Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: μας δουλεύουν όλοι με το παραμύθι του "μνημόνιου" - "αντί-μνημόνιου"

Άρθρο | Δεκέμβριος 16, 2010
δημιουργός:Δον Ψυχώτης

πηγή: Waste of Time

"Μνημόνιο" εναντίον... "Δανειακής Σύμβασης"

Μου στείλανε σε pdf το "Μνημόνιο", το νόμο δηλαδή 3825/2010 που ψηφίστηκε την άνοιξη.

Και αμέσως έκατσα και έψαχνα για εκείνους τους όρους δανεισμού που έχω διαβάσει τόσες φορές να μιλάνε:

1) για παραίτηση της Ελλάδας από κάθε ασυλία σε ιδία περιουσία προς τους Δανειστές,

2) και μάλιστα συγκεκριμένα για ακύρωση της ασυλίας λόγω Εθνικής Κυριαρχίας,

3) για το Αγγλικό δίκαιο Δανεισμού που διέπει τον Δανεισμό αντί του Ελληνικού,

4) και για το πως οι Δανειστές μπορούν να καταγγείλουν μονομερώς τη Σύμβαση ανά πάσα στιγμή, και με κάθε δικαιολογία, και να απαιτήσουν το Δάνειο πίσω, κυρήσσοντας τη Χώρα σε πτώχευση,

5) και τέλος για το ότι δεν είναι απαραίτητο οι συμβάσεις με τους Δανειστές να περάσουν από τη Βουλή ή από τα Δικαστήρια.

Βρήκα μόνο το 5ο, στην τελευταία παράγραφο-4 του 1ου άρθρου.
Και αντίθετα από ότι λέγεται, έγραφε πως *χρειάζεται* να περάσουν από τη Βουλή.

Και παλιά που τα 'χα ψάξει (τέλη Μαΐου) πάλι δεν τα είχα βρει, κι είχα αισθανθεί αρκετά ανεπαρκής τότε.

Τελικά (με την υπόδειξη ενός φίλου, και διαβάζοντας το μανιφέστο της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη) συνειδητοποίησα πως:
* είναι άλλο πράμα το "Μνημόνιο" ,
* και άλλο η "Δανειακή Σύμβαση" με τους Δανειστές μας, που προβλεπόταν από το Μνημόνιο.

Με ένα απλό σχηματάκι θα το ζωγράφιζε ως εξης:

Η "Σύμβαση" είναι που περιέχει τους φριχτούς όρους που έλεγα παραπάνω:
http://soliastesxwrissynora.wordpress.com/2010/06/17/δανειακή-σύμβαση/

Περιληπτικά,
1) το Μνημόνιο αποτελεί απειλή για το μισθούς, συντάξεις, πρόνοια και ανεργία,
2) ενώ η Σύμβαση αποτελεί απειλή για την Εθνική μας Ανεξαρτησία.

1) Το 1ο δηλώνει τις υποχρεώσεις της Κυβέρνησης προς την Τρόικα ως προς τα μέτρα που θα πρέπει να πάρει κατά των πολιτών της, ώστε να συμφωνηθεί η Δανειακή Σύμβαση.
2) Με τη 2η κατοχυρώνουμε τα δικαιώματα των Δανειστών μας πάνω στην Δημόσια Περιουσία μας.

1) Το Μνημόνιο ψηφίστηκε στις 6 του Μάη, με απλή πλειοψηφία.
2) Η Δανειακή Σύμβαση *υπογράφθηκε* 2 μέρες αργότερα, στις 8 του Μάη.
Και δεν έχει ψηφισθεί ακόμη! (τώρα γιατί το ΔΟΛ υποστήριζε άλλα?).

Περί Αντι-Συνταγματικότητος

Ενδιαφέρον έχει η τότε η «Ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών για τις καταγγελίες περί κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος» που προσπαθούσε να εξηγήσει τα αδιανότητα.

Βασικά υποστηρίζει πως η υπογραφή της Δανειακής Σύμβασης στηρίχτηκε στο άρθρο του Συντάγματος 36, παρ 1, όπου λέει πως:
«ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τήρηση οπωσδήποτε του άρθρου 35 παράγραφος 1, [...] κυρήσσει Πόλεμο, συνομολογεί [...] συνθήκες [..] οικονομική συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις και τις ανακοινώνει στη Βουλή με τις αναγκαίες διασαφήσεις, όταν το συμφέρον και η ασφάλεια του Κράτους το επιτρέπουν.»

Τι λέει η 1η παράγραφος του άρθρου 35?
«Καμία πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν ισχύει ούτε εκτελείται χωρίς την προσυπογραφή του αρμόδιου Υπουργού, ο οποίος με μόνη την υπογραφή του γίνεται υπεύθυνος, και χωρίς τη δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.
Φυσικά η "Δανειακή Σύμβαση" δεν έχει δημοσιευτεί σε κανένα φύλο της Κυβερνήσεως αφού δεν έχει καν ψηφιστεί!

Όμως πραγματικό ενδιαφέρον έχει και το υπόλοιπο άρθρο 36 του Συντάγματος,
όπου ορίζει στο τι συνίσταται μια "Διεθνής Συνθήκη", καθώς και το αν αυτή μπορεί να περάσει με απλό νόμο:
«2. Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει.»

«3. Μυστικά άρθρα συνθήκης δεν μπορούν ποτέ να ανατρέψουν τα φανερά.»

«4. Η κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης κατά το άρθρο 43 παράγραφοι 2 και 4.»

Αν κάτι υποψιαζόμαστε τελικά είναι πως πάνε να στηρίξουν τη Δανειακή Σύμβαση στη διάταξη του Συντάγματος σχετική με την κήρυξη Πολέμων.
Δεν θα έπρεπε λοιπόν η Κυβέρνηση να αποδείξει την ισχύ των λεγόμενών της, δηλαδή πως απειλείται η Εθνική Αφάλεια, κτλπ.?
Μια δήλωση ενός πρωθυπουργού από το ακριτικό Καστελόριζο είναι αρκετή??

Άποψή μου είναι πως με βάση αυτά η όλη "μηχανή" της Κυβέρνησης είναι ευθέως αντισυνταγματική.

Σημειώνω εδω το άρθρο του χειρούργου Δημήτρη Αντωνίου, όπου προσπαθεί να ξεμπλέξει τις κωλοτούμπες της κυβέρνησής μας, την περασμένη άνοιξη.
Υποστηρίζει, ανάμεσα σε άλλα, πως παρότι τα 2 κείμενα είναι ξεχωριστά, το ένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου, με αποτέλεσμα η πτώση του ενός να συμπαρασύρει και την ακύρωση του άλλου.
Αν και θα βόλευε μια τέτοια θέση, μάλλον τελικά συσκοτίζει τα πράματα, αφού απαντάει στα νομικά τερτίπιτα της Κυβέρνησης, οχι στην ανάγκη μας για να γνωρίσουμε τι ακριβώς πολεμάμε.

«Τι να Κάνουμε?»

Προσωπικά βλέπω το Μνημόνιο ως μια καλή αφορμή για συνδικαλιστικές διεκδικήσεις.

Όμως αν μείνουμε μόνο σε αυτές:
* καταρχήν το ΠΑΣΟΚ με την πλειοψηφία του στη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ θα στομώσει τους αγώνες,
* κατα δεύτερον, εκπαιδεύουμε τους ευατούς μας σε μια ζητιανιά του στυλ "Δωσε και μένα μπαρμπα-Κράτος" και στον καταναλωτικό ευδαιμονισμό μας,
σα να διεκδικούμε δηλαδή την περαιτέρω αλλοτρίωσή μας.
* Ασε που έτσι εντείνεται ο αταβιστικός ανταγωνισμός("κοινωνικός αυτοματισμός") των εργαζόμενων, του στυλ, «γιατί δεν κόβεις κι από το μισθό αυτωνών, όπως έκανες σε μας!», όλοι εναντίον όλων.

Αντίθετα, το να συνειδητοποιήσουμε το τι παίζεται με τη Δανειακή Σύμβαση και να τη στοχοποιήσουμε,
απαιτεί σφαιρικότερη γνώση, πχ ιστορική, ταξική, οικονομική.
Και φαντάζομαι πως το γεγονός πως είναι ακόμη συνταγματικά μετέωρη, θα διευκολύνει στη αναγνώριση του χρέους που αυτή συνεπάγεται ως "επαχθούς".

Ακόμα δεν ξέρω αν είναι τυχαίο που πρώτα ακούσαμε για το Μνημόνιο,
ενώ η Σύμβαση βρίσκεται σχεδόν ακόμη στο απυρόβλητο.

Παρόλο που προφανώς τίποτα από αυτά δεν ήταν "κρυφό", γιατί άραγε δεν έχουμε ακούσει μέχρι τώρα σχεδόν τίποτα από αυτά?
https://encrypted.google.com/search?q=Δανειακη+Συμβαση

Γιατί ο Στρος-Καν αποφεύγει να αναφερθεί στη Δανειακή Σύμβαση ως τέτοια, αλλά προτιμά να «...αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο αλλαγών στο Μνημόνιο μεταξύ της Αθήνας και της τρόικας, επαναλαμβάνοντας την ειλημμένη απόφαση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου υπέρ της επιμήκυνσης της αποπληρωμής του δανείου»??

Τώρα καταλαβαίνω γιατί 3 μήνες πριν η ΓΣΕΕ και οι Δικηγόροι της Αθήνας (ΠΑΣΟΚ και οι 2) προσέφυγαν στο ΣτΕ "εκ μέρους" μας ενάντια στο Μνημόνιο, μόνο.
Δεν επέλεξαν να προσβάλλουν τη Δανειακή Σύμβαση, γιατί θα είχε περισσότερες πιθανότητες να πέσει ως "επαχθής για τη χώρα" νόμος (τί "νόμος" δηλαδή, αφού δεν έχει ψηφιστεί ακόμη??).
Επέλεξαν λοιπόν μια "εγγυημένη αποτυχία", αφού ουσιαστικά το Μνημόνιο είναι ένας ακόμη σκληρός-νόμος-λιτότητας.
Δεν είναι αντισυνταγματικός, τουλάχιστον όχι στο σύνολό του.

Θεωρώ λοιπόν τη προηγούμενη μεθόδευση(προσφυγή κατά του Μνημονίου του ΣτΕ, αλλά όχι κατά της Δανειακής Σύμβασης), μαζί με το ότι η ΓΣΕΕ την 29 Σεπτέμβρη, ημέρα Πανευρωπαϊκής Δράσης κατά της Λιτότητας, επέλεξε να μην απεργήσει(!), ως τα πιο προδοτικά χτυπήματα της συνδικαλιστικής ηγεσίας της Ελλάδας ενάντια στους εργαζομένους που λένε πως εκπροσωπούν.

Γιαυτό και πιστεύω πως σήμερα:
* ο πουλημένος συνδικαλισμός, μαζί με
* τα πουλημένα ΜΜΕ
είναι οι βασικές αιτίες που διαρκώς τον πίνουμε.

Όλα τα άλλα(Δικαιοσύνη, Δημοκρατία, Κράτος, κτλπ), λόγω του επείγοντος των καταστάσεων, έπονται.

[edit] 12-Δεκ-2010: Διορθώθηκαν λάθη πληροφόρησης, ημερομηνίες και προστέθηκαν νέα στοιχεία και links.
Ειδικότερα, διόρθωσα την λανθασμένη πληροφορία του ΔΟΛ πως η Δανειακή Σύμβαση κυρώθηκε από τη Βουλή μέσα στον Ιούνη.

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

«Ολέθρια η πολιτική των τραπεζιτών»

«Ολέθρια η πολιτική των τραπεζιτών»

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Στον ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ

ΣΧΕΔΙΑ απάτης των τραπεζών και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος αποκαλεί ο διεθνούς κύρους οικονομολόγος και αναλυτής της Γουόλ Στριτ Michael Hudson τα προγράμματα διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για Ελλάδα και Ιρλανδία.
Τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται τα χαρακτηρίζει οικονομικές στρατηγικές που θα μετατρέψουν τις εμπλεκόμενες χώρες σε νέες Λετονίες (σ.σ.: το παράδειγμα της Λετονίας επικαλέστηκε και ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στ. Καν ως επιχείρημα ότι το Ταμείο βοηθά τις χώρες που χρηματοδοτεί), δηλαδή σε κοινωνίες όπου επικρατούν ακραία αντιεργασιακά μέτρα και όπου το βιοτικό επίπεδο συρρικνώνεται με στόχο να ξεπληρωθούν τα χρέη προς τις ξένες τράπεζες.

Ενα πρόσφατο άρθρο σας, «Σχέδια απάτης των πλουσίων και των απλήστων», περιγράφει τα σχέδια διάσωσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ για τις χώρες της ευρωζώνης ακριβώς ως τέτοιου είδους σχέδια. Κατά την άποψή σας, ποια είναι τα κύρια ελαττώματα των σχεδίων διάσωσης για την ευρωζώνη και τι σκοπούς εξυπηρετούν;


Ο χρηματοπιστωτικός τομέας προσπαθεί να αναγκάσει τους πολιτικούς να ρουφήξουν χρήματα από τους εργαζόμενους και τη βιομηχανία για να αποπληρώσουν τους τραπεζίτες. Αυτή η εξέλιξη θα μειώσει σταδιακά τον σχηματισμό κεφαλαίου και θα συμπιέσει προς τα κάτω το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Οι τράπεζες παραποίησαν την πραγματική αξία των ισολογισμών και ως εκ τούτου το τι πραγματικά τους χρωστάνε κάτω από συνθήκες αγοράς. Τώρα, που πήραν τα χρήματά τους και τη σκαπουλάρισαν, η «πραγματική» οικονομία καλείται να πληρώσει.
Καλή προσπάθεια, αν οι τραπεζίτες τα καταφέρουν να αποδράσουν με αυτό το κόλπο που επιχειρούν! Αλλά είμαι χαρούμενος που βλέπω τη Γερμανία να εναντιώνεται στην πρόταση της Ε.Ε. για διπλασιασμό των κεφαλαίων προς το ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης.
Εχετε επίσης γράψει ότι «η Λετονία έχει γίνει ένα πειραματόζωο ως προς το πόσο πολύ μπορεί να μειωθεί το βιωτικό επίπεδο...». Θεωρείτε ότι το ίδιο πράγμα προορίζεται για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και για οποιοδήποτε άλλο «γουρουνάκι» έχει την ατυχία να δει τον έλεγχο των δημοσιονομικών του να περνάει στα χέρια της Ε.Ε. και του ΔΝΤ;
Οι ξένοι τραπεζίτες ωθούν την Ελλάδα να γίνει σαν τη Λετονία και να θυσιάσει την οικονομία της προς όφελός τους. Η πραγματικότητα είναι ότι η αποπληρωμή των δανειστριών ξένων τραπεζών κάτω από τους όρους που έχουν επιβληθεί είναι όπως η πληρωμή του φόρου σε μια δύναμη που σας έχει κατακτήσει στρατιωτικά.
Η υπόλοιπη Ευρώπη έχει τώρα τη δυνατότητα να δει τα αποτελέσματα αυτής της άθλιας πολιτικής που εφαρμόζεται στη Λετονία και να τα αποφύγει. Οταν η νεοφιλελεύθερη φούσκα έσκασε, η κυβέρνηση της Λετονίας δανείστηκε από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ υπό όρους που επιβάλλουν τόσο βαθιά λιτότητα, που η οικονομία βυθίστηκε κατά πάνω από 20% και η ανεργία εκτινάχθηκε στα ύψη. Παράλληλα, οι φόροι στους μισθούς και τις αμοιβές ανήλθαν στο 68%. Πάνω από το 12% του πληθυσμού αναγκάστηκε να καταφύγει στο εξωτερικό για να βρει δουλειά.
Πώς εξηγείτε την επέμβαση του ΔΝΤ στην κρίση του ευρωπαϊκού χρέους; Οφείλεται αυτό στο ότι η Ε.Ε. στερείται την τεχνική πείρα ή επειδή είναι ετερόρρυθμος εταίρος του πολυεθνικού χρηματικού κεφαλαίου;
Αυτό που θεωρείται «τεχνική πείρα» εκ μέρους του ΔΝΤ είναι κάτι καθαρά πολιτικό, όχι αντικειμενικό και ουδέτερο. Στα χέρια των νεοφιλελεύθερων, «χρηματοοικονομική πείρα» σημαίνει πόσο φορολογήσιμο πλεόνασμα, πόσο διαθέσιμο προσωπικό εισόδημα και πόσα κέρδη μπορεί να βουτήξει ο χρηματοπιστωτικός τομέας για τον εαυτό του.
Οι πραγματικοί ειδικοί θα ακολουθούσαν τη συμβουλή που έδωσε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς τη δεκαετία του 1920 σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις και τα ενδοσυμμαχικά δάνεια. Είναι καλύτερα να σβηστούν τα «κακά» χρέη από το να προσπαθήσει μια χώρα να πληρώσει τους πιστωτές της με αντίτιμο τη συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου και των δημόσιων δαπανών στην εκπαίδευση, στην υγειονομική περίθαλψη και σε άλλες βασικές υποδομές. Μια σοφή κυβέρνηση θα υποτάξει τον χρηματοπιστωτικό τομέα στην προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης, του σχηματισμού κεφαλαίου και των αυξανόμενων επιπέδων διαβίωσης. Η πολιτική «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» που έχει δρομολογήσει σήμερα για την Ευρώπη η Ε.Ε. και το ΔΝΤ εφαρμόστηκε στις δικτατορίες του Τρίτου Κόσμου στις δεκαετίες του '60, του '70 και του '80 κάτω από την απειλή των όπλων, αλλά η Ευρώπη είναι ελεύθερη να επιλέξει.
Βλέπετε διέξοδο από την κρίση κρατικού χρέους και κρατικής κυριαρχίας που μαστίζουν σήμερα την Ευρώπη;
Το οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης δεν έχει προκληθεί από το «κρατικό χρέος» αλλά από τα κακά δάνεια των τραπεζών, την παραπλανητική χρηματοοικονομική πρακτική και τη νεοφιλελεύθερη άρση των ελέγχων στον τραπεζικό τομέα. Οι «επιδρομείς Βίκινγκ» της Ισλανδίας, η Anglo Irish Bank της Ιρλανδίας και άλλες ξένες τράπεζες προσπαθούν να αποφύγουν απώλειες από χρηματοπιστωτικές αξιώσεις που είναι κατά μεγάλο μέρος φανταστικές, τουλάχιστον όσον αφορά τη δυνατότητα υπερχρεωμένων οικονομιών να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες. Η «κρίση» μπορεί να επιλυθεί αναγκάζοντας τις τράπεζες να διαγράψουν (write down) τις αξιώσεις τους περί χρέους στο επίπεδο «σκουπιδιών», όπως είναι και το πλέον ρεαλιστικό σενάριο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να καταστραφούν εθνικές οικονομίες υποβαλλόμενες σε περιουσιακό ξεγύμνωμα.
Η σημερινή κρίση στην Ευρώπη είναι μια κρίση κρατικής κυριαρχίας. Το ερώτημα είναι: Ποιος θα έχει τον έλεγχο της οικονομίας, της φορολογικής φιλοσοφίας και των δημόσιων δαπανών; εκλεγμένοι αξιωματούχοι που ενεργούν στο πλαίσιο του δημόσιου συμφέροντος ή μια παρεισφρητική οικονομική ολιγαρχία; Η Ε.Ε. έκανε λάθος να πει στις κυβερνήσεις να πληρώσουν επειδή ακολούθησαν τη συμβουλή της και υπέκυψαν στην πίεσή της να εμπιστευθούν τους χρηματοπιστωτικούς απατεώνες και να ενδώσουν στην απελευθέρωση των τραπεζών. Η ΕΚΤ πρέπει να επιστρέψει χρήματα για τη διάσωση των τραπεζών στις κυβερνήσεις που έπεσαν θύματα. Ανάμεσα σε άλλες αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της φορολόγησης στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, η Ευρώπη χρειάζεται μια κεντρική τράπεζα που θα μπορεί να κάνει αυτό που υποτίθεται ότι κάνουν οι κεντρικές τράπεζες: να δημιουργεί χρήματα για να χρηματοδοτεί τα κυβερνητικά ελλείμματα. Αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το άρθρο 123 του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, όπως τροποποιήθηκε από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αποτρέπουν την κεντρική τράπεζα να δανείζει στις κυβερνήσεις. Αυτό αναγκάζει τις τελευταίες να επιβάλλουν φόρους.
Ο κρατικός τραπεζισμός δεν είναι απαραιτήτως πληθωριστικός. Χρηματοδοτεί αυτό που είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη των οικονομιών: επένδυση στις υποδομές και σχηματισμό κεφαλαίου για την αύξηση της παραγωγικότητας και την ελαχιστοποίηση του κόστους του επιχειρείν.
Προκύπτει ότι αυτό που προκαλεί πληθωριστικές πιέσεις είναι ο δανεισμός από εμπορικές τράπεζες, οι οποίες διογκώνουν τις αξίες των περιουσιακών στοιχείων -μη αποδοτικά. Δεν είναι απαραίτητο να συνεχιστούν τα πράγματα ως έχουν. Τα πρόσφατα 30 χρόνια νεοφιλελεύθερης χρηματοοικονομικής πόλωσης είναι αντιστρέψιμα.
WHO is who?
Είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι, στο Κάνσας, ενώ διδάσκει παράλληλα στη Σχολή Οικονομικών του Βερολίνου και είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Μελέτη Μακροπρόθεσμων Οικονομικών Τάσεων. Διατέλεσε ανώτατος οικονομικός σύμβουλος για την προεδρική εκστρατεία του Dennis Kucinich το 2008.
Γράφει τακτικά για το «Harper's Magazine», τους «New York Times» και άλλες ξένες οικονομικές εφημερίδες.

«Υπάρχουν τα Χρήματα»; Όψεις της Παραγωγής και Κατανομής Εισοδήματος στην Ελληνική Οικονομία

(Απόσπασμα)

Toυ Θεόδωρου Μαριόλη

Ορισμένα Χαρακτηριστικά της Ελληνικής και της Γερμανικής Οικονομίας
Από την επεξεργασία των Πινάκων του 2005 διαπιστώνουμε τα ακόλουθα:
(Χ1). Ο λόγος των συνολικών ακαθάριστων (προ φόρων-επιδοτήσεων) κερδών προς τους συνολικούς μισθούς ισούται με 134%. Στη Γερμανία ισούται με 54% και, άρα, στην Ελλάδα είναι υπερδιπλάσιος. Ως γνωστόν, αυτός ο λόγος αποτελεί δείκτη του μαρξικού «ποσοστού εκμετάλλευσης της εργασιακής δύναμης», και είναι τόσο υψηλότερος όσο είναι (i) υψηλότερη η μέση παραγωγικότητα της εργασίας, και (ii) μικρότερος ο μέσος μισθός ανά εργαζόμενο.
(Χ2). Η μέση παραγωγικότητα της εργασίας στη Γερμανία είναι 1.24 φορές υψηλότερη από αυτήν της Ελλάδας, ενώ ο μέσος μισθός ανά εργαζόμενο είναι σχεδόν διπλάσιος, δηλ. 1.88 φορές υψηλότερος (συγκεκριμένα, στη Γερμανία είναι 2427 ευρώ ανά μήνα και στην Ελλάδα είναι 1290 ευρώ ανά μήνα).[3] Συνεπώς, το «ποσοστό εκμετάλλευσης» στην Ελλάδα δεν είναι υπερδιπλάσιο επειδή η μέση παραγωγικότητα είναι υψηλή, αλλά επειδή ο μέσος μισθός είναι χαμηλός. Εάν στη Γερμανία ίσχυε ο μέσος ελληνικός μισθός, τότε το «ποσοστό εκμετάλλευσης» θα ήταν 190%.
(Χ3). Στη Γερμανία, το μερίδιο των μισθών στο καθαρό προϊόν, το οποίο ισούται με το λόγο του μέσου μισθού ανά εργαζόμενο προς την παραγωγικότητα της εργασίας (γνωστό και ως «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος»), είναι περίπου 1.5 φορές υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας, δηλ. 65% έναντι 45%.
(Χ4). Στην Ελλάδα, οι συνολικοί μισθοί αποτελούν το 50% των καταναλωτικών δαπανών του συνόλου των νοικοκυριών. Στη Γερμανία αποτελούν, περίπου, το 100% και, άρα, τα ακαθάριστα κέρδη είναι περίπου ίσα με το άθροισμα των κρατικών καταναλωτικών δαπανών, των καθαρών επενδύσεων και των καθαρών εξαγωγών (εξαγωγές μείον εισαγωγές). Συνεπώς, σε αντίθεση με τη Γερμανία, στην Ελλάδα το ήμισυ της ιδιωτικής κατανάλωσης δεν προέρχεται από τους μισθούς, και θα πρέπει να προέρχεται κυρίως από τα κέρδη παρά από τις μεταβιβαστικές πληρωμές του δημοσίου για κοινωνική ασφάλιση και πρόνοια (αλλά απαιτείται πρόσθετη έρευνα για να διαπιστωθεί αυτό). Τέλος, στην Ελλάδα οι κρατικές καταναλωτικές δαπάνες αποτελούν το 20% του συνόλου των καταναλωτικών δαπανών (και το 21% του καθαρού προϊόντος), ενώ στη Γερμανία αποτελούν το 26% (και το 24% του καθαρού προϊόντος).[4]
Δεδομένων αυτών των τεσσάρων χαρακτηριστικών μπορούμε να αντλήσουμε τρία βασικά συμπεράσματα για την ελληνική οικονομία:
(Σ1). Η κατανομή του εισοδήματος είναι έντονα υπέρ των κερδών και, άρα, εις βάρος των μισθών. Με αυτό δεν εννοώ, βέβαια, ότι υπάρχει «ανισοκατανομή» (έννοια που στερείται, κατά την άποψή μου, νοήματος), αλλά ότι το «ποσοστό εκμετάλλευσης» είναι σημαντικά υψηλότερο σε σχέση με τη Γερμανία (τα στοιχεία του 1997-1998, στα οποία αναφέρθηκα στην αρχή του παρόντος κειμένου, δείχνουν ότι αυτό ισχύει και σε σχέση με την Ισπανία και την Φινλανδία).
(Σ2). Η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεροποιήσει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό βάσει της παραγωγικότητάς της, επειδή είναι συγκριτικά χαμηλή. Και ούτε το μπορεί, φυσικά, βάσει νομισματικής, συναλλαγματικής, δημοσιονομικής ή εμπορικής πολιτικής, ακριβώς επειδή είναι ενταγμένη την ΕΕ. Συνεπώς, το επιχειρεί βάσει μονομερούς εισοδηματικής πολιτικής, δηλ. εις βάρος των μισθών. Ωστόσο, δεν το κατορθώνει, όπως δείχνουν τα εμπειρικά δεδομένα: σύμφωνα με την τελευταία Έκθεση της Τράπεζα της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική (βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, 2010, σσ. 137-138), όλοι οι διαθέσιμοι δείκτες πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας καταγράφουν, από το 1987-1988, συνεχή μείωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας (εξαιρείται μόνον η περίοδος 1998-2000, όπου η υποτίμηση της δραχμής δεν έπαιξε ασήμαντο ρόλο στην αντιστροφή της τάσης, όπως εξάλλου είχε υποστηριχθεί ante factum στο Μαριόλης et al., 1996). Και στην ίδια ακριβώς κατάσταση με την Ελλάδα βρίσκονται η Σλοβακία, η Ισπανία και η Ιρλανδία. Να τονισθεί εδώ ότι, σε αντίθεση με ό,τι έχει υποστηριχθεί από ορισμένους, η Γερμανία δεν στηρίζει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό σε μειώσεις μισθών: ένα κλάσμα, εν προκειμένω ο λόγος του μέσου μισθού ανά εργαζόμενο προς την παραγωγικότητα της εργασίας, δηλ. το «κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος» (το οποίο αποτελεί, ιδίως σε μία ζώνη ενιαίου νομίσματος, σημαντικό δείκτη της διεθνούς ανταγωνιστικότητας), είναι δυνατόν να μειώνεται ακόμα κι όταν αυξάνονται και ο αριθμητής και ο παρανομαστής, αρκεί ο πρώτος να αυξάνεται ποσοστιαία λιγότερο από ό,τι αυξάνεται ο δεύτερος. Και, αυτό ακριβώς συνέβη, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ,[5] στη Γερμανία κατά την περίοδο 2005-2008, όπου οι μισθοί ανά εργαζόμενο δεν μειώθηκαν σε καμία υποπερίοδο, ενώ το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε σε ορισμένες υποπεριόδους. Εν κατακλείδι, η Ελλάδα επιχειρεί να στηριχθεί, κυρίως, στους χαμηλούς μισθούς, και δεν το κατορθώνει, ενώ η Γερμανία στηρίζεται, κυρίως, στην υψηλή παραγωγικότητά της, και το κατορθώνει. Τέλος, έχει επίσης υποστηριχθεί ότι τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της ελληνικής οικονομίας εκφράζουν, τρόπον τινά, το δυναμισμό της. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι εξωτερικό έλλειμμα δεν σημαίνει κατανάγκην χαμηλή ανταγωνιστικότητα: η διαχρονική εξέλιξη του εν λόγω ελλείμματος εξαρτάται από τους ρυθμούς μεγέθυνσης της ημεδαπής και της αλλοδαπής, τις αντίστοιχες ροπές προς εισαγωγές, τις αντίστοιχες συνθέσεις των ΑΕΠ, την πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία και, τέλος, την ελαστικότητα των εισαγωγών-εξαγωγών σε μεταβολές της πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας. Όλοι όσοι, όμως, επιμένουμε να θεωρούμε τα ελλείμματα του ελληνικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ως το θεμελιώδες ζήτημα επικαλούμαστε, κυρίως, (i) τους προαναφερθέντες δείκτες πραγματικής σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας, και (ii) το γεγονός ότι η όποια ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας βασίζεται, όπως δείχνουν τα στοιχεία, σε τομείς που είναι προστατευμένοι από το διεθνή ανταγωνισμό ή/και χαμηλής έντασης κεφαλαίου και τεχνολογίας (εμπόριο, κατασκευές, αγροτικός τομέας και είδη τροφίμων, εκπαιδευτικές και υγειονομικές υπηρεσίες – βλ. Τράπεζα της Ελλάδος, 2010, σσ. 140-142, και εφημερίδα Νέα, 24-25/10/2009, σσ. 40-41). Έτσι, δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη η εκτίμηση ορισμένων μελετητών (και του ΔΝΤ) ότι η συμπίεση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (ως ποσοστού του ΑΕΠ) από τα σημερινά επίπεδα του 15% στο επίπεδο του 3.8%, το οποίο θεωρείται (ή, καλύτερα, υποτίθεται) διατηρήσιμο, προαπαιτεί υποτίμηση σε πραγματικούς όρους της τάξης του 45%, η οποία, εφόσον υπάρχει ενιαίο νόμισμα και ελευθερία στην κίνηση των χρηματικών κεφαλαίων (άρα, τάση εξίσωσης του επιτοκίου), και εφόσον η οικονομία υστερεί σε παραγωγικότητα, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον με συμπίεση του μισθού ανά εργαζόμενο.

Αν είχαμε δημοκρατία, κ. Μοσχόπουλε, κ. βουλευτή...

Για το βουλευτή μας, κ Σπύρο Μοσχόπουλο,

Αν είχαμε δημοκρατία, θάλεγα πως ζούμε το τέλος της. Αυτό το τέλος ψηφίζουν κάθε μέρα οι τελευταίοι "έλληνες" βουλευτές, που ταυτόχρονα, είναι οι πρώτοι της νέα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Με το μνημόνιο, έχετε εκχωρήσει και κυριαρχικά δικαιώματα, κ. Σπύρο, αν δεν το θυμάστε.

Αυτά ψηφίζετε, κ. Μοσχόπουλε. Για να μη πάμε σε πρόωρες εκλογές και χάσετε το μισθό λίγων, ακόμα , μηνών.

Δεν έχετε κάποιον άλλον λόγο. Δεν πείθετε. Τα πιο κάτω λόγια του "πρωθυπουργού" , όταν δεν θυμίζουν Παττακό, είναι για τα σκουπίδια.

"...το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε το έργο της σωτηρίας και αναμόρφωσης της πατρίδας ή αν θα πάμε πίσω στην παρακμή, τη φαυλοκρατία και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου"...

Αυτό το δίλημμα, πάνω στο οποίο στηρίζετε την ψήφο σας, μόνοι σας το φτιάξατε, για να δικαιολογήσετε τη συνέχιση της μισθοδοσίας σας. Άκουσα και τη φίλη τη Λούκα να λέει τα ίδια και παραπλήσια. Έχουμε κι άλλα, δικά μας, διλήμματα, κύριε βουλευτά, αλλά κανείς δεν μας αφήνει να τα βάλουμε στο τραπέζι. Μόνοι σας τα λέτε, μόνοι σας ψηφίζετε, ερήμην της κοινωνίας, ερήμην αυτών που σας ψήφισαν. Είμαστε μια από τις λίγες χώρες που ποτέ δεν κάνει δημοψήφισμα.

Τον Παπαδόπουλο τον Α' , θυμίζετε, κ.Μοσχόπουλε, όταν βάζετε τέτοια διλήμματα και μας καλείτε να διαλέξουμε με το "μπρος γκρεμός και πίσω πάλι γκρεμός". (Ετοιμάζεται ο Αλ. Παπαδόπουλος ο Β' και πρέπει να τα ξεχωρίζουμε , πια).

"Ελαυνόμεθα αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα και επιδιώκομεν να καταργήσωμεν την φαυλοκρατίαν. Να εξυγιάνωμεν τον δημόσιον βίον. Να απομακρύνωμεν από τον οργανισμόν της Χώρας την σήψιν από την οποίαν εκινδύνευε". (Αυτό είναι από το Διάγγελμα της χούντας προς τον Ελληνικό Λαό, μετά το Πολυτεχνείο!

Πόσο σας μοιάζει, κύριε Σπύρο!!!

"Έχουμε σχέδια και στρατηγική και το αποδεικνύουμε", είπε και διευκρίνισε ο "πρωθυπουργός": "Το 2011 συνεχίζουμε την προσπάθεια. Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο δεύτερο ημίχρονο. Δημιουργούμε εμπιστοσύνη στην οικονομία, ώστε το 2011 να είναι η τελευταία χρονιά της ύφεσης και το 2012 να επανέλθει η ανάπτυξη και, το 2013 να δρομολογήσουμε εξελίξεις οριστικής πια εξόδου από την κρίση, αλλά και από την οικονομική εξάρτηση".(θα τη βρεις, όπου και την προηγούμενη δήλωση)

Επειδή, την ίδια περίοδο, δήλωνε πως μέσα στο 2010 οι τράπεζες θα βγουν από την κρίση και ...μετά τους έδωσε εγγυήσεις για άλλα 25 δις, μήπως πρέπει να σας τη φυλάξουμε αυτή τη δήλωση, κ.Μοσχόπουλε, και να σας ρωτήσουμε το 2011, 2012 ή 2013; Πότε θα είσαστε εύκαιρος για τέτοιες ερωτήσεις;

Μία - μία ξηλώνετε τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Και το μπορείτε, γιατί ποτέ δεν είχαμε δημοκρατία. Κι έτσι, η παιδεία, τα ΜΜΕ, η πληροφόρηση, τα κόμματα, οι ναρκωτικές ιδεολογίες και πολλά άλλα μπορούσαν να φτιάξουν έναν άχρηστο και ανίκανο να αντιδράσει πληθυσμό. (Φταίω κι εγώ. Πολλά δεν ήξερα, αλλά τώρα έμαθα και για μένα, ποτέ δεν είναι αργά. Όσο υπάρχουν άνθρωποι.)

Ακόμα και με ναρκωτικά, σκορπίζετε θάνατο και αποβλάκωση. Ναρκώνετε και σκοτώνετε παιδιά, στο σχολείο, παριστάνοντας τους κήνσορες της απαγόρευσης. Και, φυσικά, ποτέ δεν ασχοληθήκατε πραγματικά, για να δείτε τι συμβαίνει. Και σας κατηγορώ ευθέως γι' αυτό. Δική σας επιλογή είναι η διαφθορά κι ο θάνατος.

Τα 120 ευρώ για μηνιάτικο σε μια οικοδομή είναι ένας καλός "πάτος", για όσους ψάχνουν να τον βρουν ακόμα, στηρίζοντας πολιτικούς πράκτορες της διεθνούς του κεφαλαίου, σαν τον βουλευτή μας. Τόσο παίρνει ένας εργάτης στη Λετονία, από την οποία το ΔΝΤ πέρασε , πριν από μας.

Δείτε αυτό, κ.Σπύρο:

Κέρδη ανά εργαζόμενο

Τρίτοι στην Ευρώπη, με δεύτερη την άλλη κατεστραμμένη, την Ιρλανδία! Παγκόσμιο το πρόβλημα, παγκόσμια και η διακυβέρνηση της οποίας είστε βουλευτής.

Οι μισθοί και ο δημόσιος τομέας σας φταίει για το χρέος, κ.Μοσχόπουλε, ή το γεγονός πως έχετε πάψει να φορολογείτε τα κέρδη των λίγων;

Λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν τα παίρνετε από αυτούς που τα έχουν, κ.Σπύρο.

Τα παίρνετε από τους μη έχοντες και όπως ξέρετε, είμαι κι εγώ ανάμεσα τους. Πρέπει να πληρώσω φόρο, όντας , στην κυριολεξία, ζητιάνος. Δίνω, όπως ξέρετε, ένα έντυπο, όπως κάποιοι άλλοι δίνουν ένα στυλό ή χαρτομάντηλα. (δεν γράφω "πουλάω", γιατί θα με πάτε για φοροδιαφυγή).

Έκανα διακοπή εργασιών, γιατί δεν μπορώ να πληρώσω το ΤΕΒΕ και με φορολογείτε, αντι να δείτε που είναι τα κέρδη.



Για "τεκμήριο", έχω ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο ετών 29 και με φορολογείτε, κ. Μοσχόπουλε. Το έχετε ψηφίσει. Ο Πρόεδρος του ΣΕΒ έχει έδρα των επιχειρήσεων του το Λιχτενστάιν.

Το πιο μεγάλο μου έξοδο είναι η βενζίνη. Αν καταθέσω πινακίδες, επειδή δεν θάχω να πληρώσω τέλη και ασφάλιστρα, θα με γράψουν τα όργανα σας; Ξέρω κι άλλους, που έχουν το ίδιο πρόβλημα. Ξέρω και δεκάδες σπίτια, που δεν έχουν ηλεκτρικό, γιατί το έκοψε η ΔΕΗ. Ξέρω και πεινασμένους, που δεν έχουν να φάνε. (Εγώ έχω φίλους, γι' αυτό).

ΠΟΤΕ' ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΡΕΩΣΟΥΜΕ και το ξέρετε. Κανείς δεν ξεχρεώνει, δανειζόμενος.

Και πώς να μη δανειζόμαστε, αφού , με υπογραφή ΠΑΣΟΚ και ανοχή ΝΔ,ΚΚΕ,ΣΥΝ,ΛΑΟΣ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάθε άλλης πολιτικής δύναμης, που μιλά ελληνικά, παραδώσατε το χρήμα στους τραπεζίτες; Υποχρεωτικά , το δημόσιο αγαθό το κάνατε μονοπωλιακή ιδιοκτησία μιας διεθνούς ολιγαρχίας. Χτες , αυτό δεν το ξέραμε. Τώρα, ξέρουμε. Το ξέρετε κι εσείς κ. Μοσχόπουλε, πως, με αυτές τις προϋποθέσεις, ποτέ δεν θα ξεχρεώσουμε. Λέτε ψέμματα, κ. Σπύρο.

Για να πουληθούμε φτηνά, το κάνετε, κ. Σπύρο. Για να μας πάρουν την περιουσία φτηνά οι τράπεζες, για να μας πάρουν τη ζωή, πιο γρήγορα, δίχως περίθαλψη και σύνταξη, για να δουλέψουμε στα κάτεργα, που ετοιμάζετε. Πηγαίνετε μια βόλτα , κ.Σπύρο Μοσχόπουλε, στον κινέζικο ΟΛΠ, για να πάρετε μια γεύση από αυτό που μας ετοιμάζετε. Ελάτε μαζί μου, να πάμε μια βόλτα, όπου δε θα μιλάτε. Μόνο να ακούτε. Μπορείτε;

Σου τα έγραψα, έτσι, φίλε Σπύρο, γιατί μερικοί σε γλύφουν και μπορεί να νομίζεις πως όλα πάνε καλά για σένα στη σκέψη και τις καρδιές μας. Όλα στραβά είναι όσα ζούμε. Κι εσείς στραβά αρμενίζετε. Δεν θα περάσετε στην ιστορία, με καλό τρόπο. Ούτε έχετε ανάγκη τέτοια "δόξα" και τέτοιο μισθό.

Αυτό που λέγαμε "δημοκρατία", κ.Σπύρο το εκτελέσατε το 2010. Έχετε δίκιο, όταν λέτε η μεταπολίτευση τέλειωσε. Τέλειωσε και τώρα αρχίζει η κατοχή. Με την ψήφο σας. Και ο Χίτλερ, με τη ψήφο του λαού έγινε κυβέρνηση. Βαρειά η σύγκριση; Δε νομίζω.

Ο κ. Πάγκαλος ζητά ονόματα από το διαδίκτυο. Πόσο καιρό, άραγε, θα μπορώ να μιλάω, άφοβα; Να στο πω εγώ: όσο δεν νιώθετε απειλή, από τα λόγια μας.

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, κ. Σπύρο, αγαπητέ μου φίλε.

Σκληρά τα λόγια μου; Έχετε δίκιο και γι' αυτό ζητώ συγνώμη. Πολύ πιο σκληρό, όμως, είναι αυτό που βιώνουμε.

ΥΓ: Όσοι νιώθουν και ζουν έτσι, ας σμίξουμε, να φτιάξουμε τη ζωή μας, δημοκρατικά. Να αντισταθούμε σε όσα ψηφίζει ο βουλευτής. ΑΝΥΠΑΚΟΗ, με κάθε τρόπο. Να κάνουμε τις σπίθες , φωτιά.

http://www.ithacanet.gr

Μερόνυχτα κρίσης ξανά: νύχτωσε και τάχω πάρει

Στη μνήμη της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, 1974-2010

[βλ. και Radical Desire, Αντώνης, "Σχέσεις του αιτιατού, ή το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου", για σχετικούς συνδέσμους]

"...το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε το έργο της σωτηρίας και αναμόρφωσης της πατρίδας ή αν θα πάμε πίσω στην παρακμή, τη φαυλοκρατία και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου"...


Ελαυνόμεθα αποκλειστικώς από πατριωτικά κίνητρα και επιδιώκομεν να καταργήσωμεν την φαυλοκρατίαν. Να εξυγιάνωμεν τον δημόσιον βίον. Να απομακρύνωμεν από τον οργανισμόν της Χώρας την σήψιν από την οποίαν εκινδύνευε.


1. Παττακώς, ή η αργή διολίσθηση προς την κόλαση
Η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επιβλήθηκε στο κέντρο της Αθήνας ενόψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, οι αγριότητες των ΜΑΤ παντού, που οδήγησαν σε επίθεση (νομίζω για πρώτη φορά από την εποχή της χούντας) σε γραφεία πολιτικής νεολαίας κοινοβουλευτικού κόμματος και, σε διαφορετικό επεισόδιο, στον τραυματισμό του γραματέα της, είναι στοιχεία μιας δημοκρατικής εκτροπής σε αργή κίνηση - στο δρόμο προς την μεταδημοκρατία.

Η δραματική αποχή, ήταν και αυτή ένα βήμα προς τα εκεί, όπως πολύ καλά περιγράφει ο Δ. Μπελαντής στο άρθρο του. Η αποχή αυτή δεν σηματοδότησε τόσο μια διαμαρτυρία αλλά την πρόσληψη ως ματαιότητας κάθε πολιτικής διαμαρτυρίας: σαν μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της χώρας να έχει παραιτηθεί από κάθε παρέμβαση, από κάθε λόγο συμμετοχής, έστω και εκλογικής και να αντιμετωπίζει το καθεστώς σαν άλλη μια φυσική καταστροφή. Η πελατειακότητα και η μιντιακή προπαγάνδα τόσων δεκαετιών, μαζί με την αδυναμία της αριστεράς (και οιουδήποτε άλλου) να αρθρώσει εναλλακτικό λόγο, η έλλειψη συγκεκριμένων στόχων, η μη-επαρκής επίθεση σε φαινόμενα διαφθοράς που άνθιζαν δίπλα της, η εγκληματική αδυναμία να δημιουργήσει έναν ακηδεμόνευτο και απαλλαγμένο από την καμαρίλα συνδικαλισμό (τα ανεξάρτητα πρωτοβάθμια σωματεία, άργησαν να έρθουν στο προσκήνιο και δεν έχουν επαρκή αναγνωρισιμότητα ακόμα) έχουν διευκολύνει την ατέρμονη επωδό των καθεστωτικών απολογητών: "όλοι ίδιοι είναι".

Αλλά και όταν οι άνθρωποι πάνε στις κάλπες, η ερμηνεία της ψήφου τους ανήκει σε άλλους: Στις αυτοδιοκητικές εκλογές η αποχή ήταν πρωτοφανής. Τα λευκά και τα άκυρα επίσης. Η φιλοπασοκική ψήφος στον πρώτο γύρω καταβαραρθρώθηκε, και επιβίωσε στον δεύτερο μόνο χάρη στο γεγονός είχαν να αντιμετωπίσουν δεξιές δημοτικές αρχές που μόνο σαν συμφορά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι υποψήφιοι διαχώρισαν εαυτούς από την οικονομική πολιτική. Παρόλα αυτά, με την επιδοκιμασία του 25% των πραγματικών ψηφοφόρων και λιγότερο, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου βγήκε στην τηλεόραση και μετά το πέρας του συντριπτικού πρώτου γύρου, και του υποτονικού δεύτερου και μας εξήγησε πως το ΠΑΣΟΚ νίκησε, πως είχαμε μόλις υπερψηφίσει την οικονομική του πολιτική (κάτι που δεν μας το ανέφεραν ούτε ο κ. Καμίνης, ούτε ο κ. Μπουτάρης, ούτε καν ο κ. Σγουρός προεκλογικά). Είναι πλέον σαφές ότι ούτε μηνύματα δεν μπορούν να σταλθούν διότι ανεξάρτητα από το περιεχόμενό τους, οι παραλήπτες τους είναι αποφασισμένοι, όχι απλά να μην τα καταλάβουν, αλλά τα ερμηνεύσουν όπως θέλουν αυτοί, κάτι στο οποίο διευκολύνονται από την ενιαία πολυκαναλική ΥΕΝΕΔ που είναι η τηλεόραση των κρατικοδίαιτων εργολάβων και των αφορολόγητων εφοπλιστών. Από εκεί και μετά τα παίρνει ο φέρελπις υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας με τους σοσιαλιστές και μας λέει μπράβο κορόιδα, η γενναιοδωρία σας με τους τοποτηρητές μας είναι πέρα από κάθε προσδοκία μας...


2. Το κόμμα της φτηνής εργασίας
Αφηνιασμένοι. Έμπλεοι οργής και ταξικής τελικά απαρέσκειας το Κοινωνικό Στρώμα Που Έχει Πρόσβαση Στα ΜΜΕ, το Κόμμα που απαιτεί την φτηνή εργασία (των Άλλων), δεν καταλαβαίνει τις ενστάσεις, την δυσαρέσκεια... Ή μάλλον την καταλαβαίνει, αλλά την οικτίρει: Μα δεν βλέπετε πως αυτή είναι η αρχή ενός γενναίου νέου κόσμου; Η σωτηρία της Ελλάδος. Για την πατρίδα σας, λένε οι μέχρι πρότινος καγχάζοντες και επισημαίνοντες την διευρυνόμενη ασημαντότητα των εθνικών ταυτίσεων, δεν είστε έτοιμοι να κάνετε θυσίες, να πεινάσετε, να ζοριστείτε για να φτάσουμε όλοι μαζί στην Γη Χαναάν της πολιτικής ωριμότητας; μα τι σόι ζώα είστε; Άλλωστε, έλεγε ο άλλος μέγας γνώστης της Ελληνικής πραγματικότητας προ μηνών, το βασικό σας πρόβλημα είναι η χλίδα στην οποία ανάξια ζείτε - ε θα κόψετε τα πολλά ταξίδια στην Νέα Υόρκη κάθε μήνα, μια ή δύο φορές το χρόνο φτάνει. "Όλοι φταίμε", λένε, που σημαίνει "όλοι φταίτε" και κανένας περισσότερο: το φερέφωνο του διαπλεκόμενου καναλάρχη, ο εργολάβος του δημοσίου είναι αθώοι, εξίσου αθώοι τέλος πάντων με τον οδηγό του ΗΣΑΠ που παίρνει 1800 Ευρώ τον μήνα μετά από 20ετία εργασίας.

Εξ αυτών και όχι μόνο, από την ανησυχία που γεννά η κρίση και οι δυνάμει απαιτήσεις των πληβείων έτσι και δεν πιάσει το Δόγμα του Σοκ, προκύπτει ένας λόγος που έχει απενοχοποιήσει την απέχθεια προς την δημοκρατία, μια τεχνοκρατία που όλο και λιγότερο νιώθει την ανάγκη να κρύψει την αποστροφή της για το πόπολο. Οι αστυνομικές ενέργειες δικαιολογούνται, επιβάλλονται μάλιστα για την προστασία της εθνικής οικονομίας, οι μηχανισμοί γενικευμένης κοινωνικής επιτήρησης μας προστατεύουν από τo ενδεχόμενο τρομοκρατικών ενεργειών, οι διαδικασίες της βουλής και η κοινοβουλευτική νομιμότητα μπορεί να γίνονται τελατίνι για υπέρτερο εθνικό συμφέρον, ενώ η υπόμνηση των δεδηλωμένων υποσχέσεων με τις οποίες εξελέγη το κυβερνών κόμμα είναι σαμποτάζ της οικονομίας. Ξαναβρίσκει ο φιλελεύθερος λόγος το νήμα που τον συνέδεσε κατά το παρελθόν με την ακροδεξιά (με την οποία επορεύθηκε χέρι-χέρι όλο αυτόν τον καιρό η σοσιαλιστική κυβέρνηση) εδώ κι αλλού - γιατί άλλωστε οι τοπικές μας εξελίξεις δεν είναι παρά μικρά παρακλάδια του γενικότερου μετά την Κρίση τοπίου, όπου το πόσο μετά είναι το "μετά", είναι ένα σοβαρό ζήτημα.

Αναρωτιέται κανείς όλοι αυτοί οι φλογεροί κήρυκες του Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση, και του Όλοι Mαζί τα Φάγαμε, ποια λύση θεωρούν πως υπηρετούν και πόσα έχουν φάει από τα φαγωμένα. Ποιο είναι το εισοδηματικό επίπεδο του κυρίου που την πέφτει στον "ακαμάτη συνδικαλιστή" και στον "μη παραγωγικό" Έλληνα με την βεβαιότητα χιλίων πιθήκων εργοδοτών; Αυτοί που λένε ότι τα 1200 το μήνα είναι πολλά, πόσους ξέρουν που να βγάζουν από κει και κάτω; Πώς δικαιολογούν τον δικό τους εισόδημα όταν μιλάνε για παραγωγικότητα; Ακόμα περισσότερο ποιος εξιδανικευμένος νεοφιλελεύθερος σταχανοβιτισμός είναι το σημείο αναφοράς τους;

Και όσο για την οικονομία και τις παθογένειές της: με σχεδόν ερωτικό πάθος τις υπηρετούσαν όλοι αυτοί, τις εποχές της μεγάλης κερδοφορίας των Ελληνικών επιχειρήσεων. Τις ίδιες εποχές που οι εργαζόμενοι "απασφαλίστηκαν" νομίμως για πρώτη φορά, έγιναν περιστασιακοί και με το κομμάτι και δεν έπαιρναν αυξήσεις που να καλύπτουν καν τον πληθωρισμό.

Όταν λοιπόν ερωτούν όλοι "τι παράγαμε" και λένε ανοησίες περί υπερβολικών μισθών, ή μη παραγωγικής εργασίας, λες και η εργασία στον καπιταλισμό έχει κάποιον ηθικό στόχο και όχι την κερδοφορία, ας λάβουν υπόψη τα εξής, γραμμένα στην Ελευθεροτυπία σε ανύποπτο χρόνο το 2007 (και παραθέτω εκτενές απόσπασμα):

Σύμφωνα με στοιχεία της ICAP από επεξεργασία των ισολογισμών 25.972 εταιρειών Α.Ε. και ΕΠΕ, ο ρυθμός αύξησης των κερδών προ φόρων, εξαιρουμένου του χρηματοπιστωτικού κλάδου, προσέγγισε το 60% (δεκαπέντε φορές ταχύτερος του ΑΕΠ), ενώ σε απόλυτο μέγεθος τα κέρδη προ φόρων έφτασαν στα 8,6 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει πως κατά μέσο όρο οι επιχειρήσεις κερδίζουν μικτά 44.000 ευρώ ανά εργαζόμενο, ενώ τους κοστίζει λιγότερο από 10.000 ευρώ...

Τη στιγμή που οι επιχειρήσεις έβγαζαν, σε μέσα επίπεδα, 44.000 ευρώ από κάθε εργαζόμενο, πλήρωναν στη «γενιά των 700 ευρώ» αυξήσεις 2,9% από τις αρχές του 2006 και άλλο ένα 2,9% το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, ήτοι σε μέσα επίπεδα 3,9%.

Έτσι, κατά το πρώτο 9μηνο του, άκρως κερδοφόρου για τις επιχειρήσεις, έτους 2006 οι εργαζόμενοι «απολάμβαναν» βασικό-εισαγωγικό μισθό 608,32 ευρώ, αλλά το τελευταίο τετράμηνο αυτός έφτασε, αισίως, στα 626 ευρώ.

Στο Δημόσιο οι αυξήσεις που ανακοίνωσε πέρυσι η κυβέρνηση ήταν 3%, δηλαδή οι μισθοί κινήθηκαν κάτω του πληθωρισμού (3,2%). Ετσι, τη χρονιά που οι επιχειρήσεις κατέγραφαν τεράστια κέρδη (60% περισσότερα από το 2005), οι εργαζόμενοι είχαν μείωση του πραγματικού-διαθέσιμου εισοδήματος. Τις γλίσχρες αυξήσεις έφαγε ο πληθωρισμός, χωρίς να υπολογίζεται η φορολογική τσιμπίδα, η οποία «συνέλαβε» την αυξημένη φορολογητέα ύλη των μισθωτών και των συνταξιούχων, αφού δεν τιμαριθμοποιήθηκε η φορολογική κλίμακα.

Την ίδια στιγμή οι επιχειρηματίες κατέβαλαν φόρο 25% επί των κερδών (μερισμάτων), ενώ όσοι μισθωτοί, λόγω θέσης, προϋπηρεσίας ή απλώς υπερωριών και εργασίας στις γιορτές, συγκέντρωσαν ετήσιες αποδοχές πέραν των 23.000 ευρώ πλήρωσαν φόρο 40%.


Προσθήκη: Η έκθεση της ICAP για το 2006

Προσθήκη 2: Αμφισβητήθηκε από τον σχολιαστή ΑΦ η -εχμ- επάρκεια της απόδοσης της Ελευθεροτυπίας σε σχετική συζήτηση στου Old-Boy, και όχι αδίκως. Παρά την ένσταση αυτή νομίζω πως η συγκριτική ανάγνωση των σχετικών στοιχείων στην ΕΕ, δικαιώνει απόλυτα τον γενικό στόχο της παρατήρησής μου - βλ τον παρακάτω πίνακα για το 2005 [πηγή EU KLEMS, παρατίθεται εδώ]:


3. Απελευθέρωση απολύσεων, ευελιξία, μείωση βασικού και άλλα έργα μυθοπλασίας

Το ειρωνικότερο στην επίθεση που δέχονται τα εισοδήματα δημοσίων και ιδιωτικών εργαζομένων, είναι πως στην πραγματικότητα οι αλλαγές στην νομοθεσία απλά νομιμοποιούν μια ήδη άρρωστη κατάσταση, οι "μεταρρυθμίσεις" ήταν πρακτικά ήδη σε ισχύ εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον! Η Ελληνική αγορά ήταν ευέλικτη πέρα από κάθε ονείρωξη δυτικού επιχειρηματία: Το 25% των εργαζομένων ήταν ανασφάλιστοι ήδη, ενώ άλλο ένα 7% ήταν μισθωτοί που αναγκάζονταν να δουλεύουν με "μπλοκάκι": όπερ ένα 32% των εργαζομένων ήταν χωρίς δικαιώματα αποζημίωσης ή παρεμπόδισης οιασδήποτε απόλυσης. Αν σε αυτούς προστεθεί ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών νομίμων και μη που πρακτικά δουλεύουν χωρίς καμία εξασφάλιση, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, την "μαθητεία" μαϊμού κτλ, εύκολα προκύπτει πως περί 50% των εργαζομένων εργαζόταν ήδη επισφαλώς, και το υπόλοιπο 33% του 40% των αυτοαπασχολουμένων μας κάνει περί το 80% των Ελλήνων εργαζομένων που νόμιμα ή παράνομα εργαζόταν ευελικτότατα, ή δεν τον αφορούσαν οι σχετικοί περιορισμοί. Όλη αυτή η ευελιξία είχε τα "θεαματικά" αποτελέσματα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Η νομιμοποίησή της απλά θα στερήσει το όπλο του εκφοβισμού με την (βασικά ανύπαρκτη) επιθεώρηση εργασίας και την καταγγελία, από τους εργαζόμενους.
Για τις αμοιβές: παρότι μας έχουν ζαλίσει με το πόσο υψηλό ήταν το κόστος εργασίας, αυτό ήταν μόνο εν μέρει αληθές: η Ελλάδα είχε χαμηλότατους μισθούς για την μάζα των εργαζομένων σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ (50% και κάτω των Γερμανικών), αλλά στο ανώτερο διευθυντικό επίπεδο, στους ταγούς της οικονομικής ζωής μας (που μας οδήγησαν σημειώνω στον γκρεμό) οι μισθοί ήταν απολύτως εφάμιλλοι των Γερμανικών. Εκεί προφανώς δεν ετίθετο θέμα παραγωγικότητας...
Όσο για τις απολύσεις, (ξανά-)αντιγράφω τις παρατηρήσεις του Χρ. Μέγα στην Ελευθεροτυπία το 2006:

Η Ελλάδα έχει από τα χειρότερα συστήματα εργασιακών σχέσεων, κυρίως γιατί οι εργοδότες απολύουν αναιτιολόγητα, ενώ, όπου προβλέπεται «σπουδαίος λόγος» για απομάκρυνση από την εργασία, όπως στις ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, έχει ενοχοποιηθεί από την κυβέρνηση για όλα τα δεινά της χαμηλής παραγωγικότητας. Μάλιστα τον περασμένο Δεκέμβριο πέρασε νόμο για κατάργηση των σχετικών κανονισμών προσωπικού και πρόσληψη με καθεστώς ιδιωτικού δικαίου και αναιτιολόγητων απολύσεων για τους νέους που θα προσλαμβάνονται στο εξής.

Ως προς τις απολύσεις, αυτές είναι απελευθερωμένες για επιχειρήσεις έως 20 άτομα, κάτι που αφορά το 92% των επιχειρήσεων (σ.σ.: οι οποίες είναι μικρού μεγέθους στην Ελλάδα). Και η πρόβλεψη αυτή ετέθη το 2000 (νόμος Γιαννίτση), αφού έως τότε ήταν ελεύθερες για επιχειρήσεις που απασχολούν έως 50 άτομα προσωπικό. Πλέον για τις επιχειρήσεις από 21 έως 199 άτομα το ποσοστό των απολύσεων κυμαίνεται από 20% έως και 2% αντιστοίχως (4 άτομα το μήνα). Και άνω αυτού του ορίου παγιώνεται το 2% το μήνα.

Ομως αυτού του μεγέθους οι επιχειρήσεις ανήκουν, σε μεγάλο βαθμό, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που το προηγούμενο διάστημα θέλησαν να κάνουν απολύσεις, ουδένα πρόβλημα αντιμετώπισαν.



4. Μόνοι εμείς, της κρίσης οι εκδρομείς;

Ένα άλλο γεγονός που δεν πολυσυζητάμε βλέπω δημόσια είναι η ταυτόχρονη κατάρρευση εξαιρετικά διαφορετικών μεταξύ τους οικονομιών: είναι εντυπωσιακή η σύμπτωση του σκασίματος αλλεπάλληλων PIGS - είχαν προηγηθεί οι Τίγρεις της Βαλτικής οι οποίες έχουν φτάσει πλέον μάλλον στον πάτο, καθώς υπάρχουν πλέον άνθρωποι που προτίθενται να κάνουν σκληρή σωματική εργασία για 120 Ευρώ τον μήνα, ποσό που εξέπληξε μέχρι και τον απεσταλμένο της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Λεττονία, που είναι ένα καλό σημείο για να έχουμε υπόψη μας όταν αναρωτιόμαστε πού είναι ο πάτος: μεσαίωνα και κάτεργου γωνία.

Εντυπωσιακότερη σύμπτωση από την ταυτόχρονη σχεδόν δημοσιονομική κατάρρευση διαφορετικών μεταξύ τους οικονομιών (πολλές από τις οποίες μας τις πούλαγαν σαν μοντέλα προς μίμηση μέχρι πολύ πρόσφατα) είναι πως παρά τις διαφορετικές οικονομίες, για πάσαν νόσο και μαλακία το φάρμακο είναι ένα: Λιτότητα. Ακόμα και μετά από δύο χρόνια αποτυχίας επίτευξης των σκοπών της λιτότητας, όπως στην Ιρλανδία, η ΕΚΤ και τα οικονομικά Waffen-IMF, αρνούνται να αφήσουν την πραγματικότητα να χαλάσει τα οικονομικά τους προσχήματα. Προφανώς ο σκοπός είναι άλλος, αλλά δεν μπορεί να ομολογηθεί: είναι κομμάτι δύσκολο να πείσεις τον κάθε συνταξιούχο ή τον κάθε άνεργο πως αξίζουν οι μακροχρόνιες θυσίες στις οποίες θα υποβληθούν προκειμένου να διασφαλιστεί η υγεία του Ευρωπαϊκού Τραπεζικού συστήματος, ήδη πολλάκις στηριγμένου με τα λεφτά των άλλων... Οπότε καλύτερα να φταίμε όλοι για να δουλεύει η ενοχοποίηση για τις τράπεζες.... Η Ισλανδία πάντως που απέφυγε το τριπάκι της αυτοενοχοποίησης και της τοποθέτησης των συμφερόντων του λαού της κάτω από εκείνα των τραπεζών, μοιάζει να έκανε τις σωστές επιλογές. Οι Ιρλανδοί πάλι έχουν εκλογές σε λίγο καιρό: καιροφυλακτούν εκπλήξεις...


5. Αδιέξοδα και αντιφάσεις

Στον δρόμο για την κατάρρευση είναι εντυπωσιακός ο στρουθοκαμηλισμός, η αποφυγή ολοκληρωμένων συλλογισμών. Πρέπει να μάθουμε να πάψουμε να σκεφτόμαστε, να αρκούμαστε στις αναλύσεις των τηλεσχολιαστών, να πάψουμε να παρατηρούμε εγγενείς αντιφάσεις: Η υπερχρέωση της χώρας θα αντιμετωπισθεί με διόγκωση του δημοσίου χρέους στο 150%++ σε δυο χρόνια. Η διευρυνόμενη ανεργία και η φτώχεια με ακόμα εξευτελιστικότερους μισθούς και διευκόλυνση των απολύσεων. Οι αδυναμίες της δημόσιας παιδείας με την ιδιωτικοποίησή της. Η πράσινη ανάπτυξη με το fast track της περιβαλλοντικής ασυδοσίας και την κατάργηση του σιδηροδρόμου. Η στροφή στην καινοτομία με την οικονομική αυτοεξορία του πλέον καταρτισμένου εργατικού δυναμικού της χώρας. Οι υποδομές της θα ενισχυθούν με την κατάρρευση των δημοσίων επενδύσεων. Ο ανταγωνισμός θα έλθει με την δημιουργία ολιγοπωλιακότερων (ή και μονοπωλιακών βλ. αεροπορικές συγκοινωνίες) συνθηκών. Η κοινωνική δικαιοσύνη με την αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και στο πετρέλαιο θέρμανσης. Η πολιτική πολυφωνία με την καθιέρωση πλειοψηφικού (ουσιαστικά) συστήματος με υποψηφίους επιλεγμένους από τον αρχηγό. Η φορολογική δικαιοσύνη με άλλη μια περαίωση, την πλέον σκανδαλώδη υπέρ των μεγάλων οφειλετών και εναντίον των μπλοκάκηδων, αλλά και με την μετακύλιση των εσόδων από τους άμεσους στους έμμεσους φόρους. Αυτό το φεστιβάλ αντιφάσεων είναι η υπόσχεση που λαμβάνουμε. Η χώρα είναι ήδη νεκρή. Η καταστροφή είναι βέβαιη - αλλά είναι ευκαιρία!

Ωραία. Η καταστροφή τίνος και η ευκαιρία για ποιον; Δεν αποσαφηνίζεται. Κάθε καταστροφή είναι ευκαιρία για κάτι βέβαια: η όλη φιλολογία θυμίζει Νέα Oρλεάνη την επομένη της Κατρίνα: "η καταστροφή μας δυναμώνει". Ή μας απελευθερώνει: Die zerstörung macht frei, μια και το arbeit δεν είναι και πολύ διαθέσιμο. Στα στρατόπεδα ανεργίας του μέλλοντος, οι κατεστραμμένοι θα παρηγορούνται με στατιστικές που θα διαβεβαιώνουν πως όλοι οι δείκτες ανέρχονται. Ότι η κρίση είναι παρελθόν και πλέον, η δυστυχία τους είναι δικό τους θέμα.

6. Τυφώνας Τρόικα

"We finally cleaned up public housing in New Orleans. We couldn't do it, but God did." Richard H. Baker, ρεπουμπικανός βουλευτής της Λουιζιάνα μετά την ισοπέδωση της πόλης από την Κατρίνα

Ως «μοναδική ευκαιρία για την προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας» χαρακτήρισε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος το περίφημο Μνημόνιο που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.


Όπως και στην Κατρίνα οι ευκαιρίες "αναμόρφωσης" έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο: την εξαθλίωση των ασθενέστερων και την μεταφορά πλούτου από τους φτωχότερους στους πλουσιότερους, όπως άλλωστε μικρή επαφή με τα παραδείγματα που παραθέτει το Shock Doctrine της Ναόμι Κλάιν δείχνει. Η μετά την Κατρίνα Νέα Ορλεάνη δεν έχει κτιστεί με γνώμονα το συμφέρον των φτωχότερων κατοίκων της αλλά με βασικό πρόταγμα "να διώξουμε τους αραπάδες" (τουριστικοποιώντας την κουλτούρα τους). Οι "αναγκαίες μεταρρυθμίσεις" λοιπόν ήταν αναγκαίο να εξαφανίσουν τους φτωχότερους και πιο αδύναμους. Η ανθρωπογενής δημοσιονομική "Κατρίνα" που έπληξε την Ελλάδα, εικάζει κανείς πως τις ίδιες προτεραιότητες θα έχει. Απλά εδώ οι μαύροι είναι περισσότεροι

7. Ευχή και κατάρα
Όποιοι δεν συμμετάσχουν στην απεργία και δεν κατέβουν στην συγκέντρωση στις 15/12 ζυγόν δουλείας ας έχωσι.... Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία


8. Θυμός...

Killing no murder ή ο μονομερής αποπληθωρισμός της οικονομίας

Killing no murder ή ο μονομερής αποπληθωρισμός της οικονομίας
Cartoon of the riots by Isaac Robert Cruikshan...Image via Wikipedia
Υπάρχει πολύς κόσμος που ακόμη σκέφτεται ηθικιστικά, χωρίς καμία επιστημονική συνέπεια και τεκμηρίωση. Μόνο που αυτή την φορά τις ατεκμηρίωτες απόψεις τις έχουν οι νεοφιλελεύθεροι οι οποίοι έως τώρα είχαν κάνει σημαία τους τον λογικισμό στην πιο χυδαία μορφή του. Τώρα βρίσκονται στο απόλυτο κενό!

Και πράγματι, το σχέδιο της κυβέρνησης δεν βγαίνει. Με την ανάπτυξη να φλερτάρει σύντομα με το -7% και την οικονομία-κοινωνία σε απόγνωση είναι σαφές ότι το υπάρχον σχέδιο δεν μας βοηθάει. Και δεν βοηθάει όχι επειδή δεν πέρασαν τα νέα μέτρα και οι αντιδράσεις ήταν πολλές αλλά αντίθετα επειδή τα νέα σκληρά μέτρα πέρασαν με ευκολία και οι αντιδράσεις ήταν πολύ μικρές. Το αποτέλεσμα όμως ήταν η αποτυχία.

Και αυτό οφείλεται στο ότι έγινε προσπάθεια να γίνει τεχνητός και μονομερής αποπληθωρισμός στην οικονομία. Να προσομοιάσουν δηλαδή μια υποτίμηση του νομίσματος όχι με νομισματικό τρόπο αλλά μονομερώς με μειώσεις μισθών (εννοώ κυρίως του ιδιωτικού τομέα). Αυτοί που σκέφτηκαν κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι εντελώς καθυστερημένοι.


Αντίθετα, θα έπρεπε να ξεκινήσουν ανάποδα, να δοθούν κίνητρα για να αποκλιμακωθούν βάναυσα οι τιμές των ακινήτων, της γης, ενοικίων κτλ και κάθε είδους τιμών. Κάτι που θα παρέσυρε καθοδικά και όλες τις άλλες αξίες με στόχο στο τέλος να μειώσουν σταδιακά και τους μισθούς. Εφόσον π.χ. το 90% της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα είναι μικρή μαριδούλα είναι εύλογο το ότι αν πέσουν οι τιμές των ενοικίων στο μισό ο κόσμος θα μπορεί να αντέξει και μια πτώση του τζίρου επίσης στο μισό.

Αυτό θα γινόταν και με μια υποτίμηση με κοινωνικά πιο δίκαιο τρόπο.Η ελεύθερη οικονομία έχει και μερικά καλά για τους φτωχούς, όταν π.χ. βρίσκει νέο χαμηλότερο σημείο ισορροπίας και δίνει στους "απέξω" μια νέα ευκαιρία. Όοοοχι όμως! Δεν ήταν δυνατόν κάποιοι να χάσουν τις προνομιάρες τους!

Αυτό που ζούμε δεν έχει προηγούμενο στην οικονομική ιστορία. Κρατάνε κάποιοι τη νομισματική τους ισχύ και η οικονομία κατακεραυνώνεται!

Οι άνθρωποι θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο! Δεν μπορώ να καταλάβω - το ρωτάω με κάθε ειλικρίνεια- πόσα κιλά μαλάκες είναι; Γιατί ή μαλάκες είναι ή απατεώνες.

Όλα αυτά τα κάνουν βέβαια για δύο λόγους: 1) Να προστατεύσουν τις καταθέσεις και 2) Να προστατεύσουν τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών που διαμορφώνουν την ήδη υποτιμημένη αξία τους.

Δεν μπορώ να καταλάβω ρε γαμώτο αλσχάιμερ έπαθαν όλοι πρόωρα; Ξέχασαν τα βασικά οικονομικά που ήξεραν; Είναι καθυστερημένοι;

Αυτά είναι οικονομικά 1ης μεταπτυχιακού το πολύ....

Προσέξτε, μην με μπερδεύετε με άλλους, εγώ αυτή την στιγμή δεν κάνω αντιπολίτευση αρχών (αν και το κάνω άλλες φορές) λέγοντας μην μειώνετε τους μισθούς των ΔΕΚΟ. Αντίθετα, σε αυτή την ανάρτηση λέω ότι αν θέλετε να μειώσετε τους μισθούς κάνετε και το ελάχιστα λογικό πράγμα να οδηγήσετε και την υπόλοιπη οικονομία σε αποπληθωρισμό. Με τους εργαζόμενους μόνο δεν γίνεται τίποτα, ίσα ίσα τους βασανίζετε άσκοπα και καθυστερείτε την έξοδο της χώρας από την ύφεση.

Αυτά παθαίνει ένας πρωθυπουργός όταν δεν έχει ιδέα από οικονομικά, αυτά παθαίνει μια κυβέρνηση που είναι πολύ πιο νεοφιλελεύθερη από τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό και υπό καθεστώς πανικού και τρομοκρατίας.

Η λειτουργία της αγοράς εδώ που φτάσαμε θα ήταν βάλσαμο! Εδώ όμως δεν λειτουργεί ούτε καν η αγορά να τσακίσει και να καταπιεί ορισμένα πρώην πρωτοπαλίκαρά της!

Με ρωτούσε σήμερα ένας φίλος μου πώς είναι δυνατόν με τόσους νομπελίστες συμβούλους να μην βλέπουν και να μην ξέρουν αυτά που πρέπει να γίνουν.

Μα ξέρετε τώρα τελευταία τι τους λένε οι σύμβουλοι; ΒΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ!!!

Ο Παπανδρέου όμως και ο οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός που έχει γαλουχηθεί στο παρακμιακό κλίμα των τελευταίων 40 ετών, δεν είναι διατεθειμένος να παραμείνει στην εξουσία μόνο και μόνο για να διαχειριστεί την χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ (άσε που και αυτή άτυπα διαλύεται).

Κάποιος όμως πρέπει να αποφασίσει την "Απόβαση στη Νορμανδία" αλλιώς η κατάσταση θα συνεχίσει να χρονίζει χωρίς λύσεις. Επειδή όμως κανείς δεν έχει τα αρχίδια να πει την αλήθεια με το όνομά της οδηγούμαστε σε μια εικονική πραγματικότητα του ψέματος.

Και επειδή αυτό το βλέπουν στην κυβέρνηση, και μάλλον κάποιοι ελάχιστοι σοβαροί σύμβουλοι τους το εισηγούνται κιόλας, αν στην επόμενη συνάντηση των Ευρωπαίων πολιτικών ηγετών δεν βρεθούν ριζικές λύσεις μάλλον ο ΓΑΠ θα πάει σε εκλογές για να δημιουργηθεί μια κυβέρνηση συνασπισμού.

Έτσι στο τέλος θα βγάλουν και μάγκα τον Καραμανλή, τον πιο άχρηστο πρωθυπουργό των τελευταίων 250 ετών, τον πρωθυπουργό της χρεοκοπίας και των σκανδάλων που το έβαλε σαν κότα στα πόδια. Μάγκα θα τον κάνουν στο τέλος!

Ακόμη όμως και τότε εγώ θα φωνάζω γι' αυτό το αισχρό πράγμα που κάποια άθλια υποκείμενα τόλμησαν να σκεφτούνε, ότι είναι δηλαδή δυνατόν να γίνει μονομερής αποπληθωρισμός της οικονομίας με θυσίες ΜΟΝΟ εργαζομένων. Μια σκέψη αδίστακτης αθλιότητας και πανικού που δείχνει και πόσο πολύ σέβονται τους εργαζόμενους τους οποίους τους έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια....

Αν υπήρχε ένας σε αυτή την χώρα με αξιοπρέπεια θα έπρεπε αυτή την στιγμή να έχουν ΗΔΗ χρεοκοπήσει 2 με 3 τράπεζες, η χώρα να έχει κηρύξει καραμπινάτη χρεοκοπία, να έχει διαπραγματευτεί τι θα πληρώσει και τι όχι, να έχει βγει από το ευρώ και ήδη η οικονομία να είχε μπει σε ραγδαία αναπτυξιακή τροχιά έχοντας κάνει και διαρθρωτικές αλλαγές, δεν λέω όχι.


Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο λόγω ορισμένων υβριστικών - σκληρών εκφράσεων, δεν ενδείκνυται για αναδημοσιεύσεις.

ΠΗΓΗ : http://greekrider.blogspot.com

(σ.w_e:Έτσι λες??)

Γιάννης Βαρουφάκης – Νέες Βερσαλλίες στοιχειώνουν την Ευρώπη ή Furiosa Teutonicorum insania1

1. Προσωπική αρετή, ελληνικές παραβιάσεις και η κληρονομιά των Βερσαλλιών


Οι Γερμανοί θεωρούν τους Έλληνες ανυπόφορα σπάταλους. Σκληρά εργαζόμενος, καλά εκπαιδευμένος, καινοτόμος, τεχνολογικά προχωρημένος, και με μια ιστορία ουσιαστικού σφιξίματος της ζώνης όταν η χώρα του αντιμετώπισε σοβαρή πτώση της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της,[2] ο γερμανικός λαός είναι τώρα έξαλλος που η ασωτία ενός μικρού έθνους μπορεί να ταρακουνήσει βίαια τα θεμέλια στα οποία επένδυσε τη συλλογική μεταπολεμική ενέργεια του: τη σταθερότητα του νομίσματός του.


Η οργή του είναι ιδιαίτερα κατανοητή αν τοποθετηθεί στο ιστορικό πλαίσιο. Όταν το γερμανικό έθνος συνθηκολόγησε μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, οι σύμμαχοι αξίωσαν το νόμιμο αλλά και παράλογο δικαίωμά τους από το συλλογικό του σώμα. Κανένας οίκτος, καμιά τύψη, καμιά μεγαλοψυχία για τους νικημένους. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών επέβαλε βαριές αποζημιώσεις στο ήδη ηττημένο και αποδεκατισμένο έθνος και άφησε το λαό του να τα βγάλει πέρα μόνος του, αφού ο πλούτος του έθνους λεηλατήθηκε από τους νικητές.


Ενώ ο υπόλοιπος ανεπτυγμένος κόσμος συμμετείχε ξανά στη Χρυσή Βάση, το μοναδικό νόμισμα εκείνης της εποχής, η Γερμανία υποχρεώθηκε να παραμείνει εκτός (καθώς δεν της είχε απομείνει χρυσός μετά την ατιμωτική ήττα) και να τυπώσει το δικό της χρήμα. Καθώς βρέθηκε αποστερημένη από επενδύσεις και υποχρεωμένη να πληρώνει αποζημιώσεις μεταξύ 2% και 3% ετησίως στους νικητές, το νόμισμά της άρχισε αναπόφευκτα να υποτιμάται. Το αποτέλεσμα ήταν ένας υπερ-πληθωρισμός που σάρωσε τις κερδισμένες με μόχθο καταθέσεις της γερμανικής μεσαίας τάξης και έστρωσε το δρόμο για την ανάληψη της εξουσίας από τους Ναζί, αφού πλέον οι κραδασμοί της κρίσης του 1929 είχαν αγγίξει την ήδη ρημαγμένη χώρα. Τα υπόλοιπα, όπως λένε, ανήκουν στην ιστορία.


Από τότε η Γερμανία αποφάσισε, περίπου ομόφωνα, να μην ξαναβρεθεί ποτέ σε ένδεια λόγω κατάρρευσης του νομίσματος. Μολονότι συνεισφέρει ευχαρίστως και με το παραπάνω στον προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χρεώνεται μεγάλους λογαριασμούς όταν κάποιο ευρωπαϊκό πρόγραμμα το απαιτεί, το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να καταλάβει είναι οποιαδήποτε παραβίαση της αυστηρής νομισματικής πολιτικής που κράτησε ισχυρό το DeutschMark, το οποίο μεταφέρθηκε στο νέο πανευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ.


Τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση της Αθήνας ανακοίνωσε ότι το έλλειμμα της Ελλάδας ήταν διπλό από εκείνο που η προηγούμενη κυβέρνηση ανέφερε, οι Γερμανοί δεν πίστευαν στα μάτια τους. Αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι ακόμη κι ένα νοτιοευρωπαϊκό κράτος μπορούσε να εμπλακεί σε τέτοιο παιχνίδι εξαπάτησης. Λίγους μήνες αργότερα, όταν οι χρηματαγορές συσπειρώθηκαν κατά των ελληνικών ομολόγων, πολλοί Γερμανοί θεώρησαν ότι οι Έλληνες πήραν αυτό που τους άξιζε.


Θεωρήθηκε ως δίκαιη ανταπόδοση, ειδικά στη νοοτροπία ενός έθνους που τον περασμένο αιώνα αποδέχτηκε τη συλλογική τιμωρία του και κατάφερε να βγει από το τέλμα μέσα από σκληρή δουλειά και εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα έπρεπε κι αυτή να πληρώσει για τις αμαρτίες της. Για τους Γερμανούς, το θέμα δεν ήταν το κόστος της διάσωσης του ελληνικού κράτους από τα νύχια των χρηματαγορών. Το θέμα ήταν ότι η Ελλάδα έπρεπε να υποστεί την τιμωρία που της άξιζε επειδή έθεσε σε κίνδυνο μια λέσχη που παραμέρισε με αβρότητα τους κανόνες για να τη δεχτεί ως μέλος της. Κι επειδή η εν λόγω λέσχη είναι αυτή που εκδίδει το νόμισμα στο οποίο ο γερμανικός λαός εμπορεύεται, αποταμιεύει και για το οποίο είναι συλλογικά περήφανος, η τιμωρία απέκτησε τη σημασία ενός καίριου δεσμευτικού τελετουργικού.


2. Η πραγματική κληρονομιά των Βερσαλλιών


Το πρόβλημα με την ηθική προσβολή είναι ότι σπανίως αποτελεί μια λογική βάση οικονομικής πολιτικής. Η προσωπική αρετή είναι σημαντική αλλά είναι αβέβαιος οδηγός για τον χειρισμό μιας κρίσης και κακός ιστορικός σε ό, τι αφορά τις αιτίες της. Ένα καλό παράδειγμα είναι η προαναφερόμενη Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919 που καταδίκασε τη Γερμανία σε μακροχρόνιες αποζημιώσεις. Τότε, οι νικητές ένιωθαν δικαιωμένοι ηθικά που επέβαλαν βαριές ποινές στη χώρα που είχε αρχίσει τον πιο φονικό πόλεμο μέχρι τότε.


Ήταν όμως φρόνιμο; Όχι, δεν ήταν. Ο Τζον Μέϊναρντ Κέϊνς, που επρόκειτο αργότερα να φωτίσει σημαντικά την ικανότητα του καπιταλισμού να σκοντάφτει, να πέφτει και ύστερα να αδυνατεί να σταθεί ξανά στα πόδια του χωρίς βοήθεια, βρισκόταν στις Βερσαλλίες καά την επεξεργασία της Συνθήκης. Μόλις επέστρεψε στο Κέμπριτζ, έβαλε σε τάξη τις σκέψεις του και κατέληξε σε ένα ζοφερό συμπέρασμα.


Με δυο λόγια, ο Κέϊνς είπε ότι οι νικητές επέβαλαν στους νικημένους μια Συνθήκη που δεν ήταν μόνο ανελέητη αλλά και αυτοκαταστροφική για τους νικητές. Με αυτή την έννοια, η τιμωρία είχε ένα τίμημα που οι νηκητές δεν υπολόγισαν καλά, ένα τίμημα εξίσου εξωφρενικό για τους τιμωρημένους όσο και για τους τιμωρούς. Και ο Κέϊνς είχε δίκιο!


Οι αποζημιώσεις αποδείχτηκαν ανεπαρκείς για τη βελτίωση των οικονομιών της Γαλλίας και της Βρετανίας, κατάφεραν όμως να αποστραγγίσουν τη γερμανική οικονομία από ζωή και, επομένως, να δημιουργήσουν τις συνθήκες του υπερπληθωρισμού που προετοίμασε την κοινωνία για τη μετεωρική άνοδο του Χίτλερ.


Μετά το 1929 και την κοσμοϊστορική κρίση της Γουόλ Στριτ που μεταδόθηκε σαν ιός με τη μορφή της Μεγάλης Ύφεσης παντού, οι χώρες που είχαν απολαύσει χαμηλό πληθωρισμό χάρη στη Χρυσή Βάση της δεκαετίας του 1920 συνειδητοποίησαν ξαφνικά ότι, σε εποχές αποπληθωρισμού, το κοινό νόμισμα είναι σαν μια μπάλα αλυσσοδεμένη στο πόδι ενός ανθρώπου που πνίγεται. Ανίκανες να συντονίσουν τις οικονομικές πολιτικές, άρχισαν να πηδούν από το πλοίο η μια μετά την άλλη εγκαταλείποντας το ενιαίο νόμισμα (τη Χρυσή Βάση) κι αρχίζοντας έναν αποπληθωριστικό πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Οι άμεσες αιτίες του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού πανικού- γιατί περί αυτού πρόκειται- είναι εμφανείς. Οφείλονται στην καταστροφική πτώση της αξίας του χρήματος, όχι μόνο στα εμπορεύσιμα είδη, αλλά σε όλα τα περιουσιακά στοιχεία…Οι δανειολήπτες όλων των ειδών ανακαλύπτουν ότι τα χρεώγραφά τους δεν ισοδυναμούν πλέον με τα χρέη τους….Λίγες κυβερνήσεις έχουν ακόμη αρκετά έσοδα για να καλύψουν τις σταθερές χρεώσεις για τις οποίες είναι υπόλογες. Επιπλέον, μια κατάρρευση αυτού του είδους αυτοτροφοδοτείται.[3]


Το αποτέλεσμα της ανικανότητας διαχείρισης μιας απλής αλήθειας, δηλαδή να υποχρεωθούν οι ελλειμματικές χώρες να αποπληθωρίσουν, ήταν μια μάστιγα στο σπίτι των (μέχρι τότε) πλεονασματικών χωρών, μαζική φτώχεια για όλους κι ένας πραγματικός πόλεμος που η ανθρωπότητα προσπαθεί από τότε να ξεπεράσει. Όπως λέει ο Κέϊνς:



…η ανειλικρινής αποδοχή….αδύνατων όρων που δεν θα μπορούσε να φέρει σε πέρας (έκανε) τη Γερμανία σχεδόν εξίσου ένοχη που αποδέχτηκε κάτι που δεν μπορούσε να εκπληρώσει με τους Συμμάχους που επέβαλαν κάτι που δεν είχαν δικαίωμα να αξιώσουν.[4]


Εάν οι Βερσαλλίες μας διδάσκουν κάτι, είναι ότι οι ισχυροί δεν επιβάλλουν πάντα στους νικημένους μια Συνθήκη που ανταποκρίνεται στα ίδια τους τα συμφέροντα. Μερικές φορές παρασύρονται από τη βιασύνη τους να τιμωρήσουν, σφίγγουν τους μυς τους περισσότερο απ’ ό, τι θα έπρεπε και καταλήγουν να τιμωρήσουν τον εαυτό τους. Αυτός είναι ο φόβος μου σχετικά με το πρόσφατο οικονομικό πακέτο που επέβαλαν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε μια άλλη ηττημένη χώρα: την Ελλάδα.


3. Οι νέες Βερσαλλίες


Στην εισαγωγή του βιβλίου του για τις συνέπειες της Συνθήκης των Βερσαλλιών, ο Κέϊνς έγραψε τα ακόλουθα:


Ωθούμενος από τρελές ψευδαισθήσεις και παράτολμη αυτοεκτίμηση, ο ελληνικός λαός ανέτρεψε τα θεμέλια πάνω στα οποία όλοι ζούσαμε και χτίζαμε. Αλλά οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης πήραν το ρίσκο να ολοκληρώσουν την καταστροφή που η Ελλάδα άρχισε, με ένα πακέτο οικονομικής στήριξης που εάν εφαρμοστεί θα υποσκάψει ακόμη ποερισσότερο, αντί να αποκαταστήσει, την ευαίσθητη, περίπλοκη οργάνωση, που ήδη ταρακουνήθηκε και διαλύθηκε με την κρίση του 2008, μέσω της οποίας και μόνο οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν να απασχολούνται και να ζουν.[5]


Δεν είναι, βέβαια, αυτά ακριβώς τα λόγια του Κέϊνς. Αλλά δεν απέχουν πολύ! Το μόνο που έκανα ήταν να αντικαταστήσω μερικές από τις λέξεις του με εκείνες που είναι τονισμένες πιο πάνω. Πράγματι, ο Κέϊνς θα μπορούσε να γράφει για την ελληνική δημοσιονομική καταστροφή και το πακέτο του ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ που επιβλήθηκε αποτελεσματικά στο χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος.


Το επιχείρημά μου εδώ είναι απλό: Το πακέτο των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ είναι το πιο παράξενο είδος τιμωρίας. Στην πραγματικότητα, είναι μια παράλογη ποινή επειδή:


α) αποτελεί μια άσπλαχνη και ασυνήθιστη τιμωρία
β) πρόκειται να ζημιώσει τους τιμωρούς πολύ περισσότερο από μια πιο δίκαιη τιμωρία στην Ελλάδα.[6] Κατά μεγάλη ειρωνεία, από αυτή την άποψη, δεν διαφέρει πολύ την πρωτότυπη Συνθήκη των Βερσαλλιών.


Γιατί ισχυρίζομαι ότι το πακέτο των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ αποτελεί τιμωρία, όταν αυτό που λένε ότι κάνει είναι ότι σώζει την Ελλάδα από τη χρεοκοπία; Επειδή, νομίζω, δεν κάνει τίποτα τέτοιο. Με τα υπέμετρα επιτόκια που χρεώνει και με δεδομένη την αταλάντευτη αντίστασή του σε οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση του υπάρχοντος ελληνικού χρέους, ωθεί την Ελάδα σε περαιτέρω πτώχευση. Ακριβώς όπως ένας άσπλαχνος γιατρός δίνει αρκετά φάρμακα ώστε να κρατήσει λίγο ακόμη τον ασθενή στη ζωή έτσι ώστε να εξακολουθεί να υποφέρει ακόμη από βασανιστικό πόνο, αλλά όχι αρκετά για να τον αποτρέψει να απαλλαγεί από τη θανάσιμη αγωνία, έτσι και το πακέτο των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ παρατείνει την αγωνία του ελληνικού κράτους χωρίς να αποτρέπει την αναπόφευκτη χρεοκοπία. Κι όταν έρθει η χρεοκοπία, θα έρθει σε μια εποχή μικρότερου εθνικού εισοδήματος και υψηλότερου συνολικά επιπέδου χρέους. Δεν είναι λοιπόν παράλογο να περιγράψουμε αυτό το πακέτο ως μια άσπλαχνη και ασυνήθιστη τιμωρία.


Πέραν αυτού, γιατί ισχυρίζομαι ότι το πακέτο των ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ είναι αυτοκαταστροφικό για πλεονασματικές χώρες όπως η Γερμανία που παρέχουν τα πρόσθετα δάνεια; Η απάντηση είναι απλή: Μετά την Κρίση του 2008, η Γερμανία σάλπαρε σε μη χαρτογραφημένα τρικυμιώδη ύδατα. Για πρώτη φορά σε τριάντα χρόνια, το πλεόνασμά της δεν απορροφήθηκε από το εμπορικό έλλειμμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέχρι το 2008, το γερμανικό θαύμα ήταν οικοδομημένο όχι μόνο πάνω στην τυπική γερμανική σκληρή εργασία και δημοσιονομική υπευθυνότητα αλλά επίσης στη μεγάλη δημοσιονομική ʺ ανευθυνότητα ʺ των Ηνωμένων Πολιτειών που είχαν αρκετά μεγάλα ελλείμματα ώστε να απορροφούν τη βιομηχανική παραγωγή των μεγάλων εθνών της Ευρώπης και της Ασίας. Τώρα, χρειαζόμαστε νέες πηγές δημοσιονομικής ʺ ανευθυνότητας ʺ, έτσι ώστε η Siemens, η BMW και οι υπόλοιποι λαμπεροί βιομηχανικοί γίγαντες της Γερμανίας να μπορούν να βρουν αγοραστές.


Σε αυτό το πλαίσιο, το να μετατρέπεις χώρες όπως η Ελλάδα σε μια χτυπημένη απ’ τον ήλιο άγονη γη και να υποχρεώνεις την υπόλοιπη Ευρωζώνη σε ένα ακόμη πιο γρήγορο, καθοδικό σε ό, τι αφορά τον αποπληθωρισμό των χρεών φαύλο κύκλο, είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να υπονομεύσεις την οικονομία της ίδιας της Γερμανίας. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θα έχει τις ερήμους που της αξίζουν, αξίζουν οι σκληρά εργαζόμενοι Γερμανοί μια πολιτική ελίτ που τους οδηγεί ολοταχώς στην οικονομική καταστροφή;


Δεν πιστεύω ότι το αξίζουν. Αλλά έχει συμβεί στο παρελθόν και μπορεί να ξανασυμβεί. Για να αναφερθώ, για μια τελευταία φορά, στο βιβλίο που έγραψε ο Κέϊνς το 1920 για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών:


Ίσως να είναι ιστορικά αληθινό ότι καμιά τάξη της κοινωνίας δεν χάνεται παρά από το ίδιο της το χέρι.[7]


Σημειώσεις

[1] – Μεταφρασμένο σε ʺ Το παραλήρημα παραφροσύνης των Γερμανώνʺ. Βλέπε E.F.Heckscher, Mercantilism, Αναθεωρημένη 2η έκδοση, Λονδίνο: London: Allen & Unwin, 1962, τ. 1. σ. 56

[2] – Μετά την επανένωση, στο μέσο της δεκαετίας του 1990 και ύστερα πάλι από το 2002

[3] – John Maynard Keynes (1922). ʺ The World’s Economic Outlookʺ. The Atlantic Monthly.

[4] – Dr Melchior: A Defeated Enemyʺ στο Two Memoirs (1949), επανεκδόθηκε στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σ. 428

[5] – Αντικατέστησα το γερμανικός με ʺελληνικόςʺ, το γαλλικός και βρετανικός με ʺ ευρωπαϊκόςʺ, το γερμανικός με Ελλάδα, το Ειρήνη με ʺ πακέτο οικονομικής στήριξηςʺ, το πόλεμος με ʺ την κρίση του 2008ʺ. Βλέπε ʺ Introduction to John Maynard Keynes”. The Economic Consequences of the Peace, Harcourt Brace New York, 1920.

[6] – Αφήνοντας την Ελλάδα σε αθέτηση και επιτρέποντας στην ΕΚΤ να χρηματοδοτήσει τις τράπεζες (ελληνικές, γαλλικές και γερμανικές).

[7] – Κεφάλαιο 6, σ. 238, The Economic Consequences of the Peace, Harcourt Brace New York, 1920


Ιστοσελίδα / Γιάνης Βαρουφάκης

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι καθηγητής οικονομικής θεωρίας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθυντής του Τομέα Πολιτικής Οικονομίας του ιδίου Τμήματος.

Σεβόμαστε την απεργία, υπηρετούμε την ενημέρωση

15/12/2010 06:00

Ενόψει των προγραμματισμένων κινητοποιήσεων της ΕΣΗΕΑ, η Διοίκηση της DPG Digital Media, ανακοινώνει την υπεύθυνη στάση που θα κρατήσουν όλα τα διαδικτυακά της μέσα, με γνώμονα πάντα την συνεχή, έγκυρη και αντικειμενική πληροφόρηση του αναγνωστικού της κοινού.

Η Διοίκηση της DPG Digital Media σέβεται και αναγνωρίζει το δικαίωμα στην απεργία όλων των συνεργατών-μελών της ΕΣΗΕΑ.

Διαχωρίζει όμως ξεκάθαρα τη θέση της και γνωστοποιεί στο ευρύ διαδικτυακό αναγνωστικό κοινό, ότι τα ηλεκτρονικά μέσα ιδιοκτησίας DPG θα λειτουργήσουν κανονικά, παρέχοντας έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση κατά τη διάρκεια των απεργιών που έχει προκηρύξει η ΕΣΗΕΑ.

Οι λόγοι που μας οδήγησαν στην ανωτέρω απόφαση είναι:

1) Η ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών (και συγκεκριμένα, των Ελλήνων χρηστών του Ίντερνετ εντός και εκτός ελληνικών συνόρων) αποτελεί για μας πρωταρχικό σκοπό ύψιστης σημασίας, ιδιαιτέρως δε, σε περιόδους έντονης κρίσης και επαναλαμβανόμενων απεργιών, οι οποίες ελοχεύουν τον κίνδυνο της ελλιπούς πληροφόρησης ή κάποιες φορές, ακόμη και της παραπληροφόρησης.

2) Είμαστε κάθετα αντίθετοι με τις τακτικές και τις νοοτροπίες των ηγετικών στελεχών της ΕΣΗΕΑ.
Πώς ζητά ο κ. Σόμπολος την στήριξη όλων εκείνων των χιλιάδων νέων δημοσιογράφων που εργάζονται σε ιντερνετικά μέσα, όταν την ίδια στιγμή η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ αρνείται να τους αναγνωρίσει ως ισότιμα μέλη;
Ποιους δημοσιογράφους άραγε εκφράζει-εκπροσωπεί πλέον ο κ. Σόμπολος και η λοιπή ηγετική ομάδα της ΕΣΗΕΑ;
Ποια η στάση της ηγεσίας της ΕΣΗΕΑ απέναντι στα διαδοχικά λουκέτα σε σειρά εντύπων που ως αποτέλεσμα είχαν να μείνουν άνεργοι εκατοντάδες δημοσιογράφοι;

Ποιες είναι οι προσπάθειες για την προάσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των χιλιάδων μη προνομιούχων δημοσιογράφων;
Αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία ζητούν άμεσα σαφείς απαντήσεις, καθώς η πλειονότητα των έντιμων και ικανών δημοσιογράφων, οδηγείται και θα οδηγηθεί με ακόμη ταχύτερους ρυθμούς στην ιντερνετική απασχόληση, ενώ η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ή να μην επιθυμεί να αντιληφθεί τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στον χώρο της ενημέρωσης.

3) Η ελληνική κοινωνία δικαίως έχει ταυτίσει συγκεκριμένα πρόσωπα και αντιλήψεις συνδικαλιστών με ένα σάπιο σύστημα το οποίο αποδομείται με ταχείς ρυθμούς. Δικαίως, γιατί αυτά τα πρόσωπα, με το βίο και τις αποφάσεις τους, κατέδειξαν εμφανώς ποιους σκοπούς υπηρέτησαν και υπηρετούν.
Εμείς, μένοντας έξω από τέτοιου είδους παιχνίδια, δεν δεχόμαστε να γίνουμε μέρος αυτού του συστήματος, αντιδρούμε ουσιαστικά, παρέχοντας συνεχή και έγκυρη ενημέρωση, αφουγκραζόμενοι την κοινή γνώμη, εγκαθιδρύουμε ένα νέο ήθος και αποδεσμευμένοι από συμφέροντα, πρωτοστατούμε ενάντια σε εκείνους που επιθυμούν να χειραγωγήσουν την ενημέρωση.

Η αλήθεια στο διαδίκτυο δεν μπορεί να μείνει κρυφή! Γι’ αυτό η ενημέρωση πρέπει να είναι διαρκής και ακατάπαυστη.

Και ας μην ξεχνάμε, ισχυρός πολίτης είναι ο σωστά ενημερωμένος πολίτη

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Συμμορία ληστών το ΠΑΣΟΚ

Σε αδίστακτη πολιτική συμμορία ληστών στην υπηρεσία των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου αναδεικνύεται η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου – του πιο μισητού πολιτικού καθάρματος που κυβέρνησε ποτέ την Ελλάδα. Τέτοιο μίσος εναντίον των εργαζομένων δεν είχαν δείξει ούτε οι φασίστες δικτάτορες που κατά καιρούς κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία στη χώρα. Οι αλλεπάλληλοι αντεργατικοί νόμοι που προωθεί ο Γ. Παπανδρέου του εξασφαλίζουν αβίαστα την πρώτη θέση στη λίστα των πιο μισητών υπηρετών του κεφαλαίου σε όλη την ελληνική ιστορία.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ


Πρόκειται για τόσο αχαλίνωτο αντεργατικό όργιο που ακόμη και το ΔΝΤ θεωρεί πως είναι δυσφήμιση για την απάνθρωπη εικόνα του παγκοσμίως να εμφανίζεται ότι ταυτίζεται με την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου!!! Όπου βρεθεί κι όπου σταθεί το τελευταίο διάστημα, ο γκαουλάιτερ του ΔΝΤ στην Αθήνα Πολ Τόμσεν διακηρύσσει δημοσίως, σε κάθε ομιλία του, ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε ποτέ από την κυβέρνηση Παπανδρέου να μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα! Δεν έχει ξαναγίνει αυτό πουθενά στον κόσμο: Να βγαίνει το ΔΝΤ από ...αριστερά(!!!) σε κάποια κυβέρνηση – και μάλιστα η κυβέρνηση αυτή να είναι του λεχρίτη του... προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Είναι όντως εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έφτασε μέχρι του σημείου να δώσει το δικαίωμα στον κάθε ιδιώτη εργοδότη να μειώνει όσο θέλει (!) τους μισθούς των εργαζομένων του, με προσωρινό κατώτατο φράγμα μόνο τα 740 ευρώ μεικτά του ελάχιστου μισθού, που καθορίζει η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας.

Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι η κάθε μεγάλη επιχείρηση που απασχολεί στη χώρα μας π.χ. μηχανικούς ή γιατρούς με 30 ή και περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας και τους αμείβει με 2.300 ή 3.000 ευρώ ή και περισσότερα, έχει το δικαίωμα από τον Γ. Παπανδρέου να τους μειώσει το μισθό και να τους ρίξει ακόμη και στα... 740 ευρώ! Εννοείται ότι η τεράστια μάζα των εργαζομένων που δουλεύει με 1.000 ή 1.500 ή 2.000 ευρώ μεικτά ταχύτατα θα βουλιάξει προς τα 740 ευρώ! Μεικτά, για να μην ξεχνιόμαστε. Στην περίπτωση του ιδιωτικού τομέα, όπως είναι ευνόητο, δεν υπάρχει ούτε καν το πρόσχημα ότι τα κέρδη από τη μείωση των μισθών πάνε στα κρατικά ταμεία και από εκεί στους ξένους τοκογλύφους που δανείζουν την κυβέρνηση. Στην περίπτωση των ιδιωτών όλα τα λεφτά που εξοικονομούνται από τη μείωση των μισθών πάνε ολόκληρα στην τσέπη του εργοδότη – και χάνονται κι από πάνω τεράστια ποσά που αντιστοιχούν στις ασφαλιστικές εισφορές των ποσών που περικόπτονται από τους μισθούς και θα πήγαιναν στα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ χάνει και απευθείας το κράτος φορολογικά έσοδα εξαιτίας των μισθών που περικόπτονται και που είναι τα μόνα σίγουρα φορολογικά έσοδα, αφού κόβονται απευθείας από την πηγή χωρίς να ερωτηθούν οι εργαζόμενοι.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με αδίστακτους υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτή είναι η πραγματική φύση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος άλλωστε έχει έτοιμες τις βαλίτσες του να την κοπανήσει από την Ελλάδα μόλις δυσκολέψουν τα πράγματα. Ξέρει ότι αποκλείεται να εκλεγεί για δεύτερη τετραετία και ως εκ τούτου είναι εξαιρετικά επικίνδυνος πολιτικά. Ξεπουλάει τα πάντα στο κεφάλαιο, στους Αμερικάνους και στην ΕΕ με την πρώτη ευκαιρία, ελπίζοντας να τον ανταμείψουν με τη θέση του ΓΓ του ΟΗΕ για τις υπηρεσίες του. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι κανένας δεν έχει βάλει ακόμη θέμα στη Σοσιαλιστική Διεθνή να τον καθαιρέσουν από πρόεδρο, αφού έχει αποδειχθεί με τη διακυβέρνησή του... ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού, ώστε να πάψει τουλάχιστον για τα μάτια του κόσμου να αποτελεί «κινητό διασυρμό» της υποτιθέμενης σοσιαλδημοκρατίας. Έχει πλάτες ο Γιωργάκης - Τσολάκογλου που αποδεικνύεται «Ντίλινγκερ του κεφαλαίου»! Δεν είναι τυχαίο φυσικά που για την εκπλήρωση της αποστολής του τον έχουν πλαισιώσει με ένα οικονομικό επιτελείο οργάνων του διεθνούς κεφαλαίου. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου ήταν υπάλληλος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι επί εφτά χρόνια. Η Παναρίτη, αυτή η παντελώς άγνωστη και εξτρεμιστικά νεοφιλελεύθερη οικονομική σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου που την τοποθέτησε βουλευτή επικρατείας χωρίς καν να γνωρίζονται(!), ήταν υπάλληλος του ΔΝΤ πριν μας την φέρουν. Ο Χριστοδούλου, ο υπεύθυνος του δημόσιου χρέους, ήταν υπάλληλος της Γκόλντμαν Ζαξ. Καταλαβαίνουμε δηλαδή στα χέρια ποιών ανθρώπων βρίσκεται η ελληνική οικονομία!
Αυτοί όμως την αποστολή τους εκπληρώνουν. Εμείς θα ξυπνήσουμε να τους διώξουμε με κλωτσιές και τις πέτρες ή θα τους αφήσουμε να μας γδάρουν ζωντανούς; Αυτό είναι το ζήτημα. Τα άλλα περιττεύουν. Αυτό πρέπει να το αποδείξουμε με τη συμμετοχή μας στις απεργιακές κινητοποιήσεις όλης αυτής της εβδομάδας και πάνω από όλα στη γενική απεργία της Τετάρτης. Εκεί θα κριθεί εμπράκτως αν η οργή που αισθάνεται ο κόσμος της εργασίας θα μετατραπεί σε λάβα που κάψει την κυβέρνηση ή θα εκφυλιστεί σε κατάθλιψη αδράνειας. Ελπίζουμε, ευχόμαστε και εργαζόμαστε για να συμβεί το πρώτο. Διαφορετικά, το μέλλον μας προβλέπεται πολύ ζοφερό. Αυτοί δεν έχουν έλεος.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Οι Δον Κορλεόνε της παγκόσμιας διακυβέρνησης, Του Δημήτρη Καζάκη

Παρέλαση υψηλών προσωπικοτήτων της διεθνούς επιτήρησης και κηδεμονίας στην Αθήνα. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος - Καν ήλθε και απήλθε, αφού μίλησε στους υποτακτικούς του στην επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής και συναντήθηκε με τους βασικούς στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος της κατοχής, τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο της Ν.Δ. και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Αναμένονται εντός της εβδομάδας και οι επίτροποι Ρεν και Χαν με ανάλογη αποστολή. Τι γυρεύουν όλοι αυτοί στη χώρα; Γιατί τους έπιασε ο καημός και η πρεμούρα να έρθουν αυτήν ακριβώς την περίοδο; Ο λόγος είναι απλός: βρισκόμαστε μπροστά στην πιο δύσκολη φάση της θεσμοθετημένης κατοχής.

Το μνημόνιο μπορεί να έχει αποτύχει στους διακηρυγμένους στόχους του, αλλά έχει πετύχει στην κρυφή του επιδίωξη, δηλαδή να φέρει τη μεγάλη πλειονότητα σε κατάσταση απόγνωσης.

Ήρθε λοιπόν η ώρα των «διαρθρωτικών αλλαγών», των μεγάλων «μεταρρυθμίσεων» με τις οποίες θα ξεπουληθεί ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει σ' αυτήν τη χώρα, θα ιδιωτικοποιηθεί ολοκληρωτικά το κράτος και θα μετατραπεί ανοιχτά σε όργανο καταστολής και επιβολής της κατοχής. Έτσι θεωρούν οι μεγάλοι μας «εταίροι» ότι μπορούν να επιβάλουν στη χώρα και στον λαό της μια διαδικασία χρεοκοπίας εσαεί, επ' αόριστον, υπό καθεστώς επιμήκυν¬σης, αναδιάρθρωσης, ανάταξης ή «χρονικής αναπροσαρμογής» του χρέους.

Σκέφτηκε κανείς ποιοι είναι αυτοί οι κύριοι, όπως π.χ. ο Στρος - Καν, ο Μπαρόζο, ο Τρισέ και οι όμιοι τους, οι οποίοι απαρτίζουν τα διεθνή διευθυντήρια της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που τόσο λατρεύει ο κ. πρωθυπουργός;

Ποιοι είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν ολόκληρους λαούς με τέτοια περιφρόνηση; Από πού κρατά η σκούφια του κ. Στρος Καν, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν τι θα γίνει με την ελληνική νεολαία τώρα που αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα της, απάντησε με χαρακτηριστική αναλγησία:

«Το ενδεχόμενο να φύγει η νεολαία είναι ένα ζήτημα που αναπτύσσεται σε πολλές χώρες. Είναι σημαντικό να τους δημιουργήσεις κίνητρα, γιατί, όταν επιστρέψουν στη χώρα τους, θα έχουν αποκτήσει εμπειρία. Κατανοώ την απελπισία τους που μπορεί να αποφασίσουν να φύγουν για το εξωτερικό. Καλώς, όταν αποκατασταθεί η ομαλότητα και υπάρξει ανάπτυξη, θα επανέλθουν» ήταν η απάντηση του επικεφαλής του ΔΝΤ. Με άλλα λόγια, είναι καλό και χρήσιμο που η απελπισία οδηγεί τους νέους μακριά από τη χώρα τους. Έτσι κερδίζουν σε εμπειρίες και γίνονται πολίτες του κόσμου.

Ο σκανδαλιάρης Ντομινίκ

Ποιος είναι όμως αυτός ο κύριος που μιλά έτσι για τη νεολαία και τις αγωνίες της; Ο Ντομινίκ Στρος - Καν αναδείχθηκε πρώτη φορά όταν το 1981 τέθηκε επικεφαλής του Κέντρου Μελετών και Έρευνας Αποταμιεύσεων του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας, που ήταν ένα ίδρυμα κρατικά χρηματοδοτούμενο από την κυβέρνηση της Γαλλίας.

Εκεί συνδέθηκε με το μεγάλο αφεντικό της ιδιωτικής ασφάλισης στη Γαλλία, τον Ντενις Κεσλερ, ο οποίος τον εισήνανε νια πρώτη φορά στον μυστικό κόσμο της γαλλικής ελίτ των μεγάλων επιχειρήσεων. Μαζί του οργάνωσε μια από τις πρώτες επιθέσεις στην κοινωνική ασφάλιση της Γαλλίας και ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για την ανάγκη κατάργησης της.

Η στάση του αυτή εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στους κύκλους των ισχυρών επιχειρηματιών και πολιτικών της Γαλλίας και έτσι σύντομα αναρριχήθηκε στην πολιτική για να γίνει υφυπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου το 1991 επιλεγμένος από τον ίδιο τον Φρανσουά Μιτεράν. Τη θέση κράτησε έως το 1993 και έφυγε με καλά εδραιωμένη τη φήμη του στους βιομηχανικούς και άλλους επιχειρηματικούς κολοσσούς ως ο «δικός τους άνθρωπος» στο σοσιαλιστικό κόμμα και τις κυβερνήσεις του.
Προσπαθώντας να εξαργυρώσει τη φήμη του αλλά και τις πολύ στενές διασυνδέσεις του με τις κορυφές των επιχειρήσεων και της πολιτικής, στήνει το 1994 μαζί με τον Ρεϊμόντ Λεβί, αφεντικό της Renault, τον Κύκλο της Βιομηχανίας. Πρόκειται για μια εταιρεία λόμπι με έδρα τις Βρυξέλλες και βασικό αντικείμενο την προώθηση των συμφερόντων των γαλλικών πολυεθνικών στα όργανα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Πρακτορεύει τα συμφέροντα των μεγαλύτερων ονομάτων της βιομηχανίας και του εμπορίου στη Γαλλία.

Όπως ήταν φυσικό, η υπηρεσία του αυτή δεν πήγε χαμένη, και το 1997, στην κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν, ορίζεται υπουργός Οικονομικών. Το πρώτο πράγμα που απασχόλησε τον Στρος - Καν ήταν το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα της Γαλλίας. Εγκαινιάζει ένα από τα πιο φιλόδοξα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της Γαλλίας, ενισχύοντας ξεδιάντροπα τα πιο μεγάλα ιδιωτικά μονοπώλια της χώρας.

«Η μεγαλύτερη έρευνα απάτης»

Ήταν τόσο ανοιχτοχέρης προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες, ώστε ο Ερνστ-Αντουάν Σελιέρ, πρόεδρος τότε της μεγαλύτερης εργοδοτικής οργάνωσης στη Γαλλία, της MEDEF, είχε πει για τον Στρος - Καν τον Ιούλιο του 1998: «Μπορεί ο υπουργός των Οικονομικών μας να μην είναι ο ιδανικότερος του κόσμου, αλλά σίγουρα κάνει ό,τι του είναι δυνατόν για να μη δημιουργήσει προβλήματα στους επιχειρηματίες».

Όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιους τύπους, το όνομα του συνδέεται με ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα στην ιστορία της Γαλλίας. Πρόκειται για το σκάνδαλο της γαλλικής πολυεθνικής Elf Aquitaine, η οποία χρηματοδοτούσε αδρά το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, αλλά και πολιτικούς άλλων χωρών, όπως στη Γερμανία. Η έρευνα για το σκάνδαλο αυτό χαρακτηρίστηκε από την «Gardian» (12.11.2007) ως η «μεγαλύτερη έρευνα απάτης στην Ευρώπη από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου... Η EIF είχε μετατραπεί σε ιδιωτική τράπεζα για αξιωματούχους που ξόδευαν 200 εκατ. λίρες σε πολιτικές εκδουλεύσεις, ερωμένες, υψηλή τέχνη, βίλες και διαμερίσματα».

Στο σκάνδαλο αυτό φιγουράριζαν πολλά κυβερνητικά στελέχη, μαζί τους και ο κ. Στρος - Καν, ο οποίος είχε αφήσει όνομα για την ιδιαίτερη αδυναμία του στο γυναικείο φύλο και τις απολαύσεις της ζωής.

Όπως ήταν φυσικό, κανένας πολιτικός δεν βρέθηκε ένοχος, αν και η έρευνα αποκάλυψε μίζες εκατομμυρίων. Παρά την επίσημη αθώωση του, το σκάνδαλο αυτό θα συνεχίσει να κυνηγά τον Στρος - Καν μέχρι τη στιγμή που θα επιλεγεί να γίνει διευθύνων σύμβουλος του ΔΝΤ το 2007. Η υπηρεσία σε τέτοιους οργανισμούς επιτρέπει σε τύπους σαν τον Στρος -Καν αφενός να γλιτώνουν από τα δύσκολα και αφετέρου να μη δίνουν λογαριασμό για τα πάθη και τις εξαρτήσεις τους. Έτσι, μπορεί ελεύθερα να υπηρετεί τα συμφέροντα που υπηρετούσε πάντα και να ασκείται στα βίτσια του, κυρίως στο κυνήγι του πλούτου και του ωραίου φύλου, δίχως να νοιάζεται για το αν θα κληθεί κάποτε να δώσει λογαριασμό.

Οι οργανισμοί σαν το ΔΝΤ εξασφαλίζουν πλήρη ασυλία για τους ανώτατους αξιωματούχους τους.

Ο Μανουέλ των αγορών γκρέμισε την Πορτογαλία

Μήπως όμως είναι καλύτερος ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο; Αυτός ο κύριος εξασφάλισε την τωρινή του θέση οδηγώντας τη χώρα του στη μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση στην ιστορία της, η οποία σήμερα την οδηγεί στη χρεοκοπία. Ο Μπαρόζο έγινε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας στις 6 Απριλίου 2002. Ως πρωθυπουργός δήλωσε ότι πάνω απ' όλα προέχει η μείωση του κρατικού ελλείμματος, για το οποίο, όπως πάντα, ευθύνεται η διαφθορά όχι της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά των δημοσίων υπαλλήλων και της κοινωνίας. «Ποτέ άλλοτε από την εποχή της ίδρυσης της Πορτογαλίας τον 12ο αιώνα δεν είχε τεθεί στο κέντρο της προσοχής σε τέτοιο βαθμό το έλλειμμα και η ανάγκη περιορισμού της κρατικής σπατάλης. Επιτέλους απαλλασσόμαστε από την ιδέα ότι το κράτος είναι πιο σημαντικό από την ιδιωτική πρώτοβουλία» δήλωνε ο Μπαρόζο το 2004.

Τους χρεοκόπησε!

Και το «Economist» (25.5.2004), εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη των διεθνών αγορών, έγραφε διθυραμβικά: «Στα δυο χρόνια της διακυβέρνησης του, ο κ. Ντουράο Μπαρόζο έχει διακηρύξει δυο "μεγάλες νίκες" στην πάλη του για υγιή δημοσιονομικά. Το 2002 περιέκοψε το έλλειμμα του προϋπολογισμού που κληρονόμησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις από το 4,4% στο 2,7% του ΑΕΠ, μόνο μέσα σε οκτώ μήνες. "Αμφιβάλλω αν κάποια άλλη χώρα στην Ευρώπη θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο" υπερηφανεύεται. Τον περασμένο χρόνο κράτησε το έλλειμμα μόλις στο 2,8%. Πιστεύει επίσης ότι έχει εισαγάγει περισσότερες μεταρρυθμίσεις από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης με πιο υγιείς οικονομίες».

Όλα αυτά φυσικά συνοδεύονταν από μια άγρια περικοπή μισθών και λαϊκών εισοδημάτων, δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και ένα από τα πιο φιλόδοξα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων στην Ε.Ε. Κι όλα αυτά για να τηρηθεί αυστηρά το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ευρωζώνης. Σας θυμίζει τίποτε; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η πορτογαλική οικονομία να βυθιστεί σε μια ύφεση, από την οποία δεν έχει βγει ακόμη, ενώ σήμερα την οδηγεί στη χρεοκοπία και τον μηχανισμό στήριξης.
Η επίσημη ανεργία από το 4,1% το 2002 εκτινάχθηκε στο 6,4% το 2004, για να φτάσει σήμερα να είναι γύρω στο 10%. Η φτώχεια από το 13% του πληθυσμού έφτασε σε τρία χρόνια στο 18%, ενώ σήμερα υπερβαίνει το 20%.

Ακόμα και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας από 78% της Ε.Ε. των 27 το 2000 βυθίστηκε στο 75% το 2004, επίπεδο στο οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα. Αλλά και η μείωση των κρατικών ελλειμμάτων αποδείχτηκε ότι ήταν υπόθεση εντελώς προσωρινή, παρά την άγρια λιτότητα, και προϊόν μαγειρέματος στοιχείων. Όταν το 2005 ανατράπηκε η κυβέρνηση του κ. Μπαρόζο και αναδείχθηκε νέα, αποκαλύφθηκε ότι το κρατικό έλλειμμα, αντί να μειωθεί, είχε εκτιναχθεί σε πάνω από 6% του ΑΕΠ.

Η κοινωνικά ανάλγητη και καταστροφική πολιτική του Μπαρόζο για να στηριχθεί το «ισχυρό» ευρώ οδήγησε πολύ γρήγορα στην πολιτική κατάρρευση της κυβέρνησης του.

Τον έσωσε ο Μπους...

Όμως, πριν συμβεί αυτό, ο εν λόγω κύριος φρόντισε να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ΗΠΑ και να εκλεγεί πρόεδρος της Κομισιόν το 2004 εγκαταλείποντας την πρωθυπουργία της χώρας του. Βλέπετε, είχε πρωτοστατήσει στη «συμμαχία των προθύμων» του Τζορτζ Μπους και, παρά την άγρια λιτότητα, βρήκε τα αναγκαία κονδύλια για να στείλει στρατό στο Ιράκ.

Φυσικά η κυβέρνηση του κ. Μπαρόζο, όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιου είδους κυβερνήσεις, πνίγηκε στα σκάνδαλα. Το χειρότερο όμως απ' όλα, που ακόμη και σήμερα κατατρέχει τον εν λόγω κύριο, είναι το σκάνδαλο παιδεραστίας το 2004 σε ένα κρατικό ίδρυμα της Λισσαβώνας. Την εποχή που δραπέτευσε ο Μπαρόζο στην προεδρία της Κομισιόν, ο πορτογαλικός Τύπος έβριθε από ιστορίες που συνέδεαν πολιτικά και κυβερνητικά στελέχη του κόμματος του, αλλά και τον ίδιο, με ένα τεράστιο κύκλωμα παιδεραστίας, που είχε μετατρέψει τα κρατικά ιδρύματα και γενικά την Πορτογαλία σε παράδεισο αυτού του είδους. Ο κύριος αυτός δεν λογοδότησε ποτέ για όλα αυτά.

Ο κύριος Τρισέ

Μήπως είναι καλύτερος ο Ζαν Κλοντ Τρισέ; Πρόεδρος της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας; Ο εν λόγω κύριος είναι γέννημα βρέμμα της γαλλικής δημόσιας διοίκησης, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος από κούνια. Το 1987 έγινε μέλος - υπό συνθήκες περίεργες για ανώτερο στέλεχος της γαλλικής δημόσιας διοίκησης - μιας από τις πιο ισχυρές οργανώσεις στον κόσμο των διεθνών χρηματαγορών, της Ομάδας των Τριάντα (Group of Thirty) με έδρα την Ουάσιγκτον. Η οργάνωση αυτή εμφανίζεται ως ιδιωτικό ίδρυμα, «δεξαμενή σκέψης», που υποστηρίζεται από τα πιο ισχυρά ιδιωτικά και κρατικά πιστωτικά ιδρύματα του κόσμου. Σ' αυτήν ανήκουν οι περισσότεροι από τους διατελέσαντες υπουργούς Οικονομικών των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου και του τωρινού, ακαδημαϊκοί και τραπεζίτες, θεωρείται στον χώρο των κεφαλαιαγορών πολύ πιο ισχυρή από την Τριμερή Επιτροπή και τη Μπίλντερμπεργκ.

Είναι αυτή που κατά κύριο λόγο προώθησε το άνοιγμα των χρηματοπιστωτικών αγορών που οδήγησε στη σημερινή παγκόσμια κρίση και στο κραχ του 2008. Όπως ήταν φυσικό, η συμμετοχή του κ. Τρισέ σ' αυτήν την οργάνωση του άνοιξε τις πόρτες για να αναδειχθεί σε διοικητή της κεντρικής τράπεζας της Γαλλίας το 1993 και αργότερα το 2003 να διαδεχθεί τον Βιμ Ντούιζενμπεργκ στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Όμως το γεγονός που σφράγισε την καριέρα του κ. Τρισέ είναι η εμπλοκή του στο σκάνδαλο της γαλλικής κρατικής τράπεζας Credit Lyonnais, το οποίο δικαίως ονομάστηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά σκάνδαλα στη γαλλική ιστορία, αλλά και διεθνώς.

Ξέπλυμα χρήματος

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ξεπλύματος χρήματος, αλλά και δοσοληψιών με ύποπτα επιχειρηματικά κυκλώματα, ακόμη και με το οργανωμένο έγκλημα. Το σκάνδαλο ξέσπασε ενόσω ο Τρισέ ήταν διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας και εν γνώσει του. Κατηγορήθηκε για συγκάλυψη και συμμετοχή, αλλά αθωώθηκε τον Ιούνιο του 2003 λόγω έλλειψης στοιχείων. Τα στοιχεία είχαν καεί σε πυρκαγιά που κατέκαψε το αρχηγείο της Credit Lyonnais το 1998 στο Παρίσι. Η γαλλική κυβέρνηση, προκειμένου να χαθούν μια για πάντα τα ίχνη του σκανδάλου που οδηγούσαν σε πολιτικούς και στελέχη της δημόσιας διοίκησης, σαν τον Τρισέ, διασώζουν την τράπεζα με 31 δισ. ευρώ και την ιδιωτικοποιούν. Έτσι κανείς δεν βρήκε ποτέ τίποτε για να ενοχοποιήσει κάποιον υψηλά ιστάμενο γι' αυτό το σκάνδαλο, ενώ ο Τρισέ εξασφάλισε τη δική του ασυλία πηγαίνοντας στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του.

Αυτά είναι τα κεντρικά πρόσωπα του διεθνούς μηχανισμού που έχει στηθεί για να βοηθήσει, υποτίθεται, τη χώρα. Αυτοί είναι που τολμάνε να μιλούν για διαφθορά και αναξιοπιστία της Ελλάδας. Πρόκειται για τους Δον Κορλεόνε της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» των διεθνών αγορών, όπου διακαώς θέλει να ενταχθεί και ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας. Μπροστά τους οι αληθινοί Δον Κορλεόνε της μαφίας δεν είναι παρά ερασιτέχνες του είδους.

* Ο Δ. Καζάκης είναι οικονομολόγος - αναλυτής και το κείμενο του δημοσιεύτηκε στο "Ποντίκι" στις 9/12.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Έξαλλος o Πάγκαλος με τα σχόλια των πολιτών στο blog της Ζούγκλας...

Να απαντήσει καλείται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γ. Πεταλωτής, για την απαίτηση του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης, Θεόδωρου Πάγκαλου, να του παραδοθούν οι IP διευθύνσεις αναγνωστών που ανήρτησαν στο blog της zougla.gr σχόλια, τα οποία ο ίδιος θεώρησε προσβλητικά.

Η εφημερίδα Veto και η zougla.gr έχουν επικοινωνήσει ήδη από την Παρασκευή με τον κ. Πεταλωτή, ο οποίος δήλωσε ότι τη Δευτέρα θα υπάρξει επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση για το ζήτημα.

Ο κ. Πάγκαλος, με ηλεκτρονική επιστολή του προς τη zougla.gr, ζήτησε όχι απλώς τη διαγραφή αναρτήσεων από το blog της ηλεκτρονικής μας εφημερίδας, αλλά και να πληροφορηθεί τα προσωπικά στοιχεία των χρηστών του Διαδικτύου οι οποίοι ανήρτησαν τα σχόλιά τους στο blog, θεωρώντας ότι πρόκειται για πολιτική και ρατσιστική επίθεση εναντίον του.

Αν και οι αναρτήσεις στις οποίες αναφέρθηκε διαγράφτηκαν, πληροφορούμε τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης ότι δεν έχουμε το νομικό δικαίωμα να παραχωρήσουμε τις IP διευθύνσεις των αναγνωστών μας, αλλά ούτε και η πρακτική που υφίσταται παγκοσμίως ως προς τη λειτουργία των blog το επιτρέπει.

Αν ο κ. Πάγκαλος επιθυμεί να συγκεντρώσει τέτοιες πληροφορίες και προσωπικά δεδομένα, οφείλει να γνωρίζει πως πρέπει να απευθυνθεί στην αρμόδια εισαγγελική αρχή και μόνον.

H zougla.gr για λόγους δεοντολογίας δεν πρόκειται να παραδώσει τους κωδικούς IP των υπολογιστών από τους οποίους αναρτήθηκαν τα σχόλια για τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, παρά τις έμμεσες και άμεσες απειλές του κ. Πάγκαλου πως θα απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη.

Προφανώς η zougla.gr δεν συμφωνεί με τις ύβρεις και τις προσωπικές επιθέσεις. Ωστόσο, ως γνωστόν, η τακτική αυτή των χρηστών αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο.

Ηγέτες παγκοσμίου εμβέλειας και πολλά πολιτικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, βομβαρδίζονται καθημερινά με επιθετικά σχόλια από χρήστες του Διαδικτύου, μέσω των blog, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Είναι η πρώτη φορά που η zougla.gr και το ομώνυμο blog εισπράττουν μία τέτοια συμπεριφορά από πολιτικό πρόσωπο.

Ολόκληρη η επιστολή Πάγκαλου στη zougla.gr

Όνομα: ΘΕΟΔΩΡΟΣ
Επώνυμο: ΠΑΓΚΑΛΟΣ
Περιοχή:
E-mail: pangalos@otenet.gr

Μήνυμα: Την Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010 και σήμερα, 3 Δεκεμβρίου 2010 αναρτήθηκαν στο διαδικτυακό σας χώρο (blog χρηστών) σωρεία ανώνυμων συκοφαντικών και εξυβριστικών σχολίων τα οποία είχαν ως άμεσο στόχο να πλήξουν την τιμή, την αξιοπρέπειά και την υπόληψή μου και να προσβάλουν εν γένει την προσωπικότητά μου. Συγκεκριμένα αναρτήθηκαν τα κάτωθι:

1) Τελικά, ΤΡΟΪΚΑ-λά ο άνθρωπος. Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 15:20 Όταν η λαιμαργία δέν ελέγχεται κ. Πάγκαλε θα υποστούμε και τις συνέπειες. Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 15:20

2) O ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΓΛΙΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΦΡΟ!!!!!! Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 13:04 MAKARI ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΘΑΙΡΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ!!!!!!!!!ΤΖΕΦΡΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!!!!!!ΞΕΦΟΡΤΩΣΟΥ ΤΟ ΓΕΛΟΙΟΔΕΣΤΑΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΛΕΤΕ Κ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!!!!!!!!!ΑΙΣΧΟΟΟΟΟΣΣΣ!!!!!!!!!!ΤΟΝ ΠΑΛΙΟΡΟΥΦΙΑΝΟ!!!!!!!! Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 13:04

3) ΚΑΜΑΡΩΣΤΕ ΕΝΑΝ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ!!!!!! Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 12:55 ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.....ΜΑΖΕΨΕ ΤΟΝ!!!!!!!!!!!!!! O ριρής (εκ του Θοδωρής), δεν είναι μόνο το παχύδερμο της πολιτικής, δεν είναι μόνο Μεγάλος Τραγουδιστής, είναι και Μεγάλος Ποιητής. Μάλιστα. Ο εγγονός του πιο γελοίου δικτάτορα, Ο εγγονός του πνευματικού πατέρα των Ταγμάτων Ασφαλείας, Ο ξεφτιλισμένος υπουργός των Ιμίων (που πέρναγε το βράδυ της κρίσης συνεντευξιαζόμενος στον Χατζηνικολάου), Ο ρουφιάνος του " ... πέταξέ τον έξω Σάββα παιδί μου", Αυτός ο ΑΛΗΤΗΣ ... Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 12:55

4) ΠΑΡΤΕ ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΥΦΙΑΝΟ ΠΑΓΚΑΛΟ!!!!!! Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 10:13 ΠΑΓΚΑΛΕ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!!!!!ΠΡΟΔΟΤΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ!!!!!!!!ΠΟΛΙΤΙΚΕ ΤΣΟΓΛΑΝΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 10:13

5) ΠΑΡΤΕ ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΥΦΙΑΝΟ ΠΑΓΚΑΛΟ!!!!!! Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 10:13 ΠΑΓΚΑΛΕ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!!!!!ΠΡΟΔΟΤΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ!!!!!!!!ΠΟΛΙΤΙΚΕ ΤΣΟΓΛΑΝΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τελευταία ενημέρω ση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 10:13

6) Ο ΧΟΝΤΡΟΣ (ΠΑΓΚΑΛΟΣ) ΕΙΝΑΙ ΤΟΜΑΡΙ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ!!!!!! Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 09:52 ΕΙΝΑΙ ΒΡΩΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΣΚΟΥΛΙΚΙ!!!!!!!!!ΔΙΩΞΤΕ ΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2010, 09:52

7) Πάγκαλε ΜΑΖΙ τα φαγαμε τα λεφτά ή ΜΑΖΙ (εσεις οι 300);;;;;;;; Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 3 Δεκεμβρίου 2010, 00:46 Πάγκαλε: ΜΑΖΙ τα φαγαμε τα λεφτά ή ΜΑΖΙ (εσεις οι 300);;;;;;;;;;;;;; Ειναι μια ερωτηση που χρειαζετε απαντηση από τον Ελληνα Πάγκαλο... όχι τον ΤΟΥΡΚΟ ΠΑΓΚΑΛΟ. Εδώ εδωσες διαταγη στα ΙΜΙΑ του 1996 να κατεβουν οι Ελληνικες σημαιες απο τις βραχονησιδες και να πουν οι βατραχανθρωποι ολοι εκει η δυναμη των Ο.Υ.Κ οτι τις πηρε ο ανεμος... ΠΡΟΔΩΤΗ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ... ΕΣΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗ... ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ... http://img442.imageshack.us/img442/5390/rambothemissingyearsscc.jpg Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 3 Δεκεμβρίου 2010, 00:46

Εσείς παρόλο που είχατε την υποχρέωση να ελέγξετε το περιεχόμενό τους, είτε δεν το πράξατε, είτε δολίως επιτρέψατε την ανάρτησή τους. Τα σχετικά σχόλια, μάλιστα, συνοδεύονταν από παραποιημένες φωτογραφίες μου, παρακινώντας, έτσι, μεγάλο αριθμό αναγνωστών να τα διαβάσουν. Ως γνωστόν είμαι υπέρμαχος της καλόπιστης ή οξείας, ακόμα, κριτικής, ιδίως όταν αυτή αφορά σε πολιτικά πρόσωπα. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν υφίσταμαι κριτική, αλλά άθλια και ρατσιστικά σχόλια άγνωστων ατόμων, τα οποία καλύπτονται πίσω από την ανωνυμία για να ικανοποιήσουν ανομολόγητες επιδιώξεις, να υπηρετήσουν σκοτεινά σχέδια αποσταθεροποίησης του πολιτεύματος και του Κράτους, αλλά και να καλλιεργήσουν το μίσος εναντίον μου, γεγονός, το οποίο προφανώς συνιστά απειλή για τη ζωή μου και τη σωματική μου ακεραιότητα. Κατόπιν τούτων και δεδομένου ότι έχει πληγεί βάναυσα η τιμή και η αξιοπρέπειά μου, σας καλώ να διαγράψετε ΑΜΕΣΑ τα ανωτέρω αναρτημένα σχόλια ή όποια άλλα, παρόμοιου περιεχομένου και να διακόψετε το λογαριασμό του χρήστη – μέλους ή των χρηστών – μελών, γνωστοποιώντας μου, παράλληλα, τα πλήρη στοιχεία (όνομα, επώνυμο, διεύθυνση κατοικίας κλπ.) αυτών, ώστε να προβώ σε όλες τις νόμιμες ενέργειες. Άλλως θα σας θεωρήσω συνυπεύθυνους στις πιο πάνω παράνομες ενέργειες.

Πηγη : http://www.zougla.gr

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ _ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ _ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

(ΜΜΕ) Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης

Πλησιάζει η 6η Δεκεμβρίου, η ημέρα που δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και που ήταν η αφορμή της εξέγερσης του Δεκεμβρίου του 2008, και ενός ονείρου που θα έμενε αλοκλήρωτο - προς το παρόν.


Βλέποντας το αποψινό Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα του Κούλογλου είδα κάτι που μου διέφυγε της προσοχής μου τότε.


Στο Megaλο κανάλι έδειξαν το βίντεο που είχε τραβήξει η αυτόπτης μάρτρας όταν οι δυο σκατάνθρωποι (που θα έπρεπε να σαπίσουν στη φυλακή) πήγαν στην Τζαβέλα.

Στο πραγματικό βίντεο δεν υπάρχει κανείς ήχος από συμπλοκές.

Στο Megaλο (τεράστιο κέντρο προπαγάνδας και εξαπάτησης) για στηρίξουν την ιστορία των δυο μπάτσων ότι πήγαν να επέμβουν σε φασαρίες ΠΡΟΣΘΕΣΑΝ ήχο ανάλογο ώστε να παραπλανήσουν τον κόσμο...! ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ _ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ _ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ


Ότι και να πεις για αυτά τα σκουλήκια που το έκαναν είναι λίγο αφού είμαι σίγουρος ότι το ίδιο θα έκαναν ακόμη και αν ήταν το παιδί τους στη θέση του άτυχου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η πόρωσή τους είναι τέτοια που το μόνο που θα έκαναν είναι να γλείψουν με μανία την κωλοτρυπίδα των αφεντικών τους τα ανθρώπινα σκουπίδια.
Άντε γαμηθείτε
ΥΓ1 Δεν έπρεπε να είχε παρέμβει κάποιος της δικαιοσύνης;
ΥΓ2 Τα παιδιά στη Λάρισα δικάζονται στις 9 του μήνα για την πανελλαδική εξέγερση που αν είχε πετύχει (και θα είχε αν τα ΜΜΕ δεν εξαπατούσαν τους νοικοκυραίους) ίσως θα είμασταν καλλίτερα (και οι νοικοκυραίοι που τώρα τους παίρνουν τα πάντα)
ΥΓ3 Άντε γαμηθείτε

http://kopria.blogspot.com/

Σωτήρια για την Ισλανδία η μη διάσωση των τραπεζών

Σωτήρια για την Ισλανδία η μη διάσωση των τραπεζών

Δύο χρόνια μετά την απόφαση της Ισλανδίας να μη διασώσει τις προβληματικές της τράπεζες και παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον της από το ΔΝΤ η χώρα φαίνεται να συνέρχεται από την κρίση και την ύφεση πολύ γρηγορότερα απʼ ότι η Ιρλανδία που προέβη σε διάσωση των τραπεζών και σε λήψη δημοσιονομικών μέτρων.

Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζες να πτωχεύσουν προκαλώντας εν δυνάμει απώλειες στους δανειστές τους της τάξης των 85 δις δολαρίων, ένα χρέος το οποίο μένει να φανεί πώς ακριβώς θα διεκδικηθεί καθώς γίνεται όλο και πιο φανερό πως οι κάτοχοι των ομολόγων θα πρέπει να αποδεχτούν μία πολύ μεγάλη αναδιάρθρωση αν θέλουν να περισώσουν οτιδήποτε από το κεφάλαιο τους. Αντίθετα η Ιρλανδία υπέκυψε στις διεθνείς πιέσεις και αποφάσισε να διασώσει τις τράπεζες και τους δανειστές κρατικοποιώντας τα χρέη των τραπεζών και προσφεύγοντας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης για οικονομική βοήθεια.

Οι αριθμοί, όμως, δείχνουν ότι η Ισλανδία βρίσκεται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από την Ιρλανδία καθώς οι πολίτες της δεν εξαθλιώθηκαν οικονομικά και η αγορά δε δέχθηκε τόσο μεγάλο πλήγμα παρά την ύφεση. Το κρατικό έλλειμμα μειώθηκε στο 6,3% του ΑΕΠ το 2010 και προβλέπεται να μηδενιστεί μέχρι το 2012 σε αντίθεση με αυτό της Ιρλανδίας που απογειώθηκε στο 32% του ΑΕΠ. Η Ισλανδία θα έχει πλεονασματικό προϋπολογισμό το 2012 ενώ η Ιρλανδία θα έχει έλλειμμα 9,1% του ΑΕΠ, Η Ισλανδία δεν επιβαρύνθηκε με το χρέος των τραπεζών ενώ η Ιρλανδία θα πρέπει σηκώνει το βάρος της αποπληρωμής του για τα επόμενα χρόνια και τουλάχιστον μέχρι το 2021. Η ανεργία στην Ιρλανδία έχει απογειωθεί στο 13,5% ενώ στην Ισλανδία θα κορυφώσει στο 8,1% το 2011.

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι η αγορά επιβραβεύει την Ισλανδία για την απόφαση της να μη διασώσει τις τράπεζες με το ισλανδικό χρηματιστήριο να ενισχύεται στο 2010 κατά 17% καταγράφοντας την 3η καλύτερη απόδοση στην Ευρώπη.

Επιπλέον, το ΔΝΤ αναγκάστηκε να παραδεχτεί στην έκθεση του Οκτωβρίου για την Ισλανδία ότι καταγράφει μία στερεή οικονομική ανάκαμψη η οποία αναμένεται να γίνει ακόμη πιο δυναμική το 2011.

Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών οι απαιτήσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών από τις τράπεζες της Ιρλανδίας τον Ιούνιο του 2010 ανερχόταν στα 509 δις δολάρια. Το ερώτημα είναι γιατί πρέπει να είναι οι πολίτες αυτοί που θα σώσουν τις τράπεζες όταν οι τράπεζες δεν κάνουν, βέβαια, το ίδιο αν οι πολίτες χρωστούν σε αυτές χρήματα.

Μία συχνή απάντηση που δίνεται από ιδρύματα όπως το ΔΝΤ είναι ότι αν δε σωθούν οι τράπεζες μίας χώρας θα καταστραφεί συνολικά η οικονομία της. Το παράδειγμα της Ισλανδίας μας δείχνει αυτό δεν είναι αλήθεια.

Πάνος Παναγιώτου
χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής

Πηγή: Sofokleous10.gr

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Μια ανάλυση του Πάνου Παναγιώτου για την Ελληνική κρίση

Εδώ και πάρα πολύ καιρό παρακολουθώ τις αναλύσεις του κ. Παναγιώτου στο sofoleous10.gr

Απο τους λίγους που λένε τα πράγματα με το όνομάτους και στηρίζουν τις απόψεις τους με επιχειρήματα. Απολαύστε υπέθυνα...