Η ώρα ήταν προχωρημένη και η σιωπή βασίλευε στις σάλες και τους διαδρόμους του παλατιού . Η καταιγίδα είχε έρθει και είχε φύγει, όπως και η οργή του άρχοντα. Ο Κίρινταν χάζευε τις μισοσβησμένες στάχτες που γέμιζαν το τζάκι , περικυκλωμένος απο τα απομεινάρια της παλιάς του ζωής : σκόρπια Βιβλία , μαγικά φίλτρα και γριμμόρια με ξόρκια ήταν τα μόνα πράγματα που θα έμεναν να θυμίζουν πως κάποτε περπάτησε τη γή. Όταν η αρρώστια ξεμπέρδευε μαζί του , ο κόσμος θα συνέχιζε χωρίς αυτόν . "Λογικό " σκέφτηκε, και όντως δεν τον πείραζε , απλώς ευχόταν να μην είχε ξοδέψει την ζωή του τόσο αψήφηστα , χωρίς να αφιερώσει τον χρόνο που έπρεπε σε πράγματα που τον ευχαριστούσαν , χωρίς να κάνει φίλους και οικογένεια , πάντα αφοσιωμένος στο ηλίθιο καθήκον της διακυβέρνησης , ένας σκλάβος του ίδιου του αξιώματός του.
"Σκατα...", είπε στον εαυτό του,καθώς δύσθυμα σήκωνε το κορμί του απο την πολυθρόνα."Δεν τα χρειάζομαι όλα αυτά... " . Άνοιξε την πόρτα και βγήκε στους έρημους διαδρόμους του παλατιού , αφήνοντας πίσω του το σκοτεινό δωμάτιο , παρακαλώντας την μοίρα να στείλει στο δρόμο του κάποιον με διάθεση να ακούσει τον πόνο του και να τον καταλάβει. "Χρειάζομαι έναν φίλο" έλεγε μονολογώντας , καθώς τα κουρασμένα βήματα του αντηχούσαν υπο το ημίφως των κεριών , σε ένα ρυθμό μονότονο και δυσοίωνο που ταξίδευε στον άδειο χώρο.
Περνώντας έξω απο το δωμάτιο του (πούστη, για όσους το ξέχασαν ) θαλαμηπόλου , που είχε αποπάρει νωρίτερα το ίδιο βράδυ , νόμισε πως άκουσε πνιχτούς λυγμούς , σαν κάποιος να έκλαιγε , προσπαθώντας όμως να μην γίνει αντιληπτός . "Του μίλησα άσχημα, δέν έπρεπε..." , αποφάσισε ο μάγος , και χτύπησε απαλά την πόρτα. "Ποιός είναι;" ήρθε η φοβισμένη απάντηση απο μέσα.
"Εγώ είμαι, ο Κίρινταν...Συγγνώμη για πιό πρίν , έκανα άσχημα που σου μίλησα έτσι.Το ξέρω, εσύ δεν φταίς σε τίποτα,απλώς...Απλώς είμαι λίγο στρεσσαρισμένος τελευταία,ξέρεις, η κωλοαρρώστεια κι όλα αυτα , με έχουν φρικάρει και παραφέρομαι...Ειλικρινά λυπάμαι...Θέλεις να περάσω μέσα να συζητήσουμε;;".Για λίγες στιγμές, επικράτησε σιωπή."Να φύγεις!!!Είσαι κακός!!" απάντησε ο πουστράκος θαλαμηπόλος (το όνομά του ήταν Αβάριελ , επι τη ευκαιρία) χωρίς να κάνει τον κόπο να κρύψει την υπεροψία απ'τη φωνή του.Ο θυμός του Μάγου , που είχε καταλαγιάσει με την ώρα, αναζοπυρώθηκε , παρασύροντας κάθε ψύχραιμη σκέψη απ'το μυαλό του . "ΑΕΙ ΓΑΜΗΣΟΥ!!!ΜΑΛΑΚΑ!!!",φώναξε κλωτσώντας δυνατά την πόρτα."ΑΕΙ ΓΑΜΗΣΟΥ, ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΑΡΑ,ΚΑΡΙΟΛΗ,ΠΟΥΤΣΟΓΛΕΙΦΤΗ,ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΓΙΕ!!!"συνέχισε να φωνάζει , καθώς το ξύλο δεχόταν τα οργισμένα χτυπήματά του . "ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΙΛΑΣ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ;Ε;".Σιωπή..."ΜΙΛΑ ΡΕ ΚΟΤΑ, ΠΕΣ ΚΑΤΙ!!!".Το κλάμα άρχισε δυνατότερο απο την άλλη μεριά της πόρτας."ΠΑΛΙ ΚΛΑΙΣ ΡΕ ΑΔΕΡΦΟΥΛΑ;ΦΟΒΑΣΑΙ ΜΩΡΗ ΛΟΥΚΓΡΑ;...ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΔΕΙΞΩ ΕΓΩ, ΘΑ ΔΕΙΣ!!"είπε ο Κίρινταν , καθώς μια (τερμα μαλακισμένη) ιδέα άστραψε στην σκέψη του . Χαζογέλασε , ηλίθια και ανατριχιαστικά , και στη συνέχεια σήκωσε τις ρόμπες του στο ύψος της μέσης του. Ήταν μεταξωτές και πανάκριβες , στολισμένες με χρυσοποίκιλτα σχέδια και σύμβολα ανέιπωτης δύναμης και τέλος πάντων, δεν ήθελε να τις λερώσει. Άρχισε να κατουράει με το χαμόγελο στα χείλη ψιθυρίζοντας "πάρτα μαλάκα!!" , ενώ η κύστη του άδειαζε στο κατώφλι του αχάριστου υπηρέτη, που τόσο άσπλαχνα τον είχε αγνοήσει.Αφού τελείωσε , τίναξε απαλά το ζαρωμένο του βασιλικό πεος και χαμογέλασε."ΑΚΟΥΣ ΡΕ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ;;", φώναξε. "ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΣΜΗΤΙΚΟ ΧΩΡΟΥ, ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ...ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΣ ΚΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΣ!!",και όντως ήταν, αλλοιώς θα είχε χέσει κιόλας. Κατέβασε την ρόμπα του , έριξε μία τελευταία κλωτσιά στην πόρτα του Αβάριελ και συνέχισε την βραδυνή του βόλτα . "Οι μαλάκες οι φρουροί που είναι ; Τζάμπα τους πληρώνω τους παλιοχαβαλέδες, τίποτα δεν άκουσαν ... " σκέφτηκε και σαν απο σύμπτωση , δύο πανοπλοι στρατιώτες ξεπόβαλαν τρέχοντας απο την γωνία ."Όλα καλά ,μεγαλειότατε;Ακούσαμε θόρυβο!!".Ο Κίρινταν έμεινε σιωπηλός για λίγο. Πήρε μια βαθειά ανάσα και ξεκίνησε : "Τι καλά ρε μαλακα, τι καλα ; Της πουτάνας έγινε , πού είστε τόση ώρά ; " . Οι φρουροί κοιτάχτηκαν άβολα μεταξύ τους , ψάχνοντας κάποια δικαιολογία . "Μα..." εκανε να ψελίσει αυτός που φαινόταν μεγαλύτερος απο τους δυό , και καθώς φαινόταν απο τα διακριτικά του , ήταν ΕΠΟΠ , ένας μαλάκας με στολή , ένα τίποτα, ένας ανίκανος που υποχρεώθηκε να καταταγεί για βρεί φαί να θρέψει το άχρηστο κορμί του . "Τι "μα" ρε κωλόψαρο ;", απάντησε με περισσή ευγένεια ο ήρωάς μας ," Τί κάνετε στην σκοπιά , το πουλί σας παίζετε ; Της πουτάνας έγινε κι εσείς χαμπάρι δεν πήρατε... Παρουσιάσου!!". Οι φρουροί "βάρεσαν" προσοχή και αναφέρθηκαν πανικόβλητοι . Κόμποι ιδρώτα άρχισαν να σχηματίζονται στα ανήσυχα μέτωπά τους .
" Τέντρασιλ Κουθάλιον , του Βασιλέιου και της Μαρίκας, Λοχίας πεζικού , ευπειθώς αναφέρω !!" ."Εσύ παιδί μου; Ονοματάκι δεν έχεις ; ", είπε ο Κίρινταν στον δεύτερο στρατιώτη , που ήταν σε κατάσταση σόκ . "Εεεεε..." εκανε να ψελλίσει το καημένο το φανταράκι , αλλα ο Αυτοκράτορας είχε πάρει φόρα : "Εξινος!! 40 μέρες φυλακή και στους δυό σας κι απο αύριο και για δύο χρόνια , αναλαμβάνετε καθημερινά υπηρεσία καθαριότητας στις τουαλέτες του στρατοπέδου !! Η Καλλιόπη θα γίνει η καλύτερή σας φίλη , παλιοκουράδες!!",είπε, και ύστερα συμπήρωσε χαμογελαστός " δε σας χάλασε ,μουνάκια ,δε σας χάλασε καθόλου... " . Ο Λοχιάκος μετα βίας συγκρατούσε την οργή του . " Μεγαλειότατε ,σας βρίσκω λίγο υπερβολικό!! " αντιγύρισε με αυθάδεια ο καραβανάς της κακιάς ώρας . "Κανεις και τον έξυπνο ρε; Ε; Πουλάς μαγκιά στον ανώτερο ρε ; 80 μέρες φυλακή !! Ετσι για να μάθεις !! Πού είναι η πειθαρχία σου παιδί μου ; Έτσι θα πάς να πολεμήσεις τον Τούρκο ;;" . "Εεεεε, τί είναι ο Τούρκος μεγαλειότατε;" ρώτησε δικαιολογημένα ο έταιρος φρουρός ,μιάς και οι τούρκοι δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα . "Μπα; Βρήκαμε τη φωνίτσα μας ; Ζήτησες άδεια να μου απευθύνεις το λόγο νέε μου;". Ο τρομαγμένος φανταράκος είπε το πρώτο πράγμα που του ήρθε στο μυαλό : "Εεεεε..." . " ΕΙΣΑΙ ΗΛΙΘΙΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;" Φώναξε ο Βασιλιάς . " Πάρε άλλες 20 μέρες φυλακή , και 30 μέρες ΣΕΞ ,έτσι γιατί μου την έδωσε " . Με το που άκουσε "ΣΕΞ" , ο πιτσιρίκος έκανε να χαμογελάσει . "ΣΕΞ , σημάινει "στέρηση εξόδου" . Μη χαίρεσαι μικρέ ..." , συμπλήρωσε ο Κίρινταν , και με κρυφή ευχαρίστηση παρακολούθησε το χαμόγελο του στρατιώτη να μετατρέπεται σε μία γκριμάτσα πιό ξυνή κι απο ληγμένο γιαούρτι."Ζυγούς λύσατε " συμπλήρωσε και γύρισε να φύγει , συνέχίζοντας τον περίπατο του. Πίσω του άκουγε τους φρουρούς να ψιθυρίζουν καριολίκια και να τον στολίζουν με κατάρες . "Στα αρχίδια μου σας γράφω " σκέφτηκε και έννοιωσε την διάθεσή του να αλλάζει . Η χορταστική καμπάνα που έριξε στους δύο μαλάκες και εκείνο το υπέροχο κατούρημα που είχε προηγηθεί , του είχαν ανεβάσει την διάθεση στα ύψη . Ένοιωθε πάλι γεμάτος ελπίδα και προσμονή για το άυριο, θυμήθηκε πως η ζωή ήταν γλυκειά και όμορφη . Οι τελευταίες λέξεις αντήχησαν στο μυαλό του : "Η ζωή είναι όμορφη ...",επανέλαβε , και απο το πουθενα , ο μάγος ξέσπασε σε κλάμματα. "Γαμώ τη κυκλοθυμία μου... " ψιθύριζε απελπισμένος , "Δεν θέλω να πεθάνω , γαμώ την καταδίκη μου , γαμώ..." και τα δάκρυά του έτρεχαν ποτάμι καθώς το κορμί του τρανταζόταν από τους λυγμούς. Το μονοπάτι τις έξουσιάς είναι μοναχικό και δύσβατο και δύσκολα βρίσκει κανείς συνοδοιπόρους ή φίλους . Ο Κίρινταν μπορούσε να σκεφτεί μόνο έναν , στον οποίο θα μπορούσε να ανοιξει την καρδιά του δίχως δισταγμό και με εμπιστοσύνη . "Μα φυσικα!!Πώς δεν τον θυμήθηκα πιό πρίν;" ψιθύρισε ο άρχοντας, και σκουπίζοντας βιαστικά τα δάκρυά του , σηκώθηκε και άρχισε να απομακρύνεται, τρέχοντας να τον βρεί . Απο μακρυά , ακούστηκε μια κραυγή έκπληξης , καθώς ο Αβάριελ ( ο πούστης θαλαμηπόλος ) αντίκρυζε την κατουρημένη του εξώπορτα , ενώ οι σκιές της νύχτας ακόμα περικύκλωναν το ήσυχο παλάτι...
