το 2005 [πηγή EU KLEMS, παρατίθεται εδώ]:
3. Απελευθέρωση απολύσεων, ευελιξία, μείωση βασικού και άλλα έργα μυθοπλασίας
Το ειρωνικότερο στην επίθεση που δέχονται τα εισοδήματα δημοσίων και ιδιωτικών εργαζομένων, είναι πως στην πραγματικότητα οι αλλαγές στην νομοθεσία απλά νομιμοποιούν μια ήδη άρρωστη κατάσταση, οι "μεταρρυθμίσεις" ήταν πρακτικά ήδη σε ισχύ εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον! Η Ελληνική αγορά ήταν ευέλικτη πέρα από κάθε ονείρωξη δυτικού επιχειρηματία: Το 25% των εργαζομένων ήταν ανασφάλιστοι ήδη, ενώ άλλο ένα 7% ήταν μισθωτοί που αναγκάζονταν να δουλεύουν με "μπλοκάκι": όπερ ένα 32% των εργαζομένων ήταν χωρίς δικαιώματα αποζημίωσης ή παρεμπόδισης οιασδήποτε απόλυσης. Αν σε αυτούς προστεθεί ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών νομίμων και μη που πρακτικά δουλεύουν χωρίς καμία εξασφάλιση, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, την "μαθητεία" μαϊμού κτλ, εύκολα προκύπτει πως περί 50% των εργαζομένων εργαζόταν ήδη επισφαλώς, και το υπόλοιπο 33% του 40% των αυτοαπασχολουμένων μας κάνει περί το 80% των Ελλήνων εργαζομένων που νόμιμα ή παράνομα εργαζόταν ευελικτότατα, ή δεν τον αφορούσαν οι σχετικοί περιορισμοί. Όλη αυτή η ευελιξία είχε τα "θεαματικά" αποτελέσματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Η νομιμοποίησή της απλά θα στερήσει το όπλο του εκφοβισμού με την (βασικά ανύπαρκτη) επιθεώρηση εργασίας και την καταγγελία, από τους εργαζόμενους.
Για τις αμοιβές: παρότι μας έχουν ζαλίσει με το πόσο υψηλό ήταν το κόστος εργασίας, αυτό ήταν μόνο εν μέρει αληθές: η Ελλάδα είχε χαμηλότατους μισθούς για την μάζα των εργαζομένων σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ (50% και κάτω των Γερμανικών), αλλά στο ανώτερο διευθυντικό επίπεδο, στους ταγούς της οικονομικής ζωής μας (που μας οδήγησαν σημειώνω στον γκρεμό) οι μισθοί ήταν απολύτως εφάμιλλοι των Γερμανικών. Εκεί προφανώς δεν ετίθετο θέμα παραγωγικότητας...
Όσο για τις απολύσεις, (ξανά-)αντιγράφω τις παρατηρήσεις του Χρ. Μέγα στην Ελευθεροτυπία το 2006:
Η Ελλάδα έχει από τα χειρότερα συστήματα εργασιακών σχέσεων, κυρίως γιατί οι εργοδότες απολύουν αναιτιολόγητα, ενώ, όπου προβλέπεται «σπουδαίος λόγος» για απομάκρυνση από την εργασία, όπως στις ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έχει ενοχοποιηθεί από την κυβέρνηση για όλα τα δεινά της χαμηλής παραγωγικότητας. Μάλιστα τον περασμένο Δεκέμβριο πέρασε νόμο για κατάργηση των σχετικών κανονισμών προσωπικού και πρόσληψη με καθεστώς ιδιωτικού δικαίου και αναιτιολόγητων απολύσεων για τους νέους που θα προσλαμβάνονται στο εξής.
Ως προς τις απολύσεις, αυτές είναι απελευθερωμένες για επιχειρήσεις έως 20 άτομα, κάτι που αφορά το 92% των επιχειρήσεων (σ.σ.: οι οποίες είναι μικρού μεγέθους στην Ελλάδα). Και η πρόβλεψη αυτή ετέθη το 2000 (νόμος Γιαννίτση), αφού έως τότε ήταν ελεύθερες για επιχειρήσεις που απασχολούν έως 50 άτομα προσωπικό. Πλέον για τις επιχειρήσεις από 21 έως 199 άτομα το ποσοστό των απολύσεων κυμαίνεται από 20% έως και 2% αντιστοίχως (4 άτομα το μήνα). Και άνω αυτού του ορίου παγιώνεται το 2% το μήνα.
Ομως αυτού του μεγέθους οι επιχειρήσεις ανήκουν, σε μεγάλο βαθμό, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που το προηγούμενο διάστημα θέλησαν να κάνουν απολύσεις, ουδένα πρόβλημα αντιμετώπισαν.
4. Μόνοι εμείς, της κρίσης οι εκδρομείς;
Ένα άλλο γεγονός που δεν πολυσυζητάμε βλέπω δημόσια είναι η ταυτόχρονη κατάρρευση εξαιρετικά διαφορετικών μεταξύ τους οικονομιών: είναι εντυπωσιακή η σύμπτωση του σκασίματος αλλεπάλληλων PIGS - είχαν προηγηθεί οι Τίγρεις της Βαλτικής οι οποίες έχουν φτάσει πλέον μάλλον στον πάτο, καθώς υπάρχουν πλέον άνθρωποι που προτίθενται να κάνουν σκληρή σωματική εργασία για 120 Ευρώ τον μήνα, ποσό που εξέπληξε μέχρι και τον απεσταλμένο της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Λεττονία, που είναι ένα καλό σημείο για να έχουμε υπόψη μας όταν αναρωτιόμαστε πού είναι ο πάτος: μεσαίωνα και κάτεργου γωνία.
Εντυπωσιακότερη σύμπτωση από την ταυτόχρονη σχεδόν δημοσιονομική κατάρρευση διαφορετικών μεταξύ τους οικονομιών (πολλές από τις οποίες μας τις πούλαγαν σαν μοντέλα προς μίμηση μέχρι πολύ πρόσφατα) είναι πως παρά τις διαφορετικές οικονομίες, για πάσαν νόσο και μαλακία το φάρμακο είναι ένα: Λιτότητα. Ακόμα και μετά από δύο χρόνια αποτυχίας επίτευξης των σκοπών της λιτότητας, όπως στην Ιρλανδία, η ΕΚΤ και τα οικονομικά Waffen-IMF, αρνούνται να αφήσουν την πραγματικότητα να χαλάσει τα οικονομικά τους προσχήματα. Προφανώς ο σκοπός είναι άλλος, αλλά δεν μπορεί να ομολογηθεί: είναι κομμάτι δύσκολο να πείσεις τον κάθε συνταξιούχο ή τον κάθε άνεργο πως αξίζουν οι μακροχρόνιες θυσίες στις οποίες θα υποβληθούν προκειμένου να διασφαλιστεί η υγεία του Ευρωπαϊκού Τραπεζικού συστήματος, ήδη πολλάκις στηριγμένου με τα λεφτά των άλλων... Οπότε καλύτερα να φταίμε όλοι για να δουλεύει η ενοχοποίηση για τις τράπεζες.... Η Ισλανδία πάντως που απέφυγε το τριπάκι της αυτοενοχοποίησης και της τοποθέτησης των συμφερόντων του λαού της κάτω από εκείνα των τραπεζών, μοιάζει να έκανε τις σωστές επιλογές. Οι Ιρλανδοί πάλι έχουν εκλογές σε λίγο καιρό: καιροφυλακτούν εκπλήξεις...
5. Αδιέξοδα και αντιφάσεις
Στον δρόμο για την κατάρρευση είναι εντυπωσιακός ο στρουθοκαμηλισμός, η αποφυγή ολοκληρωμένων συλλογισμών. Πρέπει να μάθουμε να πάψουμε να σκεφτόμαστε, να αρκούμαστε στις αναλύσεις των τηλεσχολιαστών, να πάψουμε να παρατηρούμε εγγενείς αντιφάσεις: Η υπερχρέωση της χώρας θα αντιμετωπισθεί με διόγκωση του δημοσίου χρέους στο 150%++ σε δυο χρόνια. Η διευρυνόμενη ανεργία και η φτώχεια με ακόμα εξευτελιστικότερους μισθούς και διευκόλυνση των απολύσεων. Οι αδυναμίες της δημόσιας παιδείας με την ιδιωτικοποίησή της. Η πράσινη ανάπτυξη με το fast track της περιβαλλοντικής ασυδοσίας και την κατάργηση του σιδηροδρόμου. Η στροφή στην καινοτομία με την οικονομική αυτοεξορία του πλέον καταρτισμένου εργατικού δυναμικού της χώρας. Οι υποδομές της θα ενισχυθούν με την κατάρρευση των δημοσίων επενδύσεων. Ο ανταγωνισμός θα έλθει με την δημιουργία ολιγοπωλιακότερων (ή και μονοπωλιακών βλ. αεροπορικές συγκοινωνίες) συνθηκών. Η κοινωνική δικαιοσύνη με την αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και στο πετρέλαιο θέρμανσης. Η πολιτική πολυφωνία με την καθιέρωση πλειοψηφικού (ουσιαστικά) συστήματος με υποψηφίους επιλεγμένους από τον αρχηγό. Η φορολογική δικαιοσύνη με άλλη μια περαίωση, την πλέον σκανδαλώδη υπέρ των μεγάλων οφειλετών και εναντίον των μπλοκάκηδων, αλλά και με την μετακύλιση των εσόδων από τους άμεσους στους έμμεσους φόρους. Αυτό το φεστιβάλ αντιφάσεων είναι η υπόσχεση που λαμβάνουμε. Η χώρα είναι ήδη νεκρή. Η καταστροφή είναι βέβαιη - αλλά είναι ευκαιρία!
Ωραία. Η καταστροφή τίνος και η ευκαιρία για ποιον; Δεν αποσαφηνίζεται. Κάθε καταστροφή είναι ευκαιρία για κάτι βέβαια: η όλη φιλολογία θυμίζει Νέα Oρλεάνη την επομένη της Κατρίνα: "η καταστροφή μας δυναμώνει". Ή μας απελευθερώνει: Die zerstörung macht frei, μια και το arbeit δεν είναι και πολύ διαθέσιμο. Στα στρατόπεδα ανεργίας του μέλλοντος, οι κατεστραμμένοι θα παρηγορούνται με στατιστικές που θα διαβεβαιώνουν πως όλοι οι δείκτες ανέρχονται. Ότι η κρίση είναι παρελθόν και πλέον, η δυστυχία τους είναι δικό τους θέμα.
6. Τυφώνας Τρόικα
"We finally cleaned up public housing in New Orleans. We couldn't do it, but God did." Richard H. Baker, ρεπουμπικανός βουλευτής της Λουιζιάνα μετά την ισοπέδωση της πόλης από την Κατρίνα
Ως «μοναδική ευκαιρία για την προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας» χαρακτήρισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος το περίφημο Μνημόνιο που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.
Όπως και στην Κατρίνα οι ευκαιρίες "αναμόρφωσης" έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο: την εξαθλίωση των ασθενέστερων και την μεταφορά πλούτου από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, όπως άλλωστε μικρή επαφή με τα παραδείγματα που παραθέτει το Shock Doctrine της Ναόμι Κλάιν δείχνει. Η μετά την Κατρίνα Νέα Ορλεάνη δεν έχει κτιστεί με γνώμονα το συμφέρον των φτωχότερων κατοίκων της αλλά με βασικό πρόταγμα "να διώξουμε τους αραπάδες" (τουριστικοποιώντας την κουλτούρα τους). Οι "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις" λοιπόν ήταν αναγκαίο να εξαφανίσουν τους φτωχότερους και πιο αδύναμους. Η ανθρωπογενής δημοσιονομική "Κατρίνα" που έπληξε την Ελλάδα, εικάζει κανείς πως τις ίδιες προτεραιότητες θα έχει. Απλά εδώ οι μαύροι είναι περισσότεροι
7. Ευχή και κατάρα
Όποιοι δεν συμμετάσχουν στην απεργία και δεν κατέβουν στην συγκέντρωση στις 15/12 ζυγόν δουλείας ας έχωσι.... Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία
8. Θυμός...
[βλ. και Radical Desire, Αντώνης, "Σχέσεις του αιτιατού, ή το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου", για σχετικούς συνδέσμους]
"...το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε το έργο της σωτηρίας και αναμόρφωσης της πατρίδας ή αν θα πάμε πίσω στην παρακμή, τη φαυλοκρατία και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου"...
Ελαυνόμεθα αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα και επιδιώκομεν να καταργήσωμεν την φαυλοκρατίαν. Να εξυγιάνωμεν τον δημόσιον βίον. Να απομακρύνωμεν από τον οργανισμόν της Χώρας την σήψιν από την οποίαν εκινδύνευε.
1. Παττακώς, ή η αργή διολίσθηση προς την κόλαση
Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επιβλήθηκε στο κέντρο της Αθήνας ενόψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οι αγριότητες των ΜΑΤ παντού, που οδήγησαν σε επίθεση (νομίζω για πρώτη φορά από την εποχή της χούντας) σε γραφεία πολιτικής νεολαίας κοινοβουλευτικού κόμματος και, σε διαφορετικό επεισόδιο, στον τραυματισμό του γραματέα της, είναι στοιχεία μιας δημοκρατικής εκτροπής σε αργή κίνηση - στο δρόμο προς την μεταδημοκρατία.
Η δραματική αποχή, ήταν και αυτή ένα βήμα προς τα εκεί, όπως πολύ καλά περιγράφει ο Δ. Μπελαντής στο άρθρο του. Η αποχή αυτή δεν σηματοδότησε τόσο μια διαμαρτυρία αλλά την πρόσληψη ως ματαιότητας κάθε πολιτικής διαμαρτυρίας: σαν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας να έχει παραιτηθεί από κάθε παρέμβαση, από κάθε λόγο συμμετοχής, έστω και εκλογικής και να αντιμετωπίζει το καθεστώς σαν άλλη μια φυσική καταστροφή. Η πελατειακότητα και η μιντιακή προπαγάνδα τόσων δεκαετιών, μαζί με την αδυναμία της αριστεράς (και οιουδήποτε άλλου) να αρθρώσει εναλλακτικό λόγο, η έλλειψη συγκεκριμένων στόχων, η μη-επαρκής επίθεση σε φαινόμενα διαφθοράς που άνθιζαν δίπλα της, η εγκληματική αδυναμία να δημιουργήσει έναν ακηδεμόνευτο και απαλλαγμένο από την καμαρίλα συνδικαλισμό (τα ανεξάρτητα πρωτοβάθμια σωματεία, άργησαν να έρθουν στο προσκήνιο και δεν έχουν επαρκή αναγνωρισιμότητα ακόμα) έχουν διευκολύνει την ατέρμονη επωδό των καθεστωτικών απολογητών: "όλοι ίδιοι είναι".
Αλλά και όταν οι άνθρωποι πάνε στις κάλπες, η ερμηνεία της ψήφου τους ανήκει σε άλλους: Στις αυτοδιοκητικές εκλογές η αποχή ήταν πρωτοφανής. Τα λευκά και τα άκυρα επίσης. Η φιλοπασοκική ψήφος στον πρώτο γύρω καταβαραρθρώθηκε, και επιβίωσε στον δεύτερο μόνο χάρη στο γεγονός είχαν να αντιμετωπίσουν δεξιές δημοτικές αρχές που μόνο σαν συμφορά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι υποψήφιοι διαχώρισαν εαυτούς από την οικονομική πολιτική. Παρόλα αυτά, με την επιδοκιμασία του 25% των πραγματικών ψηφοφόρων και λιγότερο, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου βγήκε στην τηλεόραση και μετά το πέρας του συντριπτικού πρώτου γύρου, και του υποτονικού δεύτερου και μας εξήγησε πως το ΠΑΣΟΚ νίκησε, πως είχαμε μόλις υπερψηφίσει την οικονομική του πολιτική (κάτι που δεν μας το ανέφεραν ούτε ο κ. Καμίνης, ούτε ο κ. Μπουτάρης, ούτε καν ο κ. Σγουρός προεκλογικά). Είναι πλέον σαφές ότι ούτε μηνύματα δεν μπορούν να σταλθούν διότι ανεξάρτητα από το περιεχόμενό τους, οι παραλήπτες τους είναι αποφασισμένοι, όχι απλά να μην τα καταλάβουν, αλλά τα ερμηνεύσουν όπως θέλουν αυτοί, κάτι στο οποίο διευκολύνονται από την ενιαία πολυκαναλική ΥΕΝΕΔ που είναι η τηλεόραση των κρατικοδίαιτων εργολάβων και των αφορολόγητων εφοπλιστών. Από εκεί και μετά τα παίρνει ο φέρελπις υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας με τους σοσιαλιστές και μας λέει μπράβο κορόιδα, η γενναιοδωρία σας με τους τοποτηρητές μας είναι πέρα από κάθε προσδοκία μας...
2. Το κόμμα της φτηνής εργασίας
Αφηνιασμένοι. Έμπλεοι οργής και ταξικής τελικά απαρέσκειας το Κοινωνικό Στρώμα Που Έχει Πρόσβαση Στα ΜΜΕ, το Κόμμα που απαιτεί την φτηνή εργασία (των Άλλων), δεν καταλαβαίνει τις ενστάσεις, την δυσαρέσκεια... Ή μάλλον την καταλαβαίνει, αλλά την οικτίρει: Μα δεν βλέπετε πως αυτή είναι η αρχή ενός γενναίου νέου κόσμου; Η σωτηρία της Ελλάδος. Για την πατρίδα σας, λένε οι μέχρι πρότινος καγχάζοντες και επισημαίνοντες την διευρυνόμενη ασημαντότητα των εθνικών ταυτίσεων, δεν είστε έτοιμοι να κάνετε θυσίες, να πεινάσετε, να ζοριστείτε για να φτάσουμε όλοι μαζί στην Γη Χαναάν της πολιτικής ωριμότητας; μα τι σόι ζώα είστε; Άλλωστε, έλεγε ο άλλος μέγας γνώστης της Ελληνικής πραγματικότητας προ μηνών, το βασικό σας πρόβλημα είναι η χλίδα στην οποία ανάξια ζείτε - ε θα κόψετε τα πολλά ταξίδια στην Νέα Υόρκη κάθε μήνα, μια ή δύο φορές το χρόνο φτάνει. "Όλοι φταίμε", λένε, που σημαίνει "όλοι φταίτε" και κανένας περισσότερο: το φερέφωνο του διαπλεκόμενου καναλάρχη, ο εργολάβος του δημοσίου είναι αθώοι, εξίσου αθώοι τέλος πάντων με τον οδηγό του ΗΣΑΠ που παίρνει 1800 Ευρώ τον μήνα μετά από 20ετία εργασίας.
Εξ αυτών και όχι μόνο, από την ανησυχία που γεννά η κρίση και οι δυνάμει απαιτήσεις των πληβείων έτσι και δεν πιάσει το Δόγμα του Σοκ, προκύπτει ένας λόγος που έχει απενοχοποιήσει την απέχθεια προς την δημοκρατία, μια τεχνοκρατία που όλο και λιγότερο νιώθει την ανάγκη να κρύψει την αποστροφή της για το πόπολο. Οι αστυνομικές ενέργειες δικαιολογούνται, επιβάλλονται μάλιστα για την προστασία της εθνικής οικονομίας, οι μηχανισμοί γενικευμένης κοινωνικής επιτήρησης μας προστατεύουν από τo ενδεχόμενο τρομοκρατικών ενεργειών, οι διαδικασίες της βουλής και η κοινοβουλευτική νομιμότητα μπορεί να γίνονται τελατίνι για υπέρτερο εθνικό συμφέρον, ενώ η υπόμνηση των δεδηλωμένων υποσχέσεων με τις οποίες εξελέγη το κυβερνών κόμμα είναι σαμποτάζ της οικονομίας. Ξαναβρίσκει ο φιλελεύθερος λόγος το νήμα που τον συνέδεσε κατά το παρελθόν με την ακροδεξιά (με την οποία επορεύθηκε χέρι-χέρι όλο αυτόν τον καιρό η σοσιαλιστική κυβέρνηση) εδώ κι αλλού - γιατί άλλωστε οι τοπικές μας εξελίξεις δεν είναι παρά μικρά παρακλάδια του γενικότερου μετά την Κρίση τοπίου, όπου το πόσο μετά είναι το "μετά", είναι ένα σοβαρό ζήτημα.
Αναρωτιέται κανείς όλοι αυτοί οι φλογεροί κήρυκες του Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση, και του Όλοι Mαζί τα Φάγαμε, ποια λύση θεωρούν πως υπηρετούν και πόσα έχουν φάει από τα φαγωμένα. Ποιο είναι το εισοδηματικό επίπεδο του κυρίου που την πέφτει στον "ακαμάτη συνδικαλιστή" και στον "μη παραγωγικό" Έλληνα με την βεβαιότητα χιλίων πιθήκων εργοδοτών; Αυτοί που λένε ότι τα 1200 το μήνα είναι πολλά, πόσους ξέρουν που να βγάζουν από κει και κάτω; Πώς δικαιολογούν τον δικό τους εισόδημα όταν μιλάνε για παραγωγικότητα; Ακόμα περισσότερο ποιος εξιδανικευμένος νεοφιλελεύθερος σταχανοβιτισμός είναι το σημείο αναφοράς τους;
Και όσο για την οικονομία και τις παθογένειές της: με σχεδόν ερωτικό πάθος τις υπηρετούσαν όλοι αυτοί, τις εποχές της μεγάλης κερδοφορίας των Ελληνικών επιχειρήσεων. Τις ίδιες εποχές που οι εργαζόμενοι "απασφαλίστηκαν" νομίμως για πρώτη φορά, έγιναν περιστασιακοί και με το κομμάτι και δεν έπαιρναν αυξήσεις που να καλύπτουν καν τον πληθωρισμό.
Όταν λοιπόν ερωτούν όλοι "τι παράγαμε" και λένε ανοησίες περί υπερβολικών μισθών, ή μη παραγωγικής εργασίας, λες και η εργασία στον καπιταλισμό έχει κάποιον ηθικό στόχο και όχι την κερδοφορία, ας λάβουν υπόψη τα εξής, γραμμένα στην Ελευθεροτυπία σε ανύποπτο χρόνο το 2007 (και παραθέτω εκτενές απόσπασμα):
Σύμφωνα με στοιχεία της ICAP από επεξεργασία των ισολογισμών 25.972 εταιρειών Α.Ε. και ΕΠΕ, ο ρυθμός αύξησης των κερδών προ φόρων, εξαιρουμένου του χρηματοπιστωτικού κλάδου, προσέγγισε το 60% (δεκαπέντε φορές ταχύτερος του ΑΕΠ), ενώ σε απόλυτο μέγεθος τα κέρδη προ φόρων έφτασαν στα 8,6 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει πως κατά μέσο όρο οι επιχειρήσεις κερδίζουν μικτά 44.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, ενώ τους κοστίζει λιγότερο από 10.000 ευρώ...
Τη στιγμή που οι επιχειρήσεις έβγαζαν, σε μέσα επίπεδα, 44.000 ευρώ από κάθε εργαζόμενο, πλήρωναν στη «γενιά των 700 ευρώ» αυξήσεις 2,9% από τις αρχές του 2006 και άλλο ένα 2,9% το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, ήτοι σε μέσα επίπεδα 3,9%.
Έτσι, κατά το πρώτο 9μηνο του, άκρως κερδοφόρου για τις επιχειρήσεις, έτους 2006 οι εργαζόμενοι «απολάμβαναν» βασικό-εισαγωγικό μισθό 608,32 ευρώ, αλλά το τελευταίο τετράμηνο αυτός έφτασε, αισίως, στα 626 ευρώ.
Στο Δημόσιο οι αυξήσεις που ανακοίνωσε πέρυσι η κυβέρνηση ήταν 3%, δηλαδή οι μισθοί κινήθηκαν κάτω του πληθωρισμού (3,2%). Ετσι, τη χρονιά που οι επιχειρήσεις κατέγραφαν τεράστια κέρδη (60% περισσότερα από το 2005), οι εργαζόμενοι είχαν μείωση του πραγματικού-διαθέσιμου εισοδήματος. Τις γλίσχρες αυξήσεις έφαγε ο πληθωρισμός, χωρίς να υπολογίζεται η φορολογική τσιμπίδα, η οποία «συνέλαβε» την αυξημένη φορολογητέα ύλη των μισθωτών και των συνταξιούχων, αφού δεν τιμαριθμοποιήθηκε η φορολογική κλίμακα.
Την ίδια στιγμή οι επιχειρηματίες κατέβαλαν φόρο 25% επί των κερδών (μερισμάτων), ενώ όσοι μισθωτοί, λόγω θέσης, προϋπηρεσίας ή απλώς υπερωριών και εργασίας στις γιορτές, συγκέντρωσαν ετήσιες αποδοχές πέραν των 23.000 ευρώ πλήρωσαν φόρο 40%.
Προσθήκη: Η έκθεση της ICAP για το 2006
Προσθήκη 2: Αμφισβητήθηκε από τον σχολιαστή ΑΦ η -εχμ- επάρκεια της απόδοσης της Ελευθεροτυπίας σε σχετική συζήτηση στου Old-Boy, και όχι αδίκως. Παρά την ένσταση αυτή νομίζω πως η συγκριτική ανάγνωση των σχετικών στοιχείων στην ΕΕ, δικαιώνει απόλυτα τον γενικό στόχο της παρατήρησής μου - βλ τον παρακάτω πίνακα για το 2005 [πηγή EU KLEMS, παρατίθεται εδώ]:
3. Απελευθέρωση απολύσεων, ευελιξία, μείωση βασικού και άλλα έργα μυθοπλασίας
Το ειρωνικότερο στην επίθεση που δέχονται τα εισοδήματα δημοσίων και ιδιωτικών εργαζομένων, είναι πως στην πραγματικότητα οι αλλαγές στην νομοθεσία απλά νομιμοποιούν μια ήδη άρρωστη κατάσταση, οι "μεταρρυθμίσεις" ήταν πρακτικά ήδη σε ισχύ εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον! Η Ελληνική αγορά ήταν ευέλικτη πέρα από κάθε ονείρωξη δυτικού επιχειρηματία: Το 25% των εργαζομένων ήταν ανασφάλιστοι ήδη, ενώ άλλο ένα 7% ήταν μισθωτοί που αναγκάζονταν να δουλεύουν με "μπλοκάκι": όπερ ένα 32% των εργαζομένων ήταν χωρίς δικαιώματα αποζημίωσης ή παρεμπόδισης οιασδήποτε απόλυσης. Αν σε αυτούς προστεθεί ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών νομίμων και μη που πρακτικά δουλεύουν χωρίς καμία εξασφάλιση, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, την "μαθητεία" μαϊμού κτλ, εύκολα προκύπτει πως περί 50% των εργαζομένων εργαζόταν ήδη επισφαλώς, και το υπόλοιπο 33% του 40% των αυτοαπασχολουμένων μας κάνει περί το 80% των Ελλήνων εργαζομένων που νόμιμα ή παράνομα εργαζόταν ευελικτότατα, ή δεν τον αφορούσαν οι σχετικοί περιορισμοί. Όλη αυτή η ευελιξία είχε τα "θεαματικά" αποτελέσματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Η νομιμοποίησή της απλά θα στερήσει το όπλο του εκφοβισμού με την (βασικά ανύπαρκτη) επιθεώρηση εργασίας και την καταγγελία, από τους εργαζόμενους.
Για τις αμοιβές: παρότι μας έχουν ζαλίσει με το πόσο υψηλό ήταν το κόστος εργασίας, αυτό ήταν μόνο εν μέρει αληθές: η Ελλάδα είχε χαμηλότατους μισθούς για την μάζα των εργαζομένων σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ (50% και κάτω των Γερμανικών), αλλά στο ανώτερο διευθυντικό επίπεδο, στους ταγούς της οικονομικής ζωής μας (που μας οδήγησαν σημειώνω στον γκρεμό) οι μισθοί ήταν απολύτως εφάμιλλοι των Γερμανικών. Εκεί προφανώς δεν ετίθετο θέμα παραγωγικότητας...
Όσο για τις απολύσεις, (ξανά-)αντιγράφω τις παρατηρήσεις του Χρ. Μέγα στην Ελευθεροτυπία το 2006:
Η Ελλάδα έχει από τα χειρότερα συστήματα εργασιακών σχέσεων, κυρίως γιατί οι εργοδότες απολύουν αναιτιολόγητα, ενώ, όπου προβλέπεται «σπουδαίος λόγος» για απομάκρυνση από την εργασία, όπως στις ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έχει ενοχοποιηθεί από την κυβέρνηση για όλα τα δεινά της χαμηλής παραγωγικότητας. Μάλιστα τον περασμένο Δεκέμβριο πέρασε νόμο για κατάργηση των σχετικών κανονισμών προσωπικού και πρόσληψη με καθεστώς ιδιωτικού δικαίου και αναιτιολόγητων απολύσεων για τους νέους που θα προσλαμβάνονται στο εξής.
Ως προς τις απολύσεις, αυτές είναι απελευθερωμένες για επιχειρήσεις έως 20 άτομα, κάτι που αφορά το 92% των επιχειρήσεων (σ.σ.: οι οποίες είναι μικρού μεγέθους στην Ελλάδα). Και η πρόβλεψη αυτή ετέθη το 2000 (νόμος Γιαννίτση), αφού έως τότε ήταν ελεύθερες για επιχειρήσεις που απασχολούν έως 50 άτομα προσωπικό. Πλέον για τις επιχειρήσεις από 21 έως 199 άτομα το ποσοστό των απολύσεων κυμαίνεται από 20% έως και 2% αντιστοίχως (4 άτομα το μήνα). Και άνω αυτού του ορίου παγιώνεται το 2% το μήνα.
Ομως αυτού του μεγέθους οι επιχειρήσεις ανήκουν, σε μεγάλο βαθμό, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που το προηγούμενο διάστημα θέλησαν να κάνουν απολύσεις, ουδένα πρόβλημα αντιμετώπισαν.
4. Μόνοι εμείς, της κρίσης οι εκδρομείς;
Ένα άλλο γεγονός που δεν πολυσυζητάμε βλέπω δημόσια είναι η ταυτόχρονη κατάρρευση εξαιρετικά διαφορετικών μεταξύ τους οικονομιών: είναι εντυπωσιακή η σύμπτωση του σκασίματος αλλεπάλληλων PIGS - είχαν προηγηθεί οι Τίγρεις της Βαλτικής οι οποίες έχουν φτάσει πλέον μάλλον στον πάτο, καθώς υπάρχουν πλέον άνθρωποι που προτίθενται να κάνουν σκληρή σωματική εργασία για 120 Ευρώ τον μήνα, ποσό που εξέπληξε μέχρι και τον απεσταλμένο της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Λεττονία, που είναι ένα καλό σημείο για να έχουμε υπόψη μας όταν αναρωτιόμαστε πού είναι ο πάτος: μεσαίωνα και κάτεργου γωνία.
Εντυπωσιακότερη σύμπτωση από την ταυτόχρονη σχεδόν δημοσιονομική κατάρρευση διαφορετικών μεταξύ τους οικονομιών (πολλές από τις οποίες μας τις πούλαγαν σαν μοντέλα προς μίμηση μέχρι πολύ πρόσφατα) είναι πως παρά τις διαφορετικές οικονομίες, για πάσαν νόσο και μαλακία το φάρμακο είναι ένα: Λιτότητα. Ακόμα και μετά από δύο χρόνια αποτυχίας επίτευξης των σκοπών της λιτότητας, όπως στην Ιρλανδία, η ΕΚΤ και τα οικονομικά Waffen-IMF, αρνούνται να αφήσουν την πραγματικότητα να χαλάσει τα οικονομικά τους προσχήματα. Προφανώς ο σκοπός είναι άλλος, αλλά δεν μπορεί να ομολογηθεί: είναι κομμάτι δύσκολο να πείσεις τον κάθε συνταξιούχο ή τον κάθε άνεργο πως αξίζουν οι μακροχρόνιες θυσίες στις οποίες θα υποβληθούν προκειμένου να διασφαλιστεί η υγεία του Ευρωπαϊκού Τραπεζικού συστήματος, ήδη πολλάκις στηριγμένου με τα λεφτά των άλλων... Οπότε καλύτερα να φταίμε όλοι για να δουλεύει η ενοχοποίηση για τις τράπεζες.... Η Ισλανδία πάντως που απέφυγε το τριπάκι της αυτοενοχοποίησης και της τοποθέτησης των συμφερόντων του λαού της κάτω από εκείνα των τραπεζών, μοιάζει να έκανε τις σωστές επιλογές. Οι Ιρλανδοί πάλι έχουν εκλογές σε λίγο καιρό: καιροφυλακτούν εκπλήξεις...
5. Αδιέξοδα και αντιφάσεις
Στον δρόμο για την κατάρρευση είναι εντυπωσιακός ο στρουθοκαμηλισμός, η αποφυγή ολοκληρωμένων συλλογισμών. Πρέπει να μάθουμε να πάψουμε να σκεφτόμαστε, να αρκούμαστε στις αναλύσεις των τηλεσχολιαστών, να πάψουμε να παρατηρούμε εγγενείς αντιφάσεις: Η υπερχρέωση της χώρας θα αντιμετωπισθεί με διόγκωση του δημοσίου χρέους στο 150%++ σε δυο χρόνια. Η διευρυνόμενη ανεργία και η φτώχεια με ακόμα εξευτελιστικότερους μισθούς και διευκόλυνση των απολύσεων. Οι αδυναμίες της δημόσιας παιδείας με την ιδιωτικοποίησή της. Η πράσινη ανάπτυξη με το fast track της περιβαλλοντικής ασυδοσίας και την κατάργηση του σιδηροδρόμου. Η στροφή στην καινοτομία με την οικονομική αυτοεξορία του πλέον καταρτισμένου εργατικού δυναμικού της χώρας. Οι υποδομές της θα ενισχυθούν με την κατάρρευση των δημοσίων επενδύσεων. Ο ανταγωνισμός θα έλθει με την δημιουργία ολιγοπωλιακότερων (ή και μονοπωλιακών βλ. αεροπορικές συγκοινωνίες) συνθηκών. Η κοινωνική δικαιοσύνη με την αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και στο πετρέλαιο θέρμανσης. Η πολιτική πολυφωνία με την καθιέρωση πλειοψηφικού (ουσιαστικά) συστήματος με υποψηφίους επιλεγμένους από τον αρχηγό. Η φορολογική δικαιοσύνη με άλλη μια περαίωση, την πλέον σκανδαλώδη υπέρ των μεγάλων οφειλετών και εναντίον των μπλοκάκηδων, αλλά και με την μετακύλιση των εσόδων από τους άμεσους στους έμμεσους φόρους. Αυτό το φεστιβάλ αντιφάσεων είναι η υπόσχεση που λαμβάνουμε. Η χώρα είναι ήδη νεκρή. Η καταστροφή είναι βέβαιη - αλλά είναι ευκαιρία!
Ωραία. Η καταστροφή τίνος και η ευκαιρία για ποιον; Δεν αποσαφηνίζεται. Κάθε καταστροφή είναι ευκαιρία για κάτι βέβαια: η όλη φιλολογία θυμίζει Νέα Oρλεάνη την επομένη της Κατρίνα: "η καταστροφή μας δυναμώνει". Ή μας απελευθερώνει: Die zerstörung macht frei, μια και το arbeit δεν είναι και πολύ διαθέσιμο. Στα στρατόπεδα ανεργίας του μέλλοντος, οι κατεστραμμένοι θα παρηγορούνται με στατιστικές που θα διαβεβαιώνουν πως όλοι οι δείκτες ανέρχονται. Ότι η κρίση είναι παρελθόν και πλέον, η δυστυχία τους είναι δικό τους θέμα.
6. Τυφώνας Τρόικα
"We finally cleaned up public housing in New Orleans. We couldn't do it, but God did." Richard H. Baker, ρεπουμπικανός βουλευτής της Λουιζιάνα μετά την ισοπέδωση της πόλης από την Κατρίνα
Ως «μοναδική ευκαιρία για την προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας» χαρακτήρισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος το περίφημο Μνημόνιο που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.
Όπως και στην Κατρίνα οι ευκαιρίες "αναμόρφωσης" έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο: την εξαθλίωση των ασθενέστερων και την μεταφορά πλούτου από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, όπως άλλωστε μικρή επαφή με τα παραδείγματα που παραθέτει το Shock Doctrine της Ναόμι Κλάιν δείχνει. Η μετά την Κατρίνα Νέα Ορλεάνη δεν έχει κτιστεί με γνώμονα το συμφέρον των φτωχότερων κατοίκων της αλλά με βασικό πρόταγμα "να διώξουμε τους αραπάδες" (τουριστικοποιώντας την κουλτούρα τους). Οι "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις" λοιπόν ήταν αναγκαίο να εξαφανίσουν τους φτωχότερους και πιο αδύναμους. Η ανθρωπογενής δημοσιονομική "Κατρίνα" που έπληξε την Ελλάδα, εικάζει κανείς πως τις ίδιες προτεραιότητες θα έχει. Απλά εδώ οι μαύροι είναι περισσότεροι
7. Ευχή και κατάρα
Όποιοι δεν συμμετάσχουν στην απεργία και δεν κατέβουν στην συγκέντρωση στις 15/12 ζυγόν δουλείας ας έχωσι.... Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία
8. Θυμός...
Killing no murder ή ο μονομερής αποπληθωρισμός της οικονομίας
Killing no murder ή ο μονομερής αποπληθωρισμός της οικονομίας
Cartoon of the riots by Isaac Robert Cruikshan...Image via Wikipedia
Υπάρχει πολύς κόσμος που ακόμη σκέφτεται ηθικιστικά, χωρίς καμία επιστημονική συνέπεια και τεκμηρίωση. Μόνο που αυτή την φορά τις ατεκμηρίωτες απόψεις τις έχουν οι νεοφιλελεύθεροι οι οποίοι έως τώρα είχαν κάνει σημαία τους τον λογικισμό στην πιο χυδαία μορφή του. Τώρα βρίσκονται στο απόλυτο κενό!
Και πράγματι, το σχέδιο της κυβέρνησης δεν βγαίνει. Με την ανάπτυξη να φλερτάρει σύντομα με το -7% και την οικονομία-κοινωνία σε απόγνωση είναι σαφές ότι το υπάρχον σχέδιο δεν μας βοηθάει. Και δεν βοηθάει όχι επειδή δεν πέρασαν τα νέα μέτρα και οι αντιδράσεις ήταν πολλές αλλά αντίθετα επειδή τα νέα σκληρά μέτρα πέρασαν με ευκολία και οι αντιδράσεις ήταν πολύ μικρές. Το αποτέλεσμα όμως ήταν η αποτυχία.
Και αυτό οφείλεται στο ότι έγινε προσπάθεια να γίνει τεχνητός και μονομερής αποπληθωρισμός στην οικονομία. Να προσομοιάσουν δηλαδή μια υποτίμηση του νομίσματος όχι με νομισματικό τρόπο αλλά μονομερώς με μειώσεις μισθών (εννοώ κυρίως του ιδιωτικού τομέα). Αυτοί που σκέφτηκαν κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι εντελώς καθυστερημένοι.
Αντίθετα, θα έπρεπε να ξεκινήσουν ανάποδα, να δοθούν κίνητρα για να αποκλιμακωθούν βάναυσα οι τιμές των ακινήτων, της γης, ενοικίων κτλ και κάθε είδους τιμών. Κάτι που θα παρέσυρε καθοδικά και όλες τις άλλες αξίες με στόχο στο τέλος να μειώσουν σταδιακά και τους μισθούς. Εφόσον π.χ. το 90% της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα είναι μικρή μαριδούλα είναι εύλογο το ότι αν πέσουν οι τιμές των ενοικίων στο μισό ο κόσμος θα μπορεί να αντέξει και μια πτώση του τζίρου επίσης στο μισό.
Αυτό θα γινόταν και με μια υποτίμηση με κοινωνικά πιο δίκαιο τρόπο.Η ελεύθερη οικονομία έχει και μερικά καλά για τους φτωχούς, όταν π.χ. βρίσκει νέο χαμηλότερο σημείο ισορροπίας και δίνει στους "απέξω" μια νέα ευκαιρία. Όοοοχι όμως! Δεν ήταν δυνατόν κάποιοι να χάσουν τις προνομιάρες τους!
Αυτό που ζούμε δεν έχει προηγούμενο στην οικονομική ιστορία. Κρατάνε κάποιοι τη νομισματική τους ισχύ και η οικονομία κατακεραυνώνεται!
Οι άνθρωποι θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο! Δεν μπορώ να καταλάβω - το ρωτάω με κάθε ειλικρίνεια- πόσα κιλά μαλάκες είναι; Γιατί ή μαλάκες είναι ή απατεώνες.
Όλα αυτά τα κάνουν βέβαια για δύο λόγους: 1) Να προστατεύσουν τις καταθέσεις και 2) Να προστατεύσουν τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών που διαμορφώνουν την ήδη υποτιμημένη αξία τους.
Δεν μπορώ να καταλάβω ρε γαμώτο αλσχάιμερ έπαθαν όλοι πρόωρα; Ξέχασαν τα βασικά οικονομικά που ήξεραν; Είναι καθυστερημένοι;
Αυτά είναι οικονομικά 1ης μεταπτυχιακού το πολύ....
Προσέξτε, μην με μπερδεύετε με άλλους, εγώ αυτή την στιγμή δεν κάνω αντιπολίτευση αρχών (αν και το κάνω άλλες φορές) λέγοντας μην μειώνετε τους μισθούς των ΔΕΚΟ. Αντίθετα, σε αυτή την ανάρτηση λέω ότι αν θέλετε να μειώσετε τους μισθούς κάνετε και το ελάχιστα λογικό πράγμα να οδηγήσετε και την υπόλοιπη οικονομία σε αποπληθωρισμό. Με τους εργαζόμενους μόνο δεν γίνεται τίποτα, ίσα ίσα τους βασανίζετε άσκοπα και καθυστερείτε την έξοδο της χώρας από την ύφεση.
Αυτά παθαίνει ένας πρωθυπουργός όταν δεν έχει ιδέα από οικονομικά, αυτά παθαίνει μια κυβέρνηση που είναι πολύ πιο νεοφιλελεύθερη από τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό και υπό καθεστώς πανικού και τρομοκρατίας.
Η λειτουργία της αγοράς εδώ που φτάσαμε θα ήταν βάλσαμο! Εδώ όμως δεν λειτουργεί ούτε καν η αγορά να τσακίσει και να καταπιεί ορισμένα πρώην πρωτοπαλίκαρά της!
Με ρωτούσε σήμερα ένας φίλος μου πώς είναι δυνατόν με τόσους νομπελίστες συμβούλους να μην βλέπουν και να μην ξέρουν αυτά που πρέπει να γίνουν.
Μα ξέρετε τώρα τελευταία τι τους λένε οι σύμβουλοι; ΒΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!!!
Ο Παπανδρέου όμως και ο οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός που έχει γαλουχηθεί στο παρακμιακό κλίμα των τελευταίων 40 ετών, δεν είναι διατεθειμένος να παραμείνει στην εξουσία μόνο και μόνο για να διαχειριστεί την χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ (άσε που και αυτή άτυπα διαλύεται).
Κάποιος όμως πρέπει να αποφασίσει την "Απόβαση στη Νορμανδία" αλλιώς η κατάσταση θα συνεχίσει να χρονίζει χωρίς λύσεις. Επειδή όμως κανείς δεν έχει τα αρχίδια να πει την αλήθεια με το όνομά της οδηγούμαστε σε μια εικονική πραγματικότητα του ψέματος.
Και επειδή αυτό το βλέπουν στην κυβέρνηση, και μάλλον κάποιοι ελάχιστοι σοβαροί σύμβουλοι τους το εισηγούνται κιόλας, αν στην επόμενη συνάντηση των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών δεν βρεθούν ριζικές λύσεις μάλλον ο ΓΑΠ θα πάει σε εκλογές για να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση συνασπισμού.
Έτσι στο τέλος θα βγάλουν και μάγκα τον Καραμανλή, τον πιο άχρηστο πρωθυπουργό των τελευταίων 250 ετών, τον πρωθυπουργό της χρεοκοπίας και των σκανδάλων που το έβαλε σαν κότα στα πόδια. Μάγκα θα τον κάνουν στο τέλος!
Ακόμη όμως και τότε εγώ θα φωνάζω γι' αυτό το αισχρό πράγμα που κάποια άθλια υποκείμενα τόλμησαν να σκεφτούνε, ότι είναι δηλαδή δυνατόν να γίνει μονομερής αποπληθωρισμός της οικονομίας με θυσίες ΜΟΝΟ εργαζομένων. Μια σκέψη αδίστακτης αθλιότητας και πανικού που δείχνει και πόσο πολύ σέβονται τους εργαζόμενους τους οποίους τους έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια....
Αν υπήρχε ένας σε αυτή την χώρα με αξιοπρέπεια θα έπρεπε αυτή την στιγμή να έχουν ΗΔΗ χρεοκοπήσει 2 με 3 τράπεζες, η χώρα να έχει κηρύξει καραμπινάτη χρεοκοπία, να έχει διαπραγματευτεί τι θα πληρώσει και τι όχι, να έχει βγει από το ευρώ και ήδη η οικονομία να είχε μπει σε ραγδαία αναπτυξιακή τροχιά έχοντας κάνει και διαρθρωτικές αλλαγές, δεν λέω όχι.
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο λόγω ορισμένων υβριστικών - σκληρών εκφράσεων, δεν ενδείκνυται για αναδημοσιεύσεις.
ΠΗΓΗ : http://greekrider.blogspot.com
(σ.w_e:Έτσι λες??)
Cartoon of the riots by Isaac Robert Cruikshan...Image via Wikipedia
Υπάρχει πολύς κόσμος που ακόμη σκέφτεται ηθικιστικά, χωρίς καμία επιστημονική συνέπεια και τεκμηρίωση. Μόνο που αυτή την φορά τις ατεκμηρίωτες απόψεις τις έχουν οι νεοφιλελεύθεροι οι οποίοι έως τώρα είχαν κάνει σημαία τους τον λογικισμό στην πιο χυδαία μορφή του. Τώρα βρίσκονται στο απόλυτο κενό!
Και πράγματι, το σχέδιο της κυβέρνησης δεν βγαίνει. Με την ανάπτυξη να φλερτάρει σύντομα με το -7% και την οικονομία-κοινωνία σε απόγνωση είναι σαφές ότι το υπάρχον σχέδιο δεν μας βοηθάει. Και δεν βοηθάει όχι επειδή δεν πέρασαν τα νέα μέτρα και οι αντιδράσεις ήταν πολλές αλλά αντίθετα επειδή τα νέα σκληρά μέτρα πέρασαν με ευκολία και οι αντιδράσεις ήταν πολύ μικρές. Το αποτέλεσμα όμως ήταν η αποτυχία.
Και αυτό οφείλεται στο ότι έγινε προσπάθεια να γίνει τεχνητός και μονομερής αποπληθωρισμός στην οικονομία. Να προσομοιάσουν δηλαδή μια υποτίμηση του νομίσματος όχι με νομισματικό τρόπο αλλά μονομερώς με μειώσεις μισθών (εννοώ κυρίως του ιδιωτικού τομέα). Αυτοί που σκέφτηκαν κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι εντελώς καθυστερημένοι.
Αντίθετα, θα έπρεπε να ξεκινήσουν ανάποδα, να δοθούν κίνητρα για να αποκλιμακωθούν βάναυσα οι τιμές των ακινήτων, της γης, ενοικίων κτλ και κάθε είδους τιμών. Κάτι που θα παρέσυρε καθοδικά και όλες τις άλλες αξίες με στόχο στο τέλος να μειώσουν σταδιακά και τους μισθούς. Εφόσον π.χ. το 90% της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα είναι μικρή μαριδούλα είναι εύλογο το ότι αν πέσουν οι τιμές των ενοικίων στο μισό ο κόσμος θα μπορεί να αντέξει και μια πτώση του τζίρου επίσης στο μισό.
Αυτό θα γινόταν και με μια υποτίμηση με κοινωνικά πιο δίκαιο τρόπο.Η ελεύθερη οικονομία έχει και μερικά καλά για τους φτωχούς, όταν π.χ. βρίσκει νέο χαμηλότερο σημείο ισορροπίας και δίνει στους "απέξω" μια νέα ευκαιρία. Όοοοχι όμως! Δεν ήταν δυνατόν κάποιοι να χάσουν τις προνομιάρες τους!
Αυτό που ζούμε δεν έχει προηγούμενο στην οικονομική ιστορία. Κρατάνε κάποιοι τη νομισματική τους ισχύ και η οικονομία κατακεραυνώνεται!
Οι άνθρωποι θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο! Δεν μπορώ να καταλάβω - το ρωτάω με κάθε ειλικρίνεια- πόσα κιλά μαλάκες είναι; Γιατί ή μαλάκες είναι ή απατεώνες.
Όλα αυτά τα κάνουν βέβαια για δύο λόγους: 1) Να προστατεύσουν τις καταθέσεις και 2) Να προστατεύσουν τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών που διαμορφώνουν την ήδη υποτιμημένη αξία τους.
Δεν μπορώ να καταλάβω ρε γαμώτο αλσχάιμερ έπαθαν όλοι πρόωρα; Ξέχασαν τα βασικά οικονομικά που ήξεραν; Είναι καθυστερημένοι;
Αυτά είναι οικονομικά 1ης μεταπτυχιακού το πολύ....
Προσέξτε, μην με μπερδεύετε με άλλους, εγώ αυτή την στιγμή δεν κάνω αντιπολίτευση αρχών (αν και το κάνω άλλες φορές) λέγοντας μην μειώνετε τους μισθούς των ΔΕΚΟ. Αντίθετα, σε αυτή την ανάρτηση λέω ότι αν θέλετε να μειώσετε τους μισθούς κάνετε και το ελάχιστα λογικό πράγμα να οδηγήσετε και την υπόλοιπη οικονομία σε αποπληθωρισμό. Με τους εργαζόμενους μόνο δεν γίνεται τίποτα, ίσα ίσα τους βασανίζετε άσκοπα και καθυστερείτε την έξοδο της χώρας από την ύφεση.
Αυτά παθαίνει ένας πρωθυπουργός όταν δεν έχει ιδέα από οικονομικά, αυτά παθαίνει μια κυβέρνηση που είναι πολύ πιο νεοφιλελεύθερη από τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό και υπό καθεστώς πανικού και τρομοκρατίας.
Η λειτουργία της αγοράς εδώ που φτάσαμε θα ήταν βάλσαμο! Εδώ όμως δεν λειτουργεί ούτε καν η αγορά να τσακίσει και να καταπιεί ορισμένα πρώην πρωτοπαλίκαρά της!
Με ρωτούσε σήμερα ένας φίλος μου πώς είναι δυνατόν με τόσους νομπελίστες συμβούλους να μην βλέπουν και να μην ξέρουν αυτά που πρέπει να γίνουν.
Μα ξέρετε τώρα τελευταία τι τους λένε οι σύμβουλοι; ΒΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!!!
Ο Παπανδρέου όμως και ο οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός που έχει γαλουχηθεί στο παρακμιακό κλίμα των τελευταίων 40 ετών, δεν είναι διατεθειμένος να παραμείνει στην εξουσία μόνο και μόνο για να διαχειριστεί την χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ (άσε που και αυτή άτυπα διαλύεται).
Κάποιος όμως πρέπει να αποφασίσει την "Απόβαση στη Νορμανδία" αλλιώς η κατάσταση θα συνεχίσει να χρονίζει χωρίς λύσεις. Επειδή όμως κανείς δεν έχει τα αρχίδια να πει την αλήθεια με το όνομά της οδηγούμαστε σε μια εικονική πραγματικότητα του ψέματος.
Και επειδή αυτό το βλέπουν στην κυβέρνηση, και μάλλον κάποιοι ελάχιστοι σοβαροί σύμβουλοι τους το εισηγούνται κιόλας, αν στην επόμενη συνάντηση των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών δεν βρεθούν ριζικές λύσεις μάλλον ο ΓΑΠ θα πάει σε εκλογές για να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση συνασπισμού.
Έτσι στο τέλος θα βγάλουν και μάγκα τον Καραμανλή, τον πιο άχρηστο πρωθυπουργό των τελευταίων 250 ετών, τον πρωθυπουργό της χρεοκοπίας και των σκανδάλων που το έβαλε σαν κότα στα πόδια. Μάγκα θα τον κάνουν στο τέλος!
Ακόμη όμως και τότε εγώ θα φωνάζω γι' αυτό το αισχρό πράγμα που κάποια άθλια υποκείμενα τόλμησαν να σκεφτούνε, ότι είναι δηλαδή δυνατόν να γίνει μονομερής αποπληθωρισμός της οικονομίας με θυσίες ΜΟΝΟ εργαζομένων. Μια σκέψη αδίστακτης αθλιότητας και πανικού που δείχνει και πόσο πολύ σέβονται τους εργαζόμενους τους οποίους τους έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια....
Αν υπήρχε ένας σε αυτή την χώρα με αξιοπρέπεια θα έπρεπε αυτή την στιγμή να έχουν ΗΔΗ χρεοκοπήσει 2 με 3 τράπεζες, η χώρα να έχει κηρύξει καραμπινάτη χρεοκοπία, να έχει διαπραγματευτεί τι θα πληρώσει και τι όχι, να έχει βγει από το ευρώ και ήδη η οικονομία να είχε μπει σε ραγδαία αναπτυξιακή τροχιά έχοντας κάνει και διαρθρωτικές αλλαγές, δεν λέω όχι.
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο λόγω ορισμένων υβριστικών - σκληρών εκφράσεων, δεν ενδείκνυται για αναδημοσιεύσεις.
ΠΗΓΗ : http://greekrider.blogspot.com
(σ.w_e:Έτσι λες??)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
